TWO TWIN :: CHAPTER 2 [70%]
976 Words
“เออ พอดีช่วงนี้กูขี้เกียจหนีไปถ่ายภาพที่ภูเขามา ว่าแต่กิจกรรมอะไรในคณะวะ?”
“เดี๋ยวกูค่อยบอก แนะนำมึงกับน้องๆ ก่อนดีกว่า เออน้องๆ ครับ... นี่พี่ขุนทัพ ชนะศึก เป็นเดือนคณะของเขานะครับ อยู่ปีสองแล้ว แต่ไม่ค่อยได้เข้ากิจกรรมเท่าไหร่ ฝากมันด้วยนะครับ” แน่นอนว่าฉันอึ้งไปชั่วขณะ มองใบหน้าหล่อโหดเถื่อนที่กำลังยิ้มให้กับพวกฉันที่กำลังนั่งรอทำกิจกรรม ฉันจำเขาได้ดีเลย ถึงแม้ว่าในตอนั้นมันจะมืดแค่ไหน แต่ทว่าท่าทางและน้ำเสียงของเขา ฉันจำมันได้หมดทุกอย่าง
“ขุนทัพ” และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่เราสองคนได้เจอกัน ฉันรวบรวมความกล้าไปหาพี่ขุนทัพที่กำลังนั่งเช็คกล้องอยู่ แน่นอนว่าเขาเงยหน้าสบตากับฉัน เขามีอาการที่ตกใจนิดหน่อย
“เธอ? คนนั้น”
“หนูขอบคุณพี่มากเลยนะคะพี่ขุนทัพ” ฉันส่งยิ้มให้กับเขา และยื่นผ้าเช็ดหน้าคืนให้ แต่ทว่าพี่ขุนทัพกลับเท้าคางมองสบตากับฉันที่ยืนมึนงงอยู่
“ชื่ออะไร เราน่ะ?”
“แม็กค่ะ”
“เหรอ งั้นก็เก็บไว้เถอะ เพื่อเราจะได้เจอกันอีก...” ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่พี่ขุนทัพพูดมันคืออะไร แต่นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เราสองคนเจอกัน ถึงแม้จะอยู่คณะเดียวกัน แต่ฉันไม่เคยเจอเขาอีกเลย นอกซะจากได้ยินข่าวเสียๆ หายๆ ของเขา ซึ่งฉันมั่นใจว่าเขาไม่ใช่คนแบบนั้น ฉันถึงได้ค้านทุกอย่างในข่าวคาวของเขา เพราะฉันพิสูจน์แล้วว่า พี่ขุนทัพเป็นคนยังไง? จนถึงตอนนี้รู้ไหมว่าฉันยังคงเก็บผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไว้อยู่ตลอด
“แม็ก เฮ้! แม็ก มองอะไรของแกวะ!”
“อะ เออ เปล่าๆ ไม่มีอะไร” เสือโบกมือไปมาที่หน้าของฉัน แน่นอนว่าเคาน์เตอร์ที่ฉันเห็นพี่ขุนทัพในตอนนี้กลับไม่เจอเขาแล้ว รอยยิ้มของฉันผุดขึ้นมาอีกครั้งที่นึกถึงเขา
“ดึกแล้วเหรอเนี่ย ฉันกลับก่อนนะเว้ย พรุ่งนี้มีงานด้วย”
“เอาดิ กลับกันเลยก็แล้วกัน ขอบใจพวกแกมากนะ” ฉันเลี้ยงพวกเสือแต่พวกนั้นก็ไม่ยอม ก่อนที่เราจะหยุดอยู่ที่หน้าผับ และฉันไม่อยากให้ใครไปส่งเพราะแต่ละคนก็ต้องรีบกลับกันทั้งนั้น ดังนั้นฉันเลยยืนส่งพวกนั้นที่โบกมือให้ฉันและขับรถไปทันที
“ไม่มีคนไปส่งเหรอ?”
“หือ... พี่ขุนทัพ!” ใบหน้าหล่อเถื่อนชะโงกมามอง จนฉันตกใจแทบลมจับ เขาหัวเราะออกมาและยืนอยู่ข้างๆ ฉัน
“พี่มาดูผับเหรอ?”
“ใช่ ปกติไม่ได้เข้าหรอก และก็ไม่ค่อยได้ไปสิงที่บริษัทด้วย”
“อ่อ งั้นแม็กกลับก่อนนะ”
“เดี๋ยวสิ พี่ไปส่งไหม...” ฉันหันไปมองร่างสูงที่ยิ้มกว้างให้กับฉัน ความรู้สึกที่นึกถึงเขาในตอนนั้นมันลอยเข้ามาจนฉันเกือบจะพยักหน้ารับแล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงของใครบางคนซะก่อน
“แม็ก!” ร่างสูงของใครบางคนเดินวิ่งมาหาฉัน และหยุดหอบหายใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา
“เพท แก...”
“พวกเสือกลับกันยัง ฉันรีบขับรถมาเลยนะ” เพทายยิ้มออกมา ก่อนจะยกมือเช็ดเหงื่อของตัวเองและหันไปมองพี่ขุนทัพที่ยืนมองเราสองคนอย่างมึนงง
“เออพี่ขุนทัพ นี่เพทายเพื่อนของแม็กเอง เราเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน”
“พี่ว่าเคยเห็นนะ อยู่คณะเดียวกันกับพี่นี่”
“กลับได้ยัง! ถ้าไอ้เสือกลับแล้วอะ” ฉันมองเพทายที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบพี่ขุนทัพเท่าไหร่ ก่อนจะเดินหันหลังไปที่รถของตัวเองจนฉันมึนงง
“พักอยู่กับเพื่อนคนนี้เหรอ?”
“อืม ก็พักอยู่ตั้งแต่เรียนปีสองแล้วล่ะพี่ขุนทัพ ถ้าไงแม็กขอตัวก่อนนะ”
“พี่โทรหาได้ไหม?” น้ำเสียงของพี่ขุนทัพเรียกให้ฉันหันกลับไปมองเขาที่ยกมือทำท่าคุยโทรศัพท์ ใบหน้าหล่อของเขาส่งยิ้มให้กับฉัน แน่นอนว่าฉันยักไหล่และเดินไปขึ้นรถเพทายที่ขับออกไปอย่างรวดเร็ว
“ว่าแต่แกทำไมถึงรีบกลับมาล่ะ?”
“ถามจริงนะ แกรู้จักกับไอ้รุ่นพี่นั่นได้ไง ดูสนิทกันมากเลยนะ”
“ไม่มีอะไร ก็พี่ขุนทัพรับฉันเข้าทำงานที่บริษัทเขาไง... อีกอย่าง แกต่างหากที่ผิดสัญญากับฉัน!” เพทายหันมามองฉันที่เบือนหน้าหนีมัน เหอะ ทีแบบนี้ล่ะทำมาหา แต่ก็ไม่อยากจะคิดว่าคนอย่างมันจะมาหาไม่สิ ต้องพูดว่าคงจะเสร็จกับยัยเรอะไรนั่นแล้วมากกว่า และที่สำคัญคือหาเหล้ากินฟรี
“แล้วของอะไรอยู่ที่ตัก?”
“พวกเสือให้มา ที่ได้งานทำ” ฉันตอบโดยไม่หันไปมองมันสักนิด หมอนั่นไม่เคยสนใจอะไรหรอก แม้แต่วันเกิดฉันที่ผ่านมา ยังไม่เคยซื้อของขวัญให้เลย เจ็บใจปะละ อย่างน้อยเพื่อนกันก็น่าจะมีของขวัญอะไรให้กันบ้าง ขี้งก!
ตุ้บ
“โอ๊ย เจ็บนะ โยนบ้าอะไรมา!”
“ของขวัญไง อุตส่าห์ไปหาซื้อมาให้”
“พูดจริงพูดเล่น?” เพทายหันมามองฉันด้วยสีหน้านิ่งเฉย ฉันมองกล่องสีฟ้าอ่อนก็เปิดออกมาดู พบว่าเป็นสร้อยข้อเท้าที่ฉันชอบสวมใส่ และมันสวยถูกใจฉันมากด้วย เป็นกระพรวนสีน้ำตาลอ่อน ดีเลยฉันจะได้เปลี่ยนอันใหม่ รอยยิ้มของฉันปรากฏขึ้นมาทันที
“ขอบใจนะเพท”
- Writer
