“การันต์ มาลูก มากินข้าว พรุ่งนี้ไปไหนไหมลูก” นางอรพิณถามลูกชายคนโตเมื่อเขานั่งลงที่เก้าอี้
“มีอะไรเหรอครับแม่ ยังไม่แน่ครับ ก็เข้าบริษัทฯ ปกติ บ่ายๆว่าจะเข้าสวนสักหน่อยครับ”
“ดีแล้วลูก เช้าเข้าบริษัทแทน น้องหน่อย พอดีแม่กับน้องจะไปบ้าน ลุงเปลว ป้าปรางสักหน่อย อาจจะอยู่ถึงค่ำเลย ช่วงนี้แม่กับน้องอาจไม่ค่อยว่างนะลูก การันต์ช่วยดูที่บริษัทฯ กับที่ร้านวัสดุให้แม่หน่อยนะ ส่วนที่ร้านกาแฟ ก็ให้โกศลดูไปก่อน” นางอรพิณกินข้าวไปด้วย พูดไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่ได้หันหน้าไปดูลูกชาย
“เอาเถอะ เดี๋ยวว่างๆ แม่จะเล่าให้ฟัง เอาตามที่แม่บอกล่ะกันนะลูก”
“ครับแม่ “ เขาต้องรับปากซินะ ในเมื่อไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า เขาจะถือว่าเขาไม่รู้ไม่เห็นเรื่องนี้ นี่แม่กับน้องเขาเป็นอะไรไป เห็นหน้าเด็กนั่น แค่ได้พูดได้คุยกันนิดหน่อย ถึงกับต้องไปดูแลถึงบ้านเลยเหรอ จะมากเกินไปแล้ว บ้านนั้น ไม่มีคนหรือไงนะ ถึงต้องยกโขยงกันไปด
