“น้ำอบแค่อยากไปนั่งในโบสถ์เฉย ๆ กะว่าจะนั่งแค่ชั่วโมงเดียว เพิ่งเริ่มได้แค่ประมาณห้านาทีเอง” กรรณญาวีร์พูดเบาๆ คนเดียว นี่เธอฝันไปหรอกเหรอ ไม่เหมือนฝัน เหมือนจริงมากกว่า
“อะไรของเธอ ละเมอรึเปล่านี่ นอนไม่ลืมหูลืมตา เตรียมตัวกินข้าวเย็นได้แล้ว เสร็จแล้วจะได้เตรียมของเดินทางพรุ่งนี้ อย่าชักช้า ฉันไม่มีเวลามาร่ำไรกับเธอมากนักหรอกนะ”
เสียงนั้นดัง หน้าตาเขาก็น่ากลัวอยู่แล้ว บวกกับเสียงก้องกังวานนั่น ก็ทำให้น้ำอบเงียบ
“น้ำอบ ลุกเถอะ มากินข้าวเย็น นี่นอนนานแล้วนะ คืนนี้จะหลับไหมนี่” พุดกรองพูดเบาๆ
“ยังอยากนอนอยู่เลย หลับแล้วได้ไปโบสถ์ ข้างในนั้นเย็นสงบดี อยากอยู่นานๆน้ำอบชอบ”
พุดกรอง กับการันต์ หันมามองหน้ากันโดยอัตโนมัติ
ตอนนี้มากินข้าวก่อนเถอะ พุดกรองเข้าไปประคองให้น้ำอบลุก และพยุงมานั่งที่โต๊ะ
เดินก็แทบไม่ไหวแล้ว พรุ่งนี้จะทำยังไง เขาไม่อยากคิดเลย นี่เด็กนี่เอาคืนเขารึไงนะ ออกจากโรงพยา
