ใช่รึป่าว

1124 Words

@ภัตคารชื่อดัง “พี่หมอพี่นี่เก่งจริงๆว่ะ…แต่ขอร้องอย่าดุมากได้ไหมพี่รู้ป่ะ พวกพยาบาลเอาผมไปเม้าส์ว่าผมกลัวพี่จนหัวหด” หมอภูนั่งจิบไวน์และทานอาหารค่ำเป็นการเลี้ยงต้อนรับให้กับอาจารย์หมอเขื่อน “ก็มึงมันขี้กลัว…มั่นใจหน่อยสิว่ะทุกวินาทีของคนไข้คือนาทีชีวิต หมอคือผู้บริบาลไม่ใช่ฆ่าตกรมึงต้องมีสติ” หมอเขื่อนจ้องมองไปที่หมอภูพร้อมกับยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ “เสียฟอร์มชะมัดอุตส่าห์ keep look มาตั้งนานสาวๆที่โรงพยาบาลเลิกปลื้มผมแน่ๆ” สองหมอต่างพูดจาและนั่งจิบแอลกอฮอล์เบาๆ “หึ!!!…เช้าชู้กะล่อนอย่างมึงใครเค้าจะทนว่ะ” หมอเขื่อนพอจะรู้นิสัยใจคอของหมอภูหมอรุ่นน้องและอดที่จะเหน็บเขาไม่ได้ “ก็อาชีพหมอเนี๊ยแหล่ะ…ทำงานไม่เป็นเวลาบางที่ round ward ทั้งวันทั้งคืน ไหนจะเคสฉุกเฉินอีกสาวๆก็ทิ้งผมทุกคน หาว่าผมไม่มีเวลาให้พวกเธอ….โถ่ววว” หมอภูที่เพิ่งจะเลิกกับแฟนสาวที่เพิ่งคบกันได้เพียง 3 เดือน ส่วนสาเหตุก็มาจากอาชีพและเวลาที่ไม่ตรงกัน “สวัสดีค่ะ” ใบหน้าหวานแต่งชุดเดรทสีขาวเปิดไหล่โชว์ผิวขาวเนียนกับรองเท้าส้นสูง ใบหน้าหวานถูกตกแต่งด้วยเครื่องสำองค์ราคาแพงบางเบา แล้วละมุนสวยแบบหวานซ่อนเปรี้ยว ยกมือไหว้ชายหนุ่มนักธุรกิจหน้าตาดีภูมิฐานที่แต่งตัวเนี๊ยบ “สวัสดีครับน้องปานตะวัน…พี่ชื่อตฤณนะครับขอบคุณน้องปานตะวันที่ให้เกียรติมาทานมื้อค่ำกับพี่วันนี้” ชายหนุ่มดูสุภาพและอบอุ่นท่าทางดูใจดียิ้มให้กับตะวัน “เรียกตะวันเฉยๆก็ได้ค่ะ” เธอยิ้มและพยายามเป็นกันเองกับชายหนุ่ม “เชิญเลือกเมนูได้เลยครับ” เมื่อทั้งคู่คุยกันและเลือกอาหารพร้อมเครื่องดื่มและทานไปสักพัก “พี่ตฤณคะ!!!….คือตะวันลืมบอกไปค่ะว่าแพ้กุ้ง…ยิ่งเวลาที่กินกับแอลกอฮอล์แล้วจะยิ่งแพ้ค่ะ” ตะวันพยายามจะหาทางหลบเลี่ยงและจะรีบชิ่งกลับ “ห่ะ…พี่ขอโทษครับเป็นอะไรมากไหมเดี๋ยวพี่พาไปส่งที่โรงพยาบาลนะ” ตะวันเธอรีบปฏิเสธและเธอก็แพ้กุ้งจริงๆผื่นแดงๆเริ่มขึ้นตามตัวและใบหน้าขาวผ่อง “ไม่เป็นไรค่ะหนูขอตัวกลับก่อนนะคะขอบคุณสำหรับอาหารค่ำค่ะ” ตะวันรีบเดินจ้ำกลับไปที่รถคู่ใจมินิคูเปอร์รุ่นล่าสุด ตฤณเขาพยายามเรียกแต่ก็ไม่ทันเพราะตะวันรีบร้อนจากไป “เฮ้ยยย…..ทำไมคันขนาดนี้ว่ะเนี้ยกลับคอนโดไปกินยาแก้แพ้คงจะหาย” มือบางกำลังจะเปิดประตูรถแต่ทว่า “พรึบบบ!!!!……ร่างบางล้มลงและหมดสติ “นี่คุณๆๆครับ” หมอเขื่อนและหมอภูที่กำลังจะกลับบังเอิญไปพบเข้าพอดี “พี่หมอดูท่าเธอจะแพ้อะไรสักอย่างแน่ๆ” หมอภูดูอาการเบื่องต้น หมอเขื่อนจึงอุ้มร่างบางขึ้นรถและรีบไปส่งที่โรงพยาบาลAทันทีเพราะอยู่ใกล้ที่สุด “อาจารย์หมอคะคนไข้เป็นอะไร” พยาบาลสาวสอบถามอาการและรีบเข็นเตียงเธอเข้าไปในห้องฉุกเฉิน “นี่เดี๋ยวผมจะดูเคสนี้เองหมอภูช่วยเตรียมอุปกรณ์ และยาแก้แพ้ด่วน คนไข้เริ่มมีอาการเนื้อเยื่อที่คอบวมเสี่ยงที่จะหายใจเองไม่ได้อันตราย “ครับอาจารย์หมอ” “ประวัติของคนไข้ค่ะอาจารย์หมอ” พยาบาลเวรดึกยื่นเอกสารประวัติการรักษาพร้อมกับรูปถ่ายให้หมอเขื่อน “ปานตะวัน รุ่งรัตนกิจ ทำไมคุ้นๆชื่อนี้จังเหมือนจะเคยได้ยินที่ไหน” หมอเขื่อนเช็คประวัติพบว่าเธอเป็นโรคภูมิแพ้ชนิดรุนแรงและเคยมีประวัติการรักษาที่นี่ “คนสมัยนี้ก็แปลกเนาะรู้ว่าแพ้แต่ก็ยังกินเอาชีวิตมาเสี่ยงเล่นๆกับแค่อาหารทะเลเนี้ยนะ…หึ!!!เหลือเชื่อจริงๆ” @เช้าวันต่อมาที่ห้องพยาบาลVIP “แม่..พ่อ..” คนร่างบางตื่นขึ้นมาพร้อมกับสายน้ำเกลือระโยงระยาง นี่หนูเป็นอะไรไปเนี้ยจำได้แค่จะไปขึ้นรถแล้วภาพก็ตัด “นี่ยัยตะวัน…อยากตายมากรึไงกินเข้าไปได้ยังไงกุ้งนะ” แม่ที่ทั้งรักทั้งห่วงแต่อารมณ์โกรธและรู้ทันลูกสาวจอมแสบนั้นพลุ่งพล่าน แม่รู้ดีว่าตะวันจงใจกินและใช้เป็นข้ออ้างในการหนีการดูตัว “ใจเย็นๆนะคุณลูกไม่เป็นอะไรมากด็ดีแล้ว” พ่อที่มองใบหน้าลูกสาวที่รักเพียงคนเดียวที่ตอนนี้ซีดเซียวไร้พิษสง “หนูขอโทษค่ะ” ร่างบางยกมือไห้วขอโทษพ่อกับแม่ “ก๊อกๆๆๆ” แม่เดินเข้าไปเปิดประตูก็พบกับพลอยเพื่อนสนิทตั้งแต่วัยอนุบาลของตะวัน “สวัสดีค่ะพ่อแม่หนูมาเยี่ยมตะวันค่ะ” “สวัสดีจ๊ะหนูพลอยเข้ามาข้างในสิ” แม่และพ่อทักทายพลอยและเดินไปหาลูกสาวที่เตียงพร้อมกับของเยี่ยม “นี่แก…หายไวๆนะวันหลังไม่เอาแบบนี้แล้วนะโชคดีที่มีคนไปเจอไม่งั้นมีหวังแกได้ตายแบบขึ้นคานแน่ๆ พลอยหยอกตะวันและทุกคนหัวเราะคิกคัก “เอออ!!…นี่ว่าแต่ใครเป็นคนช่วยลูกเอาไว้หรอ??แม่อยากจะขอบคุณเค้าหรือเลี้ยงข้าวสักมื้อก็ยังดี” แม่ที่ดูสนใจและอยากจะขอบคุณผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตลูกสาวเพียงคนเดียว “อืมม…ตอนนั้นหนูได้ยินแต่เสียงนะคะเป็นผู้ชาย2คน พวกเค้าเรียกกันว่าหมอ” คนร่างบางเธอยังพอมีสติแต่ก็ไม่ได้เห็นหน้าคนที่ช่วยชีวิตเอาไว้ “ไม่เป็นไรถ้าเป็นหมอจริงๆแกนี่โครตโชคดีเลยนะถ้างั้นเดี๋ยวชั้นจะถามพนักงานกับพยาบาลให้” “ก๊อกๆๆๆ”เสียงประตูดังขึ้นพร้อมกับเปิดลูกบิดเข้ามา ร่างสูงโปร่งในชุดกาวน์สีขาวสะอาด ใบหน้าหล่อเหลาเบ้าหน้าฟ้าประทานดวงตาโตคมกริบภายใต้แว่นสายตา ริมฝีปากหยักได้รูป ใบหน้าใสผิวเนียนละเอียดขาวออร่าเหมือนโอปป้าพระเอกเกาหลี พร้อมกับพยาบาลสาวสวยเดินมาคู่กัน ทุกคนต่างหันไปมองหมอหนุ่มสุดหล่อตะวันและพลอยถึงกับอ้าปากค้าง “เชี่ยยย…นี่มัน???” คนร่างบางถึงกับอุทานออกมาอย่างลืมตัว สองสาวหันมามองหน้ากันพร้อมกับพยักหน้า “หงึกๆๆๆ” เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าใช่ “สวัสดีครับคนไข้ผม นพ.อัครินทร์ กัญจณกฤกษ์ เป็นแพทย์เจ้าของไข้ครับ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more