หญิงสาวใช้เวลาตั้งแต่บ่ายจรดเย็นในการจัดการล้างคอกม้ากับจับเจ้าสีหมอกจอมป่วน ลูกรักของเสือร้ายอาบน้ำได้จนสำเร็จ ก็เป็นเวลาเลิกงานพอดี
“เป็นยังไงบ้างล่ะนังหนูขิม ไหวอยู่หรือเปล่า”
ลุงคนดูแลคอกม้าเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย ในมือมีหมวกปีกกว้างคอยโบกพัดให้เบาๆ
ส่วนคนที่หมดสภาพ นั่งเหยียดขาออกมาขนานไปกับพื้น แผ่นหลังบางพิงต้นเสาของโรงเลี้ยงม้าไว้ ในมือมียาดมหลอดเล็กจ่อที่จมูก เมื่อได้ยินคำถามจากลุงคนดูแลม้าร้องถาม ก็ยกมือทำสัญลักษณ์เพื่อบอกว่าไหวส่งไปให้แทนคำพูด
โชคดีที่ยังมีลุงคอยช่วยดูแล และเป็นผู้ช่วยคนสำคัญหรือจะเรียกว่าแกทำเองหมดเสียจะดีกว่า แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอต้องขอบคุณลุงแกมากๆ ที่ช่วยเหลือ หากเธอทำคนเดียวมีหวังเป็นลมไปแล้วแน่ๆ
“เอ็งไหวแน่นะ” ลุงยังคงถามย้ำอีกครั้ง เพราะดูจากลักษณะคนตัวเล็กในตอนนี้แทบจะล้มกลิ้งไปนอนกับดิน
“ไหวจ้ะลุง แค่นี้เอง...จิ๊บๆ”
คนพูดว่าจิ๊บๆ กระนั้นใบหน้า
