‘ขอโทษค่ะ หนูผิดเอง หนูเป็นผีเองค่ะ’
กนกขวัญก้มมองป้ายขนาดเอสี่ที่ห้อยอยู่กลางอก ใบหน้าหวานยับยู่ยี่ไม่เป็นทรง ก่อนปรายตามองผู้จัดการหนุ่มและผู้ช่วยผู้จัดการที่พากันหัวเราะเสียงดังตาขวาง จนทั้งสองต้องยกมือขึ้นมาปิดปากกลั้นเสียงเอาไวแทย แล้วเปลี่ยนมาจ้องคนต้นคิดตาเขม็งอย่างเอาเรื่อง
“ไม่มากไปหน่อยเหรอคุณเสือ ทำแบบนี้หนูอายนะ”
พยัคฆราชไม่ได้สนใจเสียงแว้ดของหญิงสาว เขามองคนนั่งหน้ายับอย่างหมั่นไส้ โดนขนาดนี้ยังไม่สำนึก แถมเถียงเขาฉอดๆ
“น้อยไปนะสิ” เขาว่าให้เสียงราบเรียบ ยกมือขึ้นกอดอก
“สามวัน หนูขอแค่สามวัน” มือเล็กข้างหนึ่งชูขึ้นสามนิ้ว เสียงหวานเอ่ยต่อรองดื้อๆ
ชายหนุ่มยกมือขึ้นนวดขมับตัวเองเบาๆ แล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ “ยังจะมาต่อรองอีก อาทิตย์เดียวมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ แล้วอย่าลืมไปล้างคอกม้าทุกตัวกับอาบน้ำให้สีหมอกด้วย”
บทลงโทษที่เขาลงโทษแม่จอมดื้อมีแค่สามอย่างคือหนึ่งต้องแขวนป้ายท
