บทที่ 1 ตามหาพี่ชาย (2)

1602 Words

จากเดิมที่ตั้งใจไว้ว่าจะพบปะกับเหล่าแฟนคลับของตน เป็นอันว่ากวินภพต้องกล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิดกับแฟนคลับแทนที่วันนี้ไม่สามารถอยู่พูดคุยด้วยได้ นั่นเป็นเพราะผู้จัดการตัวดีของเขาแอบไปรับงานซ้อน แล้วเพิ่งจะมาบอกหลังจบงานเมื่อครู่นี้เอง หลังจากกล่าวขอโทษและให้คำสัญญากับเหล่าแฟนคลับว่าครั้งหน้าจะหาเวลาชดเชยให้กับแฟนคลับ แล้วจึงรีบเดินไปที่ลานจอดรถในทันที แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีเหล่าบรรดาแฟนคลับจำนวนหนึ่งเดินตามมาด้วย ชายหนุ่มจึงส่งซิกให้กับบอดีการ์ดช่วยกันแฟนคลับออกเพื่อความเป็นส่วนตัว ขาเรียวยาวก้าวเร็วๆ ไปยังรถตู้ โดยมีผู้จัดการสาวเดินประกบตามไปด้วย “ไปไม่ได้ครับ” กนกขวัญที่มัวแต่จ้องแผ่นหลังกว้างของนักแสดงหนุ่มต้องชะงักไป เมื่อมีชายตัวใหญ่ร่างทะมึนในชุดสูทเดินมาขวางหน้าเอาไว้ ดวงตาคู่สวยละจากแผ่นหลังกว้าง ช้อนสายตาขึ้นมองร่างทะมึนตาปริบๆ “พี่เป็นใครเนี่ย มาขวางทางหนูได้ไง หนูจะรีบไปหาพี่ชาย” เสียงหวานกระเง้ากระงอด หน้างอง้ำ “งั้นก็รอตรงนี้ก่อน ให้คุณกวินภพไปถึงรถก่อนแล้วพี่จะปล่อยไป” ชายตัวใหญ่ตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ หน้าตาไร้อารมณ์ “ก็คุณกวินภพนั่นแหละ พี่ชายหนู” “ไม่ใช่” บอดีการ์ดปฏิเสธแทนเสียงดุ “เด็กเพ้อเจ้อ” “ใช่!” กนกขวัญเถียงคอเป็นเอ็น “คลั่งดารามากเกินไปแล้วน้อง กลับบ้านไปกินนมนอนไป๊” บอดีการ์ดตัวโตถอนหายใจ ส่ายหน้าเอือมๆ กับหญิงสาวตรงหน้า หน้าตาก็สะสวยอยู่หรอก แต่พูดเป็นตุเป็นตะไม่ไหว ก่อนละสายตาจากหญิงสาวตรงหน้า มองเลยศีรษะเล็กไปเบื้องหน้า “พี่ถอยไปได้แล้ว ถอยไปนะ” ปากก็ร้องบอกชายร่างใหญ่ให้ถอย สายตาก็ยังจับจ้องแผ่นหลังของนักแสดงหนุ่มที่กำลังเดินไกลออกไปเรื่อยๆ เมื่อทั้งพยายามดัน พยายามผลักอย่างไรก็ไม่เป็นผล แถมยังยืนนิ่งขวางทางไว้เป็นยักษ์ปักหลั่นอีกต่างหาก ขณะเดียวกันนั้นนักแสดงหนุ่มก็ค่อยๆ เลือนหายไปจากสายตา เธอจึงต้องรีบประมวลหาเส้นทางใหม่ สายตาคู่สวยมีแววตื่นตระหนกรีบกวาดสายตามองอย่างเร็วๆ ก่อนหยุดอยู่ที่ประตูอีกทางออกหนึ่งที่อยู่ไกลมากพอสมควร สมองอันน้อยนิดเริ่มคำนวณเร็วๆ อีกครั้ง ‘ไกลขนาดนั้น วิ่งสี่คูณร้อยก็ไม่ทัน’ แต่ดูเหมือนนั่นจะเป็นหนทางที่ดีกว่า เมื่อเทียบกับการต่อล้อต่อเถียงกับยักษ์ตรงหน้า ปึก! “โอ๊ย!” เสียงร้องเจ็บปวดแบบไม่ทันได้ตั้งตัวของบอดีการ์ดหนุ่ม กำปั้นเล็กทุบลงกับอกแข็งแรงเต็มไปด้วยมัดกล้ามของยักษ์ตัวใหญ่ได้ดั่งใจหวัง ก็รีบหันหลังใส่เกียร์หมาวิ่งหนีออกมาทันที กระนั้นยังไม่ลืมที่จะหันหลังกลับมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ด้วยความเคืองปนความสะใจที่ได้จัดการบอดีการ์ดตัวใหญ่ได้ กนกขวัญวิ่งสี่คูณร้อยตามที่ใจคิดไปยังเส้นทางที่คำนวณออกมาแล้วในสมองว่าไม่ว่ายังไงก็ต้องทัน จนในที่สุดก็วิ่งมาถึงกลางลานจอดรถได้สำเร็จ ดวงตาคู่สวยกวาดมองหาร่างสูงของนักแสดงหนุ่มอีกครั้ง ท่ามกลางรถจำนวนมากมาย แม้ว่าความหวังที่จะได้คุยกับนักแสดงหนุ่มเริ่มริบหรี่แล้วก็ตาม “เจอแล้ว!” เสียงใสร้องขึ้นอย่างดีใจ พลางกระโดดจนตัวลอย ช่วงขาที่สั้นรีบก้าวยาๆ จนสุด มุ่งตรงไปยังร่างสูงของนักแสดงหนุ่มที่กำลังขึ้นไปนั่งในรถตู้ ในขณะที่ประตูรถกำลังเลื่อนปิด ดวงตากลมโตก็ยิ่งเบิกกว้าง หัวใจดวงน้อยกระหน่ำเต้นแรง กลัวพลาดโอกาสในครั้งนี้เหลือเกิน “เดี๋ยวค่ะ! อย่าเพิ่งไปนะคะ” ท้ายที่สุดแล้วมือบางของเธอก็สามารถเอื้อมไปจับบานประตูรถให้เปิดออกอีกครั้งได้สำเร็จ กวินภพที่นั่งอยู่ในรถตู้สะดุ้งตกใจที่อยู่ๆ ประตูรถก็ถูกใครบางคนดึงเอาไว้ พร้อมกับร่างหญิงสาวคนหนึ่งยืนหอบจนตัวโยน มือบางยังคงจับประตูรถตู้เอาไว้แน่น “นี่เธอเป็นใคร! ออกไปจากรถฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ” เสียงแว้ดของผู้จัดการสาวดังขึ้น กนกขวัญเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่อุตส่าห์ทิ้งเงินมาตามหา เธอฉีกยิ้มจนแก้มแทบปริแตก ดีใจที่วิ่งมาทัน ดวงตากลมโตสั่นไหวแต่สุกสกาวไม่น้อย แม้จะเหนื่อยแทบขาดใจแต่ถือว่าคุ้ม “ดะ เดี๋ยวค่ะ” น้ำเสียงหอบร้องบอกแผ่วเบา “ไม่เดี๋ยวละ ถ้าไม่ปล่อยฉันจะเรียกคนมาหามเธอออกไปนะ” “พี่บี” เสียงทุ้มเอ่ยชื่อผู้จัดการราบเรียบไม่บ่งบอกความรู้สึก กวินภพเห็นว่าผู้จัดการกำลังทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่จึงเอ่ยปราม ก่อนหันไปมองคนที่ยังยืนหอบ ฉีกยิ้มแป้นให้ตนไม่ลดละ พอได้สังเกตใบหน้าหวานอ่อนเยาว์ราวเด็กสาวแรกรุ่นแล้วหัวคิ้วกระตุก รอยยิ้มและดวงตาคู่นี้ช่างเหมือนบิดาและพี่สาวของเขาไม่มีผิด ทำเอากวินภพพูดอะไรต่อไม่ออก จากเดิมที่ตอนแรกจะบอกให้หญิงสาวออกไปดีๆ ต้องเงียบลง “หนูอยากคุยกับคุณกวินภพค่ะ” เสียงหวานปนเหนื่อยพูดขึ้น “แต่วินไม่มีจ้ะแม่หนู เวลาของซูเปอร์สตาร์ตัวท็อปของประเทศเป็นเงินเป็นทอง ถอยไปได้แล้ว อย่าให้ต้องใช้ไม้แข็งนะ” “พี่บีครับ” และเป็นกวินภพที่ต้องหันไปดุผู้จัดการอีกครั้ง พลางส่งสายตาให้กลับไปนั่งที่ของตัวเอง “แต่เราจะสายแล้วนะวิน” “แต่นี่ไม่ใช่ความผิดของผมนะครับ” เพียงเท่านั้นคนมีชนักติดหลังอยู่ ก็รีบถอยกลับไปนั่งที่ตัวเองทันที แต่ยังไม่วายส่งสายตาราวกับจะฉีกร่างหญิงสาวออกมาเป็นชิ้นๆ ให้ได้ กนกขวัญยิ้มแหยให้ผู้จัดการสาว แล้วมองชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง คราวนี้สายตาอบอุ่นของนักแสดงหนุ่มแปรเปลี่ยนเป็นสายตาดุขรึม มองเธอตาไม่กะพริบ แต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วระบายลมหายใจออกมายาวเหยียดอย่างต้องการเรียกขวัญกำลังใจให้ตัวเอง “คุณกวินภพพอจะมีเวลาว่างสักสองสามชั่วโมงไหมคะ หนูมีเรื่องต้องคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวจริงๆ ค่ะ” “วิน...” จบประโยค เสียงของผู้จัดการก็ร้องขึ้นเสียงเบา เหมือนกำลังเตือนชายหนุ่ม “ฉันมีงานต้องทำต่อ มีเวลาให้คุยแค่สองสามนาทีเท่านั้น” กวินภพไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่ไม่เอ่ยปากไล่หญิงสาวตรงหน้า เขารู้เพียงแค่ว่าเด็กตรงหน้าไม่ใช่แฟนคลับของเขาแน่ๆ “แต่มันสำคัญกับหนูและครอบครัวของคุณจริงๆ นะคะ” หน้าหวานยับยู่ยี่ เวลาแค่นั้นจะไปพออธิบายอะไรได้ไงเล่า พี่ชายหมาดๆ เธอนี่ไม่เห็นฉลาดเอาเสียเลย “เหลือเวลาอีกสองนาที สามสิบวินาที” คนตัวเล็กอ้าปากพะงาบๆ ไม่มีเสียง นักแสดงหนุ่มนั่งเอนหลังไปพิงกับเบาะ ยกนาฬิกาเรือนหรูฝังเพชรรอบตัวเรือนขึ้นดู แล้วเอ่ยระยะเวลาที่เหลืออยู่ กนกขวัญอ้าปากค้าง มองพี่ชายต่างมารดาตาปริบๆ “หนูเป็นน้องสาวต่างแม่ของคุณ!” พูดพลางมองดูปฏิกิริยาของเขาไปด้วย ‘ไม่เห็นจะตกใจเลยละ หรือช็อกไปแล้ว’ “พูดอะไรของเธอแม่หนู อย่ามาพูดอะไรบ้าๆ แถวนี้นะ แล้วก็ออกไปได้แล้ว เสียเวลาจริงๆ” น้ำทิพย์รีบสวนทันควัน “พี่บอกวินแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปเสียเวลาคุยกับเด็กนี้ ไม่รู้เป็นพวกสิบแปดมงกุฎหรือเปล่า...ลุงปิดประตูเลย” ผู้จัดการสาวใหญ่พูดกับนักแสดงหนุ่มเสร็จก็หันไปสั่งการให้คนขับรถปิดประตูทันที “เดี๋ยวสิคะ หนูพูดจริงๆ นะคะ ไม่ได้โกหก” กนกขวัญร้องบอกกับผู้จัดการสาว ดวงตาหวานนัยน์ตาเศร้า ขอบตามีน้ำใสคลอเคลียอยู่ มองพี่ชายอย่างขอความเห็นใจ “คุยกับหนูก่อนได้ไหมคะ หนูขอร้อง” มือบางเอื้อมเข้าไปจับมือใหญ่ที่วางอยู่บนหน้าขา แต่ก็ต้องพบความผิดหวัง เมื่อมือใหญ่ปัดมือของเธอออก สายตาคมมองมาที่เธอด้วยท่าทีนิ่งขรึม “ออกรถเลยลุง” คราวนี้เป็นเสียงทุ้มเอ่ยบอกคนขับรถ “ครับคุณวิน” “ขิมพูดจริงๆ นะคะ ขิมไม่ได้จะมาเรียกร้องอะไรจากพวกคุณ แต่ขิมแค่ต้องการความช่วยเหลือ” “เห็นไหมพี่บอกแล้ว พวกสิบแปดมงกุฎจริงๆ...ไปเลยนะ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกนะ ไม่งั้นฉันแจ้งตำรวจจับเธอจริงๆ ด้วย” จบประโยคของผู้จัดการสาว ประตูรถตู้ก็ปิดสนิทใส่หน้า หญิงสาวมองพี่ชายผ่านฟิล์มดำเข้าไปด้วยความน้อยใจ แม้จะเตรียมใจไว้แล้วว่าเหตุการณ์แบบนี้ต้องเกิดขึ้น แต่ก็อดที่จะเสียใจไม่ได้จริงๆ กระนั้นจะให้ถอยก็คงไม่ได้แล้วเช่นเดียวกัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more