“น้องนก ไปไหนมาคะ ทำไมกลับมาถึงบ้านดึกขนาดนี้ แล้วนี่ทานอะไรมาหรือยัง”
เสียงเรียกของมารดาทำให้ลูกสาวคนเล็กของบ้านต้องหยุดเดิน ทั้งที่อยากวิ่งขึ้นห้องไปซบหน้าลงบนหมอน แล้วปล่อยน้ำตาไหลออกมา
ทิชากรหยุดเดิน กะพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่หยาดน้ำให้ไหลย้อนกลับ หมุนตัวไปกลับมาหามารดาที่ตอนนี้มีพี่ชายทั้งสองยืนจ้องอย่างจับผิดข้างหลังมารดาด้วย
“ไปหาพี่วินมาค่ะ พี่วินพาไปทานข้าวแล้วค่ะ” ตอบแบบปัดๆ และยังพยายามหลบสายตาของพี่ชายด้วย “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว นกขอตัวไปอ่านหนังสือสอบก่อนนะคะ”
“จ้ะ แล้วอย่านอนดึกนะคะ” หม่อมหลวงกานธิดาเดินเข้ามาใกล้ รั้งร่างของลูกสาวเข้ามากอด “แม่ก็จะนอนแล้วเหมือนกัน ฝันดีค่ะลูกสาวคนเก่งของแม่”
เธอโอบกอดมารดาแล้วยิ้มออกมาบางๆ “ฝันดีค่ะคุณแม่คนสวยของหนู”
เธอผละออกจากอ้อมกอดที่อบอุ่นและอ่อนโยน แล้วเดินขึ้นบันไดไปห้องนอนที่ชั้นสอง
สิงหราชและคเชนทร์มองตามหลังน้องน้อยของบ้านไปจนลับสายต
