ฝืนใจไม่ให้รัก

จะทนได้นานแค่ไหน

เมย์ษญาตามก่อกวนอรอุมาไม่เลิก เธอพยายามทำให้อรอุมาทนไม่ได้แล้วจะได้เลิกกับพ่อเธอไปเอง เพราะเธอรู้ดีว่าพ่อคงไม่ยอมเลิกกับอรอุมาง่ายๆ เธอจึงพยายามทำทุกทุกวิถีทางให้อรอุมาและหลานชายตัวแสบออกไปจากบ้านนี้หลังให้ได้ แต่เธอคิดผิดอรอุมาอดทนกับคำด่า คำดูถูกของเธอ และสายตาที่รังเกียจของเธอได้ทุกอย่าง แตกต่างจากอัทธกานต์ที่เริ่มทนกับความร้ายกาจของเธอไม่ได้ เพราะเธอเริ่มลามไปก่อกวนแฟนสาวของเขาจนเขาทนไม่ได้

“คุณเมย์ คุณใช้ให้ณีออกไปช่วยคุณถือของแบบนี้ได้ยังไง ณีไม่ใช่คนใช้ของคุณนะ”

เขาที่เดินเข้ามาในบ้านขึ้นเสียงใส่เมย์ษญาที่เดินเข้ามาตัวเปล่า

“ไปเอาของในรถฉัน แล้วเอาขึ้นไปเก็บข้างบนนะ แล้วก็ขอน้ำฉันแก้วนึงด้วยนะ”

เธอไม่ได้สนใจฟังที่เขาพูดเดินไปนั่งลงที่โซฟาห้องนั่งเล่น

“ณีเป็นหัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์ เธอไม่ใช่คนใช้ของคุณที่คุณจะใช้ออกไปให้ช่วยถือของ แล้วเดินตามคุณต้อยๆ แบบนั้น”

“ทำไมหวงแฟนหรอ เธอคงมาฟ้องนายซินะ?”

“ณีไม่ได้มาฟ้องผม ณีไม่เคยพูดหรือเคยเล่าเรื่องอะไรทั้งนั้น แม้กระทั่งเรื่องที่คุณให้ณีขับรถให้ทั้งวันเพื่อพาช้อปปิ้ง คุณจะทำอะไรกับผมก็ได้แต่อย่าทำร้ายณีเพราะเธอไม่ได้ทำอะไรผิด”

“ผิดที่เธอเป็นคนรักของนายไง...ฉันทำให้นายกับน้านายออกไปจากบ้านนี้ไม่ได้ ฉันก็จะทำคนที่อยู่รอบๆ ตัวนานเนี่ยแหละ...”

เขามองเธอด้วยความไม่พอใจ

“โกรธหรอ.? งั้นก็ออกไปจากที่นี่ซิแล้วก็พาน้านายออกไปจากบ้านหลังนี้ด้วย แล้วฉันจะเลิกยุ่งกับคนรักของนาย”

เธอกับเขาจ้องหน้ากันนิ่งด้วยความเกลียดชัง

“แล้วถ้าผมไม่ไปละ?”

เขาพูดท้าทายเธอ

“ก็มาคอยดูว่าจะทนได้นานแค่ไหน”

เธอเดินกระแทกไหล่เขาแล้วเดินออกไป

“คุณจะให้ผมทำอะไรก็ได้ผมยอมทุกอย่าง แต่อย่ายุ่งกับณี เธอไม่เกี่ยวกับเรื่องของนี้ด้วย”

“ดูจะรักกันมากนะ งั้นฉันคงจะเลิกยุ่งกับแฟนนายไม่ได้แล้วล่ะ ยิ่งนายรักเธอมากเท่าไหร่ฉันยิ่งสนใจเธอมากขึ้นเท่านั้น”

เธอพูดเพื่อให้เขาร้อนใจเรื่องคนรักเพราะรู้ดีว่าเธอไม่คิดเลิกยุ่งกับคนรักของเขาได้ง่ายๆ แน่ เธอมองหน้าเขาอย่างสะใจแล้วเดินขึ้นห้องไป

เขามองเธอขึ้นบันไดไปด้วยอารมณ์ร้อนใจ เขากังวลเรื่องคนรักของเขามาก เพราะรู้ดีว่าเธอเป็นผู้หญิงร้ายกาจที่ไม่มีวันรามือง่ายๆ แน่ เขาจึงต้องคอยอยู่ใกล้ๆ เมย์ษญาเพื่อไม่ให้เธอได้ยุ่งกับคนรักของเขาและไปทำร้ายน้าของเขาได้อีก เขาคอยตามติดเธอเพื่อไม่ให้เธอคลาดสายตาจนเธอเริ่มรำคาญ

“ทำไมนายต้องมาตามติดฉันด้วย ฉันจะไปไหนจะทำอะไรนายก็ไม่ต้องมายุ่งได้ไหม?”

“ก็ผมจะคอยดูว่าคุณจะทำอะไรหรือมีแผนการอะไร ผมจะได้รีบเข้าไปห้ามได้ทัน”

“อ่อ..นายคงกลัวว่าฉันจะไปยุ่งกับแฟนนายหรือน้านายซินะ ถึงได้มาทำตัวเป็นหมาคอยกันฉันแบบนี้?”

เธอทำหน้ารำคาญเขา

“ผมจะจับตาดูคุณทุกฝีก้าวเพื่อไม่ให้คุณไปยุ่งกับณีและก็น้าอรอีก เพราะผมไม่อยากเห็นน้าอรต้องเสียใจในคำพูดที่ร้ายกาจของคุณ ผมจะปกป้องคนที่ผมรักอย่างดีที่สุด”

เธอหันหน้ามามองเขาด้วยความหมั่นไส้

“นายรักแฟนนาย รักน้าของนาย ฉันเองก็รักพ่อของฉันเหมือนกัน ฉันก็จะทำทุกอย่างให้พวกนายเลิกยุ่งกับพ่อฉันแล้วออกไปจากชีวิตพวกเราให้ถึงที่สุดเหมือนกัน”

เธอจ้องหน้าเขาด้วยความเกลียดชัง เขามองเธอนิ่งเดินเข้ามาใกล้เธอจนหน้าเขาแทบจะชนกับหน้าเธอแล้ว

“งั้นก็มาดูว่าใครจะทนได้นานกว่ากัน”

ทั้ง 2 คนจ้องตากันเขม่งอย่างท้าทาย

กริ๊งงงง กริ๊งงง>>>>

“ฮัลโหล...เชน นี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะทั้ง 2 คน เธอรับสายจากคนในปลายสาย

“เมย์ เหงามากเลยดีจังที่เชนกลับมา คืนนี้หรอ...ได้ซิ. งั้นไว้เจอกันนะ..บาย”

เธอพูดโทรศัพท์กับคนในปลายสายเขามองดูเธอไม่เหมือนกับผู้หญิงที่เขาเคยพูดคุยด้วยเมื่อกี้เลย เธอดูเสียงอ่อนหวานเรียกแทนตัวเองว่าเมย์ทุกคำจนเหมือนเป็นคนละคน

“คุณจะไปไหน?”

เขาเห็นเธอเดินออกจากห้องทำงานของท่านประธาน

“เรื่องของฉัน...”

“แต่เดี๋ยวคุณอาก็ประชุมเสร็จแล้วนะ คุณจะไม่รอทานข้าวเที่ยงพร้อมท่านหรอ?”

เขาพูดก่อนที่เธอจะเดินออกไป

“ฉันมีนัดกับเพื่อนคืนนี้ ฉันจะออกไปช้อปปิ้ง”

เธอกำลังจะเดินออกไปเขารู้ทันว่าเธอจะไปไหน

“ผมไปเป็นเพื่อน”

เขาเดินไปดักหน้าเธอเพื่อให้เธอหยุด เขาไม่อยากให้เธอไปยุ่งวุ่นวายกับคนรักของเขา เขาจึงรีบมาดักหน้าเธอไว้

“ไม่ ฉันจะให้แฟนนายไปเป็นเพื่อนฉันช่วยถือของ”

“ผมจะไปเป็นเพื่อนคุณเอง...”

เขาไม่รอฟังคำตอบเธอรีบดึงมือเธอออกไปทันที

“นี่ปล่อยนะ ฉันไม่ไปกับนายปล่อยนะ...”

เธอพยายามดึงมือกลับไม่ยอมไปกับเขายื้อยุดชุดกันจนไปถึงรถ เขาจึงจับตัวเธอยัดเข้าไปในรถทันที

“ไอ้บ้าอิท ฉันบอกแล้วงัยว่าจะไม่ไปกับนาย จอดรถ ฉันจะลง จอดซิ ไอ้อิท จอดดดด”

เอี๊ยดดดดด>>>

เขาเบรกรถเสียงดังมากเพราะเธอโวยวายเสียงดังไม่ยอม

“นี่คุณ...”

เขารีบคว้ามือเธอไว้ได้ก่อนที่เธอจะเปิดประตูหนีเขาลงจากรถ แล้วหันมากดล๊อครถทันที เธอจึงหันมามองเขาอย่างไม่พอใจ

“เปิดรถนะฉันจะลง...ปล่อยซิฉันบอกให้ปล่อยไง”

เธอพยายามแกะมือจากมือของเขาที่จับเธอไว้แน่น

“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า นายไม่มีสิทธิ์มาแตะเนื้อต้องตัวฉันนะ ปล่อย...เอามือสกปรกของนายออกไป ฉันขยะแขยง ฉันเกลียดนายเข้าใจมั้ย”

“คุณเกลียดคุณก็ต้องทน เพราะไม่มีวันที่ผมแล้วก็น้าอรจะไปจากคุณอา คุณจะต้องทนเห็นหน้าผมแบบนี้ไปเรื่อยๆ อดทนไว้นะครับเพราะไม่ใช่แค่คุณที่กลียดผม ผมก็เกลียดคุณต่างกัน”

เธอมองหน้าเขาด้วยความโมโหที่โดนเขาตอกใส่แบบนั้น

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ >>>

เสียงตบหน้าจากฝ่ามือเธอกระทบใบหน้าเขา 3 ครั้งติด จนหน้าเขาแดงเป็นรอยฝ่ามือ

เธอตบหน้าเขาเป็นพัลวัน จนเขาต้องจับมือเธอรวบไว้เพื่อป้องกันตัวเอง เขาดึงมือเธอมารวบไว้ทั้ง 2 ข้าง แต่เธอก็ไม่ยอมหยุดปากก็ด่าเขาไม่หยุดมือก็ตบตีเขาเป็นพัลวัน เขาจับหน้าเธอเข้ามากดจูบ เธอดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของเขาแต่เขาก็กอดรัดไม่ยอมปล่อย เขากดจูบเธอลงไปอย่างดุเดือดด้วยความโกรธ เธอพยายามดิ้นจนหลุดจากอ้อมกอดของเขาแล้วรัวกำปั้นของตัวเองไปที่อกเขา แต่เขาก็รวบมือเธอทั้ง 2 ข้างได้อีกครั้ง เธอที่ตอนนี้หายใจไม่ออกพยายามทำเสียงอื้ออึงในลำคอเพื่อประท้วงบอกเขาว่าเธอหายใจไม่ออก

“อื้อออออ”

เขามองหน้าเธอที่ตอนนี้มีน้ำตาไหลลงมาที่ใบหน้า ทำให้เขาละจากริมฝีปากอิ่มดึงเธอออกมาจากอ้อมกอดแล้วมองหน้าเธอนิ่งๆ ด้วยความรู้สึกผิด

“คุณเมย์...”

เธอไม่พูดอะไรสักคำแต่น้ำตาที่ไหลออกมา ทำให้เขาอึ้งไป

“ผม ผมขอโทษ”

เพี๊ยะ> เธอตบหน้าเขาอีกครั้ง

“สะใจนายแล้วใช่มั้ยที่ทำแบบนี้กับฉันได้ ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดน้านาย ฉันจะทำทุกอย่างให้พวกนายออกไปจากชีวิตของฉัน ฉันจะทำให้พวกนายทนไม่ได้แล้วออกไปจากชีวิตพวกเรา ฉันจะทำ ฉันจะทำ ฮืออออ....”

เธอร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ จนเขารู้สึกผิดที่ทำกับเธอไปแบบนั้น เขาเห็นน้ำตาของเธอแล้วเขารู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก เธอปล่อยโฮออกมาจนเขาทำอะไรไม่ถูก

“คุณเมย์ คุณจะไปไหน คุณเมย์....”

เธอเปิดรถแล้วก็รีบวิ่งลงไป

“คุณเมย์ ขึ้นรถเถอะครับ ผมขอโทษ คุณเมย์”

เขาเดินตามเธอลงไปเพื่อพาเธอขึ้นรถ แต่เธอก็ไม่ยอมขึ้นรถตามเขา เธอยืนโบกรถแท็กซี่ที่กำลังขับมาพอดี

“คุณเมย์ คุณเมย์”

เธอเดินขึ้นรถไปแล้ว แต่เขายังเคาะกระจกรถแท็กซี่เพื่อเรียกเธอ แต่เธอก็ไม่ยอมลงมาจากรถ เธอมองเขาด้วยสายตาแห่งความเกลียดชัง ซึ่งสายตาของเธอคู่นี้ทำให้เขารู้สึกผิดมากกับเธอ