“ฮูหยินคิดจะไปจริงหรือเจ้าคะ บ่าวว่ามันอันตรายเกินไป”
“ข้ามิได้คิดจะเข้าไปยุ่งวุ่นวาย เพียงแค่อยากรู้ว่าพี่หญิงนัดพบกับผู้ใด” ลี่อิ่งอุ้มน้องชายที่พึ่งตื่นมานั่งบนศาลา
“เช่นนั้นบ่าวจะไปด้วยเจ้าค่ะ ห้ามปฏิเสธบ่าวเด็ดขาด”
“ได้ๆ ใครเป็นนายเป็นบ่าวกันแน่ หืม”
“บ่าวเป็นบ่าวสิเจ้าคะ” มี่มี่ยู่หน้าใส่ผู้เป็นนาย พลางหันไปเล่นกับคุณชายน้อย
ลี่อิ่งเห็นน้องชายหัวเราะร่าเริงก็อดดีใจไม่ได้ มือขาวลูบหน้าท้องของตนเบาๆ พลางนึกในใจว่าหากเจ้าตัวน้อยของนางได้มีโอกาสลืมตาดูโลก เขาจะมีความสุขเหมือนที่อาลู่เป็นหรือไม่
น่าเสียดายจริงๆ
“ไป ไป” ร่างเล็กกลมคลายขึ้นมาบนตักลี่อิ่ง พลันยื่นมือชี้นั่นนี่ไปตามประสา
“พ่อบ้านลู่เดินนำมาเช่นนี้ ท่านชายคงจะกลับมาแล้ว พวกเจ้าไปตั้งสำรับเย็นเถิด”
“เจ้าค่ะฮูหยิน” สาวใช้สามคนที่อยู่บริเวณนั้นรับคำ แต่ยังไม่ได้ทำตามคำสั่ง พ่อบ้านหูก็เข้ามาเสียก่อน
“เอ่อ ฮูหยินขอรับ
