พราวฟ้า

“ไคล์ อ๊ะ ไคล์” เสียงหวานแหบพร่าครวญครางเรียกชื่อคนที่ขยับโยกกายเข้าออกส่วนเบาะบางของเธอด้วยความดิบเถื่อน ความเสียวซ่านวาบหวามแล่นไปทั่วร่าง เอวบางแอ่นโค้งขึ้นรับสัมผัสวาบหวามอย่างยอมจำนนและหลงระเริงไปกับมัน ความป่าเถื่อน หยาบคายที่เขากระแทกเข้าหาเธอนั้นเป็นอะไรที่น่ารังเกียจ เธออยากผลักไสเขา อยากขัดขืนร้องขอความเมตตา อยากได้รับความอ่อนโยนจากเขาบ้าง แต่วาจาร้ายกาจที่เขาพ่นออกมา ทำให้เธอต้องกล้ำกลืนฝืนทนรับสภาพอันน่ารังเกียจนี่ต่อไป “เสียงมีแค่นี้รึไง ร้องออกมา” ไคล์จับใบหน้าสวยหวานบีบเข้าที่กรามเล็กให้หันมามองสบตากับตน ดำดิ่งสู่ห่วงอารมณ์ความใคร่ เงยหน้าขึ้นรับความเสียวซ่านจากร่างกายของหญิงสาว “อ๊า อ๊ะ ไคล์ เบาหน่อย” พราวฟ้าจิกมือลงบนที่นอนหนานุ่มหันหน้าหนีความร้อนแรงของเขา จุดกึ่งกลางถูกเสียดสีแรงขึ้น ความเสียวซ่านพุ่งทะยาน ร้องครางปนกรีดร้องออกมาตามคำเรียกร้องของเขาอย่างห้ามใจไม่ไหว มันทั้งป่าเถื่อนและเสียวซ่านในเวลาเดียวกัน ไคล์ร้อนแรงเร่าร้อนเหมือนไฟ แผดเผาเธอทุกครั้งที่อยู่ใต้ร่างเขา เธออยากจะเกลียดเขา อยากชังน้ำหน้าเขา อยากหนีเขาไปให้ไกล แต่เธอทำไม่ได้ เธอมีสิ่งที่ต้องทำ มีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ “อ๊า ร้องออกมา พราวฟ้า” ไคล์ไม่ฟังคำร้องขอของหญิงสาว เอวสอบบดเบียดเข้าหาส่วนชุ่มชื่นอ่อนนุ่มเร็วขึ้น เขาครางออกมาอย่างเสียวซ่าน ก้มลงซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่น ขบเม้มจนเกิดรอยเต็มลำคอระหง ไคล์จะเรียกชื่อเธอก็แค่ตอนที่เธออยู่ใต้ร่างเขาเท่านั้น “อ๊า เจ็บ ไคล์” เล็บยาวจิกลงบนแผ่นหลังกว้าง กรีดเป็นทางยาว ความเจ็บปนเสียวก่อตัวขึ้น มือใหญ่กรอบกุมสองเต้าเต่งตึงบีบเคล้นให้เธอรู้สึกเจ็บไม่แพ้กัน พราวฟ้านิ่วหน้า กัดริมฝีปากแน่น แต่เธอก็แอ่นสะโพกเข้าหา เธอเกลียดตัวเองที่รู้สึกเสพติดความรุนแรงจากเขา ยิ่งเขาก้มลงดูดดึงสองเต้า ยิ่งดูดแรงเท่าไหร่ ร่างบางยิ่งสั่นสะท้าน มือเรียวบีบขย้ำสะโพกสอบของเขาเหมือนเป็นการเร่งเร้าอยู่ในที ชายหนุ่มหลุบตามองหน้าหวานใส “หึ ร่าน” วาจาร้ายกาจถูกปล่อยออกมาจากปากได้รูป แต่เขาก็ยังกระแทกความร้อนผ่าวเข้าร่องนุ่มนิ่มอย่างที่เธอร้องขอ พราวฟ้าเม้มปากแน่น กลั้นเสียงครางสะอื้นเอาไว้ในอก เธอเกลียดตัวเองเพราะแบบนี้ เธอชอบความร้อนแรงของเขา ร้องขอเขาทุกครั้งที่เขาเข้ามาอยู่ในร่างกายของเธอ “อึก ไคล์” เขาทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงร่านอย่างที่เขาว่า ทำให้คำพิพากษาของเขาเป็นจริง ร่างแกร่งเร่งเร้าบดเอวสอบเข้าหา แรงดูดดึงจากส่วนกลางกายทำให้สมองเขาขาวโพลน พราวฟ้าเอนตัวขึ้นกรีดร้องเสียงหลง ร่างบางชื้นเหงื่อหายใจหอบโยงสะท้านขึ้นลงหนังหน่วง “ลุกขึ้น” ร่างใหญ่ถอนตัวตนออก ดึงร่างบางลุกขึ้น จดจ่อความเป็นชายตรงหน้าเธอ บีบกรามเล็กเพื่อให้ปากอ้าออกจากกัน ยัดความร้อนผ่าวเข้าใส่ พราวฟ้าตั้งสติ กอบกุมความร้อนผ่าวเอาไว้ หัวใจเต้นระทึกด้วยความประหม่า ถึงเขาจะให้ทำอย่างนี้หลายครั้งหลายคราเธอก็ไม่เคยจะชิน ปากเล็กอ้าครอบครองเอาไว้ทั้งลำ ขยับโยกขึ้นลงรัวเร็ว “อ๊า เร็วอีก” ไคล์เงยหน้าขึ้น ขยุ้มผมยาวลื่นมือขึ้นเป็นกำ สวนเอวสอบเข้าหา ดัง อัก อัก พราวฟ้าสำลัก น้ำตาซึม แต่ก็กลั้นใจให้เขาทำจนเสร็จ ไคล์กัดกรามแน่น รัวเอวสอบเข้าใส่จนร่างกายแกร่งกระตุกถี่ๆ ปลดปล่อยน้ำขุ่นขาวออกมา กดหัวทุยไว้ไม่ให้ขยับ “อ๊า” “แฮกๆ” เมื่อเป็นอิสระ ร่างบางก็ไอออกมาน้ำหูน้ำตาไหล “ควรชินได้แล้ว” ไคล์มองภาพนั้นอย่างเบื่อเหนื่อย เขาทำแบบนี้กับเธอออกบ่อย ยังสำลักทุกครั้ง พราวฟ้าเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้างาม “ออกไปได้แล้ว” พูดจบร่างใหญ่ก็เดินหนีเข้าห้องน้ำ ปล่อยสายน้ำไหลผ่านร่างกายเพื่อล้างคาบคาวออก พราวฟ้าค่อยๆ ลุกขึ้น กลืนก้อนสะอื้นไว้ในอก หยิบเสื้อคลุมขึ้นใส่ก่อนจะค่อยๆ เดินออกจากห้อง ร่างบางกลับมานอนร้องไห้สะอื้นอยู่คนเดียวก่อนจะหลับไป มันเป็นอย่างนี้มาตลอดสามเดือน สามเดือนที่เธอมาอยู่ที่นี่กับเขา ผู้ชายเย็นชาไร้หัวใจ มีแต่ความป่าเถื่อน และความร้ายกาจเท่านั้นที่เขามอบให้เธอ เพียงเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่แม่เขาให้มาอยู่ด้วย เธอเป็นแค่เด็กในอุปการะของแม่เขา สาเหตุที่เธอต้องมาอยู่กับเขาก็เพราะคุณแม่ขอร้อง ด้วยท่านเป็นผู้มีพระคุณเธอจึงจำยอมรับสถานะที่น่าสมเพชนี้อย่างช่วยไม่ได้ แต่ใจลึกๆ ของเธอก็ยอมรับชะตากรรมนี้แต่โดยดี คุณทิพย์อาภาเป็นคนดี ท่านอยากได้เธอเป็นลูกสะใภ้ ไม่อยากให้ผู้หญิงคนอื่นมาปอกลอกลูกชาย ท่านเลยคิดหาลูกสะใภ้เอง และท่านก็เอ็นดูพราวฟ้ามาก พราวฟ้าเป็นเด็กดี เชื่อฟัง และเป็นแม่บ้านแม่เรือน ท่านก็หวังว่าความดีของพราวฟ้าจะเอาชนะใจลูกชายหัวดื้อของท่านได้