รอยบาปสวาท

บทที่1.จุดกำเนิดรอยแค้น!!..

ปากสีสดเหยียดยิ้ม หล่อนปรายตามองหนุ่มคนงานด้วยสายตาดูถูก หากไม่เพราะผัวแก่ทำให้ตนเองอดอยาก ดารัณไม่มีวันลดตัวมาเกลือกกลั้วกับคนงานชั้นต่ำแน่ๆ ในเมืองกรุงเธอสามารถหลบสายตาสามีออกไปเริงร่านอกบ้านได้ แต่บ้านนอกไกลปืนเที่ยงเช่นนี้ ได้คนงานหุ่นกำยำแก้ขัด ก็ดีอารมณ์ค้าง...เพราะเทียมไม่เคยส่งเธอถึง สวรรค์ชั้นฟ้าสักที

“ไปเถอะน่า!!”

หล่อนตวาดซ้ำ คำแปงจึงยอมตัดใจ เขาเดินออกไปนอกห้อง ปิดประตูที่แทรกผ่านออกไปเร็วๆ เดินย่องผ่านเงามืด เร้นกายหายไปกับสายลม โดยไม่มีใครรู้เรื่องชั่วช้าที่เขาเพิ่งกระทำลงไป

เด็กหนุ่มทรุดนั่ง เขาคู้เข่าขึ้นสอดมือกอดเข่าไว้แน่นๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลซึม เพราะรู้สึกรังเกียจตัวเอง ความกำหนัดพลุ่งพล่านอยู่ในตัว อวัยวะความเป็นชายของเขาแข็งตึง ทั้งที่เขาควรจะรังเกียจผู้หญิงร่านราคะคนนั้น

ภาพการเสพสมของหล่อน กระตุ้นความปรารถนาในร่างกาย เขาเผลอมโน คิดจะเข้าไปแทนที่ผู้ชายอัปรีดิ์คนนั้น พร้อมทั้งสาดใส่ความรุ่มร้อนของตนเองกับผู้หญิงแพทยาที่กำลังครางคร่ำ ด้วยเรี่ยวแรงที่มี เขาช่างเป็นคนน่ารังเกียจ จนสุดที่จะทน

“อยากลองล่ะสิ ลองไหมล่ะคุณธรร?”

ดารัณยืนอิงกรอบประตู หล่อนไม่ได้นึกอาย เมื่อเปลือยเปล่าอยู่ท่ามกลางความเวิ้งว้างของอากาศ โนมเนื้ออวบใหญ่แกว่งไป ส่ายมา ปลายจะงอยอกสีคล้ำชี้ชู แต่กลับทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกถึงความแห้งผากในลำคอ เขาไล่สายตาลงต่ำเหมือนคนละเมอ จนถึงเนินนางอวบอูมกลางร่าง มีเส้นขนสีดำแผ่กระจายปลกคลุม กับเรียวขาอวบอัดแนบชิด จนเกิดเป็นรูปรอยสามเหลี่ยม แอ่งสวาทที่ผู้ชายยอมสยบ หากหล่อนจะอ้าขาให้ในเวลานี้ธรรวาเองก็คงไม่ต่างกัน

“คุณ-ไม่ควรทำแบบนี้ ถะ... ถ้าพ่อรู้!! คุณจะถูกเฉดหัวออกไปจากบ้านนี้”

เด็กหนุ่มกัดฟันพูดตะกุก ตะกัก เขาเสหลบตา เมื่อดารัณปรายตามองกลับมาด้วยสายตาฉ่ำเยิ้มไร้แววเกรงกลัว

“คุณพี่จะไม่มีวันรู้ค่ะ เพราะคุณธรรจะไม่พูด”

สาวกร้านโลกเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ เมื่อมีวิธีปิดปากลูกเลี้ยงได้แบบสนิทที่สุด

หล่อนเดินลิ่วๆ เข้าใส่เด็กหนุ่ม จนธรรวาผงะ เขาถอยหลังกรูด แต่เพราะไม่คิดว่าดารัณจะใช้ไม้นี้ เขาจึงไม่ทันได้ตั้งหลัก ก็โดนหญิงสาวเจนจัดโถมเข้าใส่เสียแล้ว หล่อนเสียดสีร่างกายเปล่าเปลือยอวบอัด กับร่างแกร่งกำยำของเด็กชายอายุ18 ปี ความอ่อนเดียงสา ประกอบกับความกระหายที่ผุดขึ้นมากลางใจ แม้จะรู้ว่าสิ่งที่ทำเป็นความน่าละอาย...แต่มนุษย์โลกก็เป็นเช่นนี้แหละ หากพ่ายแพ้แก่ดำกฤษนา

ดารัณจับมือสั่นๆ ของธรรวา วางแหมะที่เนินอกอิ่ม หล่อนส่ายลำตัว เสืยดสีกับหนุ่มน้อยแบบกระหยิ่มใจ จากนี้ไป เธอคงไม่ต้องอดอยากปากแห้ง...เมื่อสามีแก่คราวพ่อให้ความสุขถึงที่สุดไม่ได้ เธอก็ยังมีลูกชายหนุ่มแน่นของเขาเป็นตัวสำรอง

ริมฝีปากสีสดห่อเป็นวงกลม ครางเสียงกระเส่า เมื่อคนใต้ร่างเริ่มขยำขยี้เนินทรวงแม้จะเงอะๆ งะๆ แต่มันก็ทำให้ ความกระสันของหล่อนวิ่งพล่าน และยิ่งเป็นคนที่ตนเองพึงใจด้วยแล้วมันสุขซ่านจนอยากจะแหกปากร้องครางดังๆ ดารัณแลบลิ้นเลียริมฝีปาก ก่อนจะฉกปากบดจูบปากสีเข้มของธรรวาบดขยี้แรงๆ แบบคนเจนจัด เรียวลิ้นสีชมพูแทรกผ่านปากของเด็กหนุ่ม หล่อนไล่ต้อนคนอ่อนเดียงสาอย่างสนุก

“อ่า...”

เรือนกายอวบอัดเบียดส่าย เสียดสีจนไฟในกายธรรวาลุกพรึ่บ!! เขาหน้ามืดไป เมื่อความรัญจวนโอบล้อมรอบกาย เสื้อยืดสีขาว กับกางเกงบ็อกเซอร์ ถูกคนมือไวปลดเปลื้องออกไปจนหมด มีเพียงกางเกงชั้นในสีดำ ติดกายแค่ชิ้นเดียว แต่ความอลังการของชายหนุ่ม ก็ทำให้ดารัณนึกกระหยิ่ม สัดส่วนแข็งขันใต้กางเกงชั้นในนั่น มันโป่งบวมแทบจะทะลุเนื้อผ้าออกมา แม้จะยังไม่ได้เห็นด้วยสองตา แต่คนเจนจัดอย่างผู้หญิงกร้านโลก ที่ผ่านผู้ชายมาเป็นร้อยอย่างดารัณ เดาได้ไม่อยาก

“ชอบมั้ยคุณธรร ชอบที่รัณทำให้มั้ยคะ?” หล่อนกระถดตัวลงต่ำๆ ไม่ได้สนใจสักนิดว่าตนเองไม่ได้อยู่ในห้องหับมิดชิด เพราะความกำหนัดปิดบังความคิด แถมหากไม่รีบเผด็จศึก ลูกเลี้ยงของหล่อนรู้ตัวเข้า คงได้ซัดแห้วชามโต!! ดารัณจึงไม่รอช้า กลเม็ดเด็ดทรวงมีแค่ไหน หล่อนรีบงัดเอาออกมาใช้เพื่อจูงใจธรรวา หลังจากผ่านครั้งแรกไป...ครั้งต่อไปๆ เธอคงสุขถึงทรวง

ธรรวาพยายามฝืนความต้องการฝ่ายต่ำ แต่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ เมื่อคนเจนโลกดักทางไว้ถูก หล่อนกระชากปราการด่านสุดท้ายของชายหนุ่ม “โอว้!!” พร้อมกับเสียงครางยาวเหยียด เมื่อความแข็งขึงของธรรวาดีดผึ่ง!! มันตั้งชูชัน พร้อมที่จะออกศึก หญิงสาวยิ้มกริ่ม เธอฝันหวานถึงอนาคตในภายภาคหน้า นอนเสวยสุขบนสมบัติของผัวแก่!! มีนายบำเรอเป็นลูกเลี้ยงที่ทั้งหนุ่มแน่นและหล่อเหลา ดารัณคิดแบบคนเห็นแก่ตัว เธอจะจูงจมูกธรรวาไว้ ด้วยเล่ห์เสน่หา เป็นความลับที่กำลังร่วมกันสร้าง เขาไม่มีทางกล้าหือกับตนเองแน่...เมื่อหล่อนรู้ ธรรวารักและเคารพบิดายิ่งกว่าใครๆ

ปากจิ้มลิ้มสวมครอบความแข็งขัน หล่อนตวัดปลายลิ้นกับปลายยอดสีสดรัวๆ จนคนไม่คุ้นชินถึงกับครางอู้ ธรรวาโก่งตัว ความกระสันตีตื่นจนตาพร่า เขาไม่สนใจสิ่งใดเลย นอกจากสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ระลอกความเสียวสยิวแผ่กระจายจากกึ่งกลางร่างกาย ลามเลียไปทุกพื้นที่ จนเรือนกายสั่นกระตุก มือแข็งแรงยกกดศีรษะทุยได้รูปที่ผลุบๆ โผล่ๆ ตรงหว่างขา เขาครางเสียงหลงเมื่อดารัณอ้าอมความแกร่งร้อนของเขาจนสุดโคน...

มันเหมือนกับว่าลำตัวเขาเบาหวิว ล่องลอยอยู่กลางอากาศ...เนื้อตัวสั่นกระตุก เมื่อความเสียวสยิวแผ่ซ่านจนหน้ามืด...ความปรารถนาคุโชน...มันเสียวซ่านจนลืมแม้แต่สำนึกฝ่ายดี เมื่อผู้หญิงที่กำลังเสพสมกันนี้ หล่อนมีฐานะเป็นแม่เลี้ยงของตนเอง

แต่เหมือนสวรรค์มีตา เทวดาดลใจให้ใครบางคนก้าวเข้ามาขวางไว้... ก่อนที่หนุ่มน้อยจะตกนรกขุมสุดท้าย

“ทำอะไรกันน่ะ!!” เสียงแหบห้าว ตวาดขัดจังหวะ

ดารัณชะงัก หล่อนใจหายแวบ!! เมื่อเสียงแหบห้าวเช่นนี้ มีแค่เพียงเสียงของชายผู้เป็นสามีเท่านั้นเอง

หล่อนถอนปากออกมาจากความแข็งตึง ครางเสียงพร่า “คุณพี่!!” กระถดตัวลุกขึ้นนั่งไขว่แขนกอดตนเองไว้ เพื่อปิดบังความเปลือยเปล่า พร้อมกับรีบบีบน้ำตา แสดงละครหลอกตาสามี “ไม่ใช่อย่างที่คุณพี่คิดนะคะ...รัณ รัณ”

“หุบปาก!! รีบไปใส่เสื้อผ้าซะเถอะ ฉันทุเรศหล่อนเต็มที”

ประมุขของบ้านบดินทร์เดชตวาดซ้ำ เขาทอดสายตาสมเพชมองคนทั้งคู่ หัวใจปวดแปลบ เมื่อสองคนตรงหน้า คือบุตรชาย กับภรรยาที่เขารักยิ่ง

“คุณพ่อ...” ธรรวาครางเสียงหลง เขาควานหาเสื้อผ้าที่ถูกถอดมาสวมลวกๆ บนร่างกาย

“แกขึ้นไปรอพ่อบนห้อง... พ่อมีเรื่องจะคุยกับแก” เทียมกลั้นความเสียใจ เขาข่มความโกรธไว้ พร้อมกับชี้นิ้วสั่นระริกไล่บุตรชาย เพราะหากธรรวายังอยู่ตรงนี้ เขาไม่มั่นใจว่าตนเองจะลงมือทำร้ายบุตรชายหรือไม่

แววตาสำนึกผิด...เปล่งแสงออกมาจากดวงตาของธรรวา เขาอยากจะแก้ตัว แต่คงไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเมื่อบิดาเห็นด้วยสองตาตยเอง ธรรวาคอตก...เด็กหนุ่มจึงสลดใจ เขารีบเดินจากไปเร็วๆ สายตาแข็งกร้าวเหลือบมองหญิงแพทยาที่แสร้งทำเป็นฟูมฟายด้วยความโกรธสุดจิต เป็นเพราะผู้หญิงร่านอย่างดารัณคนเดียวที่ทำให้เขาผิดใจกับบิดา

ดารัณสะอื้นไห้จนตัวโยน เธอไม่ได้กลัวความผิดที่ก่อ เมื่อแน่ใจ ชายแก่ผู้นี้หลงใหลตนเองยิ่งนัก แต่จะทำยังไงให้เขาไม่อับเปหิตนเองออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้ ไม่อย่างนั้นละก็...ความสะดวกสบายที่เคยได้รับ...คงได้จบสิ้นลง เธอจึงแสร้งทำเป็นฟูมฟาย ร่ำไห้อย่างหนักเพื่อให้สามีแก่คราวพ่อเวทนา

“รัณ...รัณ มันไม่ใช่อย่างที่คุณพี่คิดนะคะ รัณแค่กำลังเอ่อ...” มันกระดากปากที่จะพูดปด เพราะเทียมเห็นด้วยตาตนเอง เธอจะแถอะไรได้