“น้ำค่ะ น่าอิจฉาจังค่ะ...ดลอยากไป... แต่ไม่มีโอกาสเลย”
แก้วน้ำเย็นเฉียบ ดลยาเลื่อนวางตรงหน้าชานนท์ เธอยิ้มอ่อย เมื่อสิ่งที่ชายหนุ่มเอ่ยถึง คือเรื่องที่เจ้าตัวยังทำได้ไม่สำเร็จ
“ไปด้วยกันมั้ยครับ ผมก็ไปคนเดียว หนังสือลดราคาเยอะมาก แถมยังได้เจอนักเขียนที่เราชอบด้วย...ถ้าดวงดีนะครับ”
ชานนท์ชวนคุย เขารู้สึกเป็นกันเองกับหญิงสาวตรงหน้า หล่อนไม่มีพิษภัยเหมือนกับผู้หญิงอีกคน
“อยากไปค่ะ แต่คงไม่ได้”
ดลยาแทบจะไม่เคยออกไปไหน อีกอย่างแม่ฮ่องสอนกับกรุงเทพฯ อยู่ห่างกันจนต้องใช้เวลา เธอไม่อยากอยู่ห่างเทียมด้วย เป็นห่วงท่าน
“การเดินทางสะดวกครับ ขึ้นเครื่อง45 นาที ไปเดินสัก4-5 ชั่วโมงแล้วก็กลับ แต่ต้องเอากระเป๋าใบโตๆ ไปด้วยนะครับ ครั้งที่แล้วผมเหมือนคนบ้าหอบฟางเลย แบกมาหลังแทบหัก”
ชายหนุ่มคุยฟุ้ง...เดินไม่ทันทั่วงาน เขาได้หนังสือดีๆ มามากมาย
ดลยายิ้มกว้างแววตาเต้นระริก เธออยากสัมผัสความรู้สึกเช่นนั
