ดารัณประจบเทียม เธอเอาใจเขา เหมือนสมัยรักกันใหม่ๆ ทำให้เทียมชุ่มชื่นขึ้น เขายิ้มจนตาหยี ลืมเรื่องราวเก่าๆ ที่ดารัณเคยก่อไว้จนหมด
“รัณ...ทำงานเหนื่อยมั้ย?”
บางตำแหน่งเทียมยกให้ดารัณจัดการ แต่ในบางตำแหน่งอีกเช่นกันที่เทียมห้ามหล่อนยุ่ง
“ไม่ค่ะคุณพี่... อะไรที่ช่วยคุณพี่ได้ รัณก็อยากช่วย”
หญิงสาวแค่นยิ้ม ในใจก่นด่าเทียม ตำแหน่งเล็กๆ แทบจะเป็นแค่หัวโขนที่เทียมหยิบยื่นให้ ไม่ได้ทำให้ตนเองกอบโกยได้เลย ดีแต่ว่าดารัณเจ้าเล่ห์พอตัว หล่อนจึงสามารถฉกฉวยผลประโยชน์บางอย่างใส่กระเป๋าตัวเองได้
“อืม...อีกสักหน่อยก็คงไม่ต้องเหนื่อย แต่งตัวสวยๆ อยู่กับบ้านก็พอ”
เทียมเปรย หากธรรวากลับมาอยู่ที่เมืองไทยแบบถาวรจริงๆ ท่านจะยกทุกอย่างให้เขาครอบครอง
“หมายความว่าไงคะ?”
ดารัณย้อนถามเสียงฉงน หล่อนขมวดคิ้วเป็นปม เมื่อช้อนสายตาจ้องหน้าสามีแก่...
เทียมยิ้มมุมปาก “ตาธรรเขารับปากกับพี่แล้ว...เขาจะกลับมาอยู่ที่นี่
