“อะไรกันคุณ” ดอกไม้ทำหน้าแดง พยายามแกะมือเขาออกไปให้พ้น ยิ่งเธอขัดขืนเขาก็ยิ่งรัดแน่น
“ตื่นมาก็ดีแล้ว ฉันจะกลับบ้านแล้ว แบตเตอรี่โทรศัพท์ก็กำลังจะหมด อีกอย่างพรุ่งนี้ฉันมีงานด้วยนะคะ” ดอกไม้พยายามพูดกับเขาดี ๆ เพราะตอนนี้เธอเสียเปรียบเขาอยู่มาก ถูกกักขังอยู่ในถิ่นของเขา
“งานอะไร แบบไหน” เขายันตัวลุกขึ้น แต่ก็ยังเกาะกุมเธอเอาไว้แน่น น้ำเสียงที่พูดแสดงอาการหึงหวงออกมาอย่างชัดเจน เธอทำตาค้อนใส่เขา
“งานแบบไหน ก็คืองาน” เธอพูดตอบโต้น้ำเสียงเริ่มแข็ง
“อ้อ... ไปนุ่งน้อยห่มน้อยเหมือนเมื่อวานนี้นะหรือ คืองาน” เขาหยันเธอด้วยคำพูด มองหน้าอุมาริการ์ด้วยสายตาดุ
“งานนั้นจ่ายคุณเท่าไหร่ ผมจ่ายให้สามเท่า” เขาพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ
“นี่ คุณตรินัย ฉันจะบอกคุณอีกเป็นครั้งสุดท้ายนะคะ ฉันไม่ได้ขายตัว” น้ำเสียงที่ราบเรียบ แต่รู้ได้เ
