ปรารถนาซาดิสม์ (มีเล่มทำมือค่ะ)

ตอกย้ำความเลวทราม

รวบรั้งเธอให้ลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมาทั้งตัว

            “ทำตัวกับผัวให้น่ารัก ๆ หน่อยสิ” เขาพูดออกมาด้วยความพอใจ

            ตรินัยอุ้มอุมาริการ์ตรงไปที่ห้องของเธอ และใช้เท้าเขี่ยประตูให้เปิดออก

            ดอกไม้นึกถึงทางหนีทีไล่ แต่อย่างไรก็หาทางออกไม่เจอเอาเสียเลย

            “ผมคิดถึงคุณทั้งวัน” เขาพูดเหมือนกระซิบ น้ำเสียงกระเส่า จ้องมองแต่ใบหน้าสวย ๆ ของอุมาริการ์ เธอได้แต่หลบสายตา ตอนนี้รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเขาวางตัวนุ่ม ๆ ของเธอลงบนเตียง ก่อนจะทาบตัวเองลงไปทั้งร่าง ชายหนุ่มสอดนิ้วสัมผัสไปบนเนื้อนวลที่ปกคลุมด้วยแพรไหมสีดำนุ่ม ๆ ส่งสายตาว่าต้องการเธอมากมาย

            ดอกไม้ถอนหายใจออกมา เธอหลับตานอนนิ่ง แต่พอเขาเริ่มถอดเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ให้พ้นไป เธอก็เริ่มดิ้นอีกครั้ง

            “ทำไม คุณหยุดผมไม่ได้หรอกน่า ผมต้องการคุณ ต้องการมาก ๆ เลย และต้องเป็นตอนนี้ด้วย” ไม่พูดเปล่า กลับคลุกใบหน้าลงไปเกลือกกลิ้งไปทั่วร่างของหญิงสาว อุมาริการ์ส่งเสียงครางระรัว ปากก็ร้องห้ามเขาออกมาเป็นระยะ

            “เมื่อคืน... อือ... คุณก็... อา” เธอผวาตัวหายใจดังเฮือก ตอนที่ใบหน้าของตรินัยลงไปคลุกอยู่กลางกุหลาบงาม สองขาที่ถูกง้าง พยายามจะหุบลงมาให้ได้ แต่ก็แพ้แรงของเขา

            ปลายลิ้นที่ตวัดรัวเร็วอย่างชำนิชำนาญทำให้แม่ดอกไม้ถึงกับสดใส ส่งกลิ่นและน้ำหวานหลั่งไหลออกมาเป็นธาร เพื่อให้พ่อภุมรินได้ลิ้มรสอย่างพอใจ ร่างบางเกร็งกระตุกอยู่หลายครั้ง แทนที่เขาจะหยุด กลับกระหน่ำปลายลิ้นเรียวสอดแทรกอย่างเอาเป็นเอาตาย

            “คุณสวยมาก หอมหวานไปทั้งตัวเลย รู้ไหม คุณทำให้ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับ อยากจะมาหาคุณใจจะขาด”

เขากระซิบแผ่ว เห็นเธอทิ้งหลังลงไปอย่างหมดแรง นอนหายใจรวยระรินปานจะขาดใจ รีบลุกขึ้นจัดการเสื้อผ้าของตัวเองที่ขวางกั้นให้ออกไปจนหมด ไม่เหลือแม้กระทั่งถุงเท้า

            อุมาริการ์ห่อตัวนอนหันหลังให้ น้ำตาซึม ‘อย่าร้องไห้ให้ไอ้บ้าเทมป์นี่เห็นอีกนะ’ เธอสั่งห้ามตัวเอง ร่างกายไม่ได้ดั่งใจเอาเสียเลยโอนอ่อนไปตามเขาง่าย ๆ แถมยังส่งเสียงครวญหวานอย่างยั้งตัวเองไม่ได้ หญิงสาวแทบสิ้นเรี่ยวแรงที่มีทั้งหมด ณ ตอนนี้

            เธอสะดุ้งตัวนิด ๆ ตอนเขาประกบเข้ามาทางด้านหลัง ก่อนจะใช้มือหนึ่งยกขาเธอให้อ้าออก แล้วแทรกตัวตนที่แข็งขันเข้าไปในช่องทางที่เพิ่งได้เบิกฤกษ์ไปเมื่อคืน

            “โอ้ย... เจ็บนะ อือ” เธอร้องออกมาทันที ที่ความใหญ่โตแทรกซึมเข้าไป สองมือขยุ้มกำผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น

            “เจ็บมากไหม” เขาก้มลงกระซิบถาม ใช้มือสอดรั้งศีรษะของอุมาริการ์ให้หันหน้ามาหาเขา ก่อนจะประกบแลกลิ้นกันเป็นพัลวัน เขาพยายามตอกตัวเองเข้าไปอย่างช้า ๆ ฝ่ามือประคองลูบขยี้ติ่งเนื้อเหนือเนินนวลบดเร้าอารมณ์ ตอนนี้แม่ดอกไม้อารมณ์กระเจิดกระเจิง ความสุขที่หลั่งไหลเพื่อสนองรับตัวเขาชโลมลื่น

            “แน่นมาก โอ้” เขาสบถขึ้นมาจูบซุกไซ้ที่ข้างติ่งหู งับเบา ๆ ทำให้อุมาริการ์ขนลุกเกรียว

ชายหนุ่มหยัดตัวนิ่งอยู่นาน ก่อนจะเริ่มขยับตัวเอง

            “อู้ย...อา” เธอเผลอร้องคราง ทำสูดปากเหมือนเผ็ดร้อน เขายกยิ้มพอใจ เร่งจังหวะเนิบนาบ ก่อนจะกระชั้นถี่ขึ้น แล้วก็เพิ่มจังหวะรุนแรง

            “โอ๊ะ...อ๋อย... คุณเทมป์ ลึกไปแล้วนะ อ้า... เจ็บ อู้ย” เธอร้องออกมาเสียงหลง จิกหยิกเล็บลงบนหลังมือที่พยายามโอ้โลมเธอ โดยการขยี้บดควงอยู่กลางลำตัวของแม่ดอกไม้ เสียงเธอร้องครางไม่เป็นศัพท์

            ตรินัยหยุดขยับ กระชับอ้อมกอดเธอเอาไว้แน่น พาร่างแน่งน้อย มายังขอบเตียง ประคองร่างที่เชื่อมต่อกันให้ลุกขึ้น เธอหันมามองหน้าเขาตาปรือ เสียงครางหวานยังมีออกมาจากปากเป็นระยะ

            “ยันที่นอน ยึดเอาไว้นะ” เขาพูดพร้อมกับส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้

            ดอกไม้ถึงกับผวาร้องลั่น เขาเล่นกระทุ้งมาไม่นับจังหวะ เร่งขยับชักแก่นเนื้ออย่างสนุก กระแทกลึก ๆ จนร่างบางสะท้านสะเทือน ขาสาวสวยถึงกับสั่นระริก เธอแขม่วหน้าท้องกลั้นหายใจหน้าตาแดงก่ำ ใจกลางตัวที่โอบรัดท่อนเนื้อไว้ขมิบระรัว เกร็งตัวเองกระตุกซ้ำ ๆ เธอหวีดร้องขึ้นมาอย่างไม่อาย เขาเร่งรัวเร็ว ส่งสาวสวยให้เสียดเสียวจนเด้งตัวไต่ขึ้นสวรรค์ไปแบบไม่รอท่า

            ตรินัยนับจังหวะรอความสุขแทบไม่ไหว เขากระแทกเสือกตัวเข้าออกจนดอกไม้ครางระงม ชายหนุ่มประสานเสียงร้องอย่างสุขสมใจ อัดตัวเองเข้าไปจนลึกสุด หลั่งความพอใจออกมาจนล้นเอ่อ ตรินัยอัดตัวเองไปทั้งตัว เธอเข่าอ่อนทรุดลงไปแทบทันที เขาทาบร่างร่วงลงไปทั้งตัวเช่นกัน

            สองร่างยังเชื่อมประสานกันอยู่ ดอกไม้นอนหายใจระรวย ครั้งนี้เธอหมดแรงไปจริง ๆ รู้สึกขาสั่นพั่บ ๆ

            “รู้สึกดีไหมครับ” เขากระซิบหวาน ยกมือขึ้นเขี่ยปอยผมที่ระมาปิดบังใบหน้าของเธอ อุมาริการ์นอนน้ำตาซึม เธอปฏิเสธตัวเองไม่ได้เช่นกัน ว่ารู้สึกมีความสุขสนุกไปกับเขาด้วย

            “คุณเป็นเมียผม ห้ามให้ใครมาซ้ำรอยของผมนะ ไม่งั้น อย่าหาว่า ผมไม่เตือน” เขาขู่เธอฟ่อ ๆ ตรงข้างหู

            อุมาริการ์ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น หันมามองหน้าเขา

            “ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณสักหน่อย” เธอเถียงเขาไปข้าง ๆ คู ตรินัยทำหัวมนยึกยักอยู่ข้างในตัวเธอไม่ยอมอ่อนข้อให้

            “จะให้ผมจัดให้อีกรอบไหม จะได้ย้ำคำตอบให้คุณชัด ๆ” เขาพูดพลางถอนแกนกายที่ยังแข็งตั้งชัน และผลักเธอให้นอนหงาย ก่ายร่างแกร่งขึ้นทับเธอทั้งตัว ใช้อีกมือจับจ่อท่อนเนื้อร้าย ๆ ลงไปในช่องทางสำราญสำหรับตัวเขาคนเดียวเท่านั้น

            “อย่านะ... อี้” เธอร้องได้แค่นั้น ไม่รู้ตรินัยไปได้ยาดีมาจากไหน เขาสะบั้นสะโพกสอบใส่เธอไม่ยั้งอีกครั้ง ได้ยินแต่เสียงร้องเหมือนใจจะขาดของอุมาริการ์ดังไปทั้งห้อง

            “จำเอาไว้ คุณดอกไม้ คุณเป็นเมียผม”

            “ลุกออกไปได้แล้วนะคะ คุณตรินัย”

เธอผลักหน้าอกเขาเบา ๆ หลังจากที่นอนหายใจแหบโหยจนตัวโยนหลังจากผ่านกรำศึกหนักโดยที่ชายหนุ่มไม่ได้ให้เธอพักหายใจ

            เขาค่อยเลื่อนตัวออกจากเธออย่างช้า ๆ นอนแผ่หลาลงไปอย่างไม่อาย ดอกไม้จำต้องใช้อีกมือเกี่ยวดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเขาและเธอเอาไว้ สองตาของเธอมองเพดานอย่างอ่อนล้า หัวใจตอนนี้มันหนักอึ้งคิดอะไรไม่ออก อยากจะขับไล่เขาให้ออกไปจากชีวิตเธอจริง ๆ แต่ผู้ชายหน้ามึนอย่างตรินัยคงไม่ยอมง่าย ๆ

            “จะไปไหน” เสียงเขาถามขึ้นมา

ชายหนุ่มคว้าเอวคอดของเธอเอาไว้ เธอหันหน้าไปมองเขา แล้วลุกขึ้นนั่ง