“ว่าไงคะ ไม่ใช่ว่าดึกๆ โดนอะไรกัดไม่รู้ตัวนะ บนเบาะนอนก็มีรอยด้วย” รื่นจิตถามไถ่ กังวลเป็นล้นพ้น หากชัชชลเป็นเด็กสามขวบคงได้จับเขาแก้ผ้าเพื่อหาร่องรอย
“อ่า...ไม่รู้จริงๆ ครับน้า แต่ผมไม่ได้เป็นอะไรนะครับ ผมสบายดี แค่...เอ่อ...เหมือนจะเมาค้าง แหะๆ”
“โธ่เอ๊ย งั้นก็รีบไปอาบน้ำอาบน้ำท่าเถอะค่า กินข้าวก่อนแล้วค่อยกลับนะคะ”
“คร้าบ...” ชัชชลรับคำแล้วหันหลังให้น้ารื่นเสียให้ไว เมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ ตกลงเขาฝันหรือเรื่องจริงกันแน่ แล้วถ้าไม่ได้ฝัน ใครจะไปอยู่ในเต็นท์กับเขาได้ล่ะ “ผีหรือเปล่าวะ โอ๊ย...ยิ่งคิดยิ่งเพี้ยนแล้วเรา” บ่นตัวเองแล้วเดินตรงไปที่เรือนหลังใหญ่ ตั้งใจว่าจะอาบน้ำอาบท่า กินข้าวกับคุณป้าแสงทิพย์ แล้วค่อยกลับไปคิดเรื่องเมื่อคืนที่บ้านของตัวเอง
บ้านช่องห้องหับเงียบเชียบขึ้นมาเมื่อไม่มีร่างเงาของลูกหลาน แสงทิพย์นั่งเอนหลังอยู่หน้าชาน เฝ้ามองแสงตะวันที่กำลังร่วงโรย กลิ่
