พูดจบก็หุนหันจากไป ท่าทีเป็นห่วงเป็นใยคนป่วยพลอยทำให้คนไม่ป่วยเคืองใจยิ่งนัก
โกมินทร์เดินเร็วๆ เข้ามาอีกครั้งในนาทีถัดมา
“ฉันสั่งน้าแรมแล้ว เดี๋ยวข้าวกับยาคงมา”
“แม่แค่เป็นไข้ใช่ไหมคะ” เด็กน้อยถาม
“อือ...แค่เป็นไข้ธรรมดา ไม่ต้องห่วงนะ” บอกบุตรสาวแล้วก้าวเข้าไปหา ทอดสายตาลงยังร่างที่นอนซมด้วยพิษไข้ ยอมรับว่าเมื่อถึงคราวล้มเจ็บ มันอดไม่ได้ที่จะไม่ห่วงใย อย่างไรเสียก็เคยนอนเตียงเดียวกัน แม้มันจะนานมากแล้วก็เถอะ
“ถ้าห่วงกันนักก็ดูแลกันเองเถอะค่ะ” มาลุลีบอกคล้ายประชด ผ้าขนหนูหมาดๆ ที่ถืออยู่ถูกโยนลงข้างคนป่วยอย่างพาลๆ
หญิงสาวก้าวออกมาจากห้องนั้น เหลือทิ้งไว้เพียงครอบครัวของพวกเขา พ่อ แม่ และลูกสาว
คนเป็นสามีถอนหายใจด้วยรู้ว่าภรรยาเป็นอะไร เขาพยายามไม่คิดเรื่องไร้สาระ และหันมาสนใจแม่หนูที่เอาแต่ปรนนิบัติมารดา
“แม่ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะ แล้วนี่...ไปโรงเรียนเป็นยังไงบ้าง”
เด็
