The Heiress' Revenge (SPG)

Kabanata 11

He arrived home late. Wala na kaming masyadong pinag-usapan nang kumain kami. He was concerned that I skipped dinner, but he stopped asking when I started eating. Tila tama na sa kaniya ang makita akong kumakain. I was tired, I don’t know why though. Maybe my head was running around too much. I know Aga too. Nagpaalam na ako agad sa kaniya na matutulog na matapos naming mailigpit ang pinagkainan.

He let me go. I saw how tired he is. I should give him the opportunity to rest.

Excited din ako na babyahe si kuya bukas para bisitahin kami.

“Good night.” He said before he entered his room.

I smiled, “Good night!”

Siyempre hindi pa ako agad natulog. I showered first, changed and now doing my night routine. I secured first that my windows are closed and locked. Hinayaan ko lang ang kurtina at luminawag ang buwan sa buong kwarto. Ilang sandali din ay humiga na ako sa kama para makapagpahinga.

“Nakakapagod pala…” sabi ko sa sarili ko. Nakakapagod mag-overthink. Kailangan ko nang i-beauty rest ito at baka isipin ni kuya bukas na pinapahirapan ko ang sarili. I don’t really want to show them that I’m devastated but neither show them that I’m happy with our situation.

This time, I closed my eyes.

Napadilat ako bigla.

May malakas na sigaw akong narinig galing sa kwarto ko. Nagising ako dahil doon at napaupo sa kinahihigaan? Was that Aga? Am I just hearing things? Mabilis akong bumalikwas sa kama.

I don’t remember that the floor is always cold at night. I couldn’t think of anything else that I ran immediately outside. Not scared of anything. I’m sure it’s from Aga’s room.

Hindi naman masyadong madilim kaya naman nakarating ako sa harap ng kwarto na hindi nadadapa.

“Aga!” Tawag ko sa kaniya.

Kumatok din ako ng tatlong beses pero wala akong narinig na sagot.

I’m so sure it was him. It shouldn’t be a mistake. I feel the adrenaline all over me and the desperation to see him. I need to see him!

“Aga!” I screamed at the top of my lungs.

Pagkahawak ko sa doorknob, hindi ito naka-lock. Nabuksan ko at binungad sa akin ang nagdi-dileryo na si Aga. Mabilis ko siyang dinaluhan at pinilit na gisingin. Kinakabahan ako baka may nararamdaman siyang hindi Maganda.

“Hey, wake up…” pukaw ko sa kaniya.

“Hmm…” he responded, unawake. Nakakunot ang kaniyang noo at mukhang hirap. Nasa malalim siya ng kaniyang pagkakatulog, hindi ko siya magigising ng ganito lang. How do I know what to do? Never seen anyone experienced like this before. I don’t know what to do. Kahit anong tapik at tawag ko sa kaniyang pangalan, wala pa ring epekto.

“Please… wake up,” ulit ko.

Malamig ang kaniyang silid pero pumapatak ang kaniyang pawis. Pagkahawak ko sa kaniyang mukha halos mapaso ako sa init. May lagnat ito at sa pagkakataong ito, alam ko ang gagawin.

Kailangan magising siya. Napakagat ako ng labi, kailangan ko siyang bihisan bago ito maging sanhi ng pneumonia. Baka mas lumala pa ito kung hindi aagapan.

“H’wag kang mag-aalala, nandito lang ako.” Sabay hawak ko sa kaniyang kamay.

Aakma na akong aalis para kumuha ng damit niya sa bag na dinala niya kanina pero halos hilahin ako nito pabalik sa kaniya. Mahigpit nitong hawak ang kamay ko at halos masubsob ako sa katawan niya. Buti nalang talaga hindi ko ginamit ang buong lakas ko para makaiwas.

His grip on my hand is tight but it’s not hurting. I felt his warmth from there, I couldn’t help but tilt my head to see if he’s awake. Is he acting?

No. He’s deep asleep!

“Kailangan kitang bihisan. Hindi naman ako lalayo,” sabi ko pa kahit alam kong malalim ang tulog niya. Malalim din ang paghinga niya. Bawat taas baba ng paghinga niya ay nahihirapan siya. Should I call an ambulance? Baka malala na ito?

Baka hindi ito simpleng lagnat lang…

Mas mabuti pang tumawag ng lang ng ambulansya kaysa ewan siya sa mga kamay ko. I don’t trust myself when it comes to health.

I must get the telephone then. But…

He won’t let my hand go.

“Aga? Gising ka ba? Ano ang nararamdaman mo?” Tanong ko.

He must be awake.

Kumunot ang noo niya. Hinintay ko siya na ibuka ang mga mata pero gano’n pa rin. Pinilit kong alisin ang kamay niya para makaalis na nga at makuha ang telephone. But his grip tightened.

“Stay…” he muttered.

Nanginginig na ang kamay niya this time.

“I need to call an ambulance.” Sabi ko.

“I’m… okay,” halos hirap siyang sabihin ito. Umirap ako sa pagpipigil niya. Mukha siyang hindi okay. Anong magagawa ng pagtabi ko sa kaniya? Wala akong gagawin? Inaapoy na siya ng lagnat!

“Nag-aalala ako, ano ka ba!”

“I… It’s just a bad dream.” He tried opening his eyes.

Nakita niya agad ang mga mata ko. Patuloy pa rin ang pagpapawis niya kaya mas lalo na akong nag-aalala. I need to get something for him at least. Huminga ako ng malalim. I wiped the sweats from his forehead down to his ears then his neck. Napapikit siya at hinayaan akong gawin ito. I saw him gulp his own saliva. He’s denying that he’s in pain. What can I do to ease it then?

“Can I at least get something to wipe your sweat? It’s dripping. Basa na rin siguro ang likod mo. Mas lalo kang magkakasakit.” Sabi ko.

I wiped his sweats again.

Tsaka niya lang niluwangan ang pagkakahawak sa akin. Kaya naman agad kong nilayo ang sarili sa kaniya para hindi na niya ako mahawakan ulit. Baka hindi na niya ako pakawalan sa susunod.

“I’ll get you medicine and stuff. Just rest there…” utos ko sa kaniya.

Nakapikit itong tumango bilang tugon.

“Are you sure ayaw mong madala sa ospital? It could be serious.”

“N-no. I’m okay,” ulit niya.

If you say so. Mabilis na akong kumilos para mapatawan siya ng paunang lunas. I may not be the best contestant to nurse him, but he has no choice. I’m the only one here and he doesn’t want to leave this house.

Habang nagpapakulo ng tubig sa kettle, napapaisip ako. Nagkasakit ba siya dahil sa pagod? Simula no’ng pinuntahan niya ako rito, marami na siyang nagawa para sa akin. Baka rin dahil sa byahe kanina. Umalis siya ng maaga, inasikaso ng isang araw lahat ng mga suliranin niya tapos bumalik dito.

Pinagod ko ba siya masyado dahil sa demand ko? Parang may kung anong kirot sa dibdib ko na nagi-guilty ako sa ginawa ko. He’s sacrificing so much for me. I should do the best thing I can to nurse him.

Kumuha na rin ako ng first-aid kit. Marunong din akong kumuha ng vital signs kaya dinala ko na rin ang mga kagamitan. Dinala ko ang mga ito sa kwarto na tinutulugan ni Aga at nilapag sa mesa. Hindi katulad kanina, mas mahimbing na ang tulog niya. Hinipo ko ang noo niya at mataas pa rin ang lagnat nito.

Dali-dali kong tinungo ang isang upuan at inalungkat ang bag niya para kumuha ng damit. Nang makabalik sa kama, tinabi ko muna ang dala. Inuna kong kinuha ang kaniya body temperature na madali lang naman at hindi siya naabala. Nasa 39 degrees Celsius ito.

“39? Dapat dalhin na talaga siya sa ospital!” Bulong ko.

I wiped the tip of the digital thermometer with the cotton and alcohol. Sinunod ko ang pag-kuha ng blood pressure niya. Marunong naman akong gumamit ng manual na pagkuha nito pero mas mabuti na ring may digital. Hindi na kailangan ang stethoscope at naka-attach na ang sphygmomanometer.

“130/98. I think that still good.” Sabi ko habang tinatanggal ito sa braso niya. Naghihintay nalang ako sa oximeter na mukhang okay naman. Nasa 100% ang oxygen at 68 bpm naman. He’s good so far! Hindi na dapat ako kabahan pero hindi pa rin ako mapakali.

This time, piniga ko na ang bimpo na may maligamgam na tubig. Sinumulan ko na siyang punasan simula sa kaniyang mukha, tainga, at leeg. He’s not reacting to any of this. Malalim na ulit ang tulog niya. Thank goodness naka-pajama siya, it’s easy to undress. I immediately unbutton his top and able to remove it seamlessly. Pinunasan ko ang dibdib niya at kahit nahirapan akong abutin ang likod niya, nagawa ko pa ring ng patagilid.

Now, he needs to take a pain reliever. Mas makakatulong ito para mapababa ang lagnat niya. Ayaw ko lang na magising siya ulit. So, I decided to leave it for now. Aabangan ko nalang na magising siya.

“Pagaling ka! You’re unlucky, I’m the only one who can nurse you.” I whispered to his ears.

I wash the small towel against the lukewarm water and rinse it tightly. Nilagay ko ito sa noo niya para makatulong na pababain ang lagnat niya. I just hope it helps. He must be really tired.

Tumingin ako sa mga bintana sa kwarto, nakakaramdam ako ng lamig dahil bukas ang isang bintana. Agad ko naman itong pinuntahan para maisarado. It is causing him to chill. As I turned back, I looked at Aga peacefully sleeping in my distance. Hindi na siya nagdi-dileryo at mukhang normal na rin ang paghinga niya.

“I guess, it’s just a normal fever.” I concluded.

Nanatili lang ako sa kinatatayuan ilang sandali para pagmasdan siya. I just hope he’ll get well. Pupunta naman si kuya dito bukas. Mas malalaman naming kung kinakailangan ba siyang dahil sa ospital. For now, he’ll be under my care.

I clicked my tongue, I hope I’d be able to do it.

Isang sigaw na naman ang narinig ko. Nagising ako at agad sinilip si Aga. Nasa tabi na niya ako, nakaidlip sa paghihintay sa kaniya.

He’s panting. Nakaupo na siya ngayon at putlang-putla. I worriedly went to him to check if he’s alright.

“G-Gab!” Tawag nito sa akin.

“Yes, I’m here.” Paalala ko sa kaniya na hindi ako umalis. He’s still gasping for air. Mas lalo akong kinabahan para sa kaniya. Nang magkalapit na ang mga katawan namin, mas lalo kong nakita ang pagiging balisa niya. He needs to tell me what’s going on right now.

I held his face and let me take a look at it.

“What’s wrong?” I asked.

He couldn’t answer at first. His first concern was to calm himself. Lumunok ito pero hirap dahil tuyo na ang lalamunan niya. Good thing I prepared a glass of water of him. Binitawan ko siya at kinuha ito para ibigay sa kaniya.

“Kumalma ka muna please, uminom ka muna ng tubig.” Alok ko sabay abot.

He accepted it and took a sip. He needs to be hydrated, I can’t no for an answer. Ilalayo na niya sana ang baso pero umiling ako. Kailangan niyang ubusin ito o kahit kalahati man lang inumin niya.

Aga had no choice but to drink it.

“Good boy.” Puri ko.

He didn’t finish it, but it was alright for me. Nilayo ko ang baso sa kaniya at nilapag sa table. Hinayaan ko lang muna siyang pakalmahin ang sarili niya. Tulala siya habang ginagawa iyon. It must be a bad dream. His lips are chapped. It shows that he’s really dehydrated. Hinipo ko ang noo niya at kumpara kanina, humuhupa na ang lagnat niya.

That’s a good sign. Inabot kong muli ang digital thermometer, at blood pressure monitor. We were both quiet whilst I’m checking on him. He seemed to calm down as well. He’s probably contemplating.

“All good.” then immediately removed everything and packing up. “Bumababa na ang lagnat mo. Normal din naman ang blood pressure mo. Kailangan mo lang talaga ipaghinga. Do you want a pain reliever?” I kindly asked him.

Dahan-dahan siyang napatingin sa akin. His expression was empty and gray.

Hinayaan ko ulit siya at hinipo ang likod niya. His back is dry, so he’s alright by now. Ayaw ko namang itanong sa kaniya kung ano ang napanaginipan niya. Sasabihin niya naman siguro sa akin kapag napagtagpi-tagpi na niya. Ayaw ko siyang pilitin at gusto ko lang ay mag-focus siya sa pagpapagaling niya. ‘Yun ang mas mahalaga sa akin ngayon.

“Do you want me to go? Mas makakapagpahing—”

He cut me off with his grip again. Huminga ako ng malalim at tumango nalang. Wala naman talaga akong balak na umalis pero kung mas makakapagpahinga siya, gagawin ko ‘yon.

“Am I a burden to you? I’m sure napagod ka nang dahil sa akin.” Sabi ko.

Binalik ko siya sa pagkakahiga. Sumunod naman siya sa akin dahil hindi ako masyadong nabigatan sa kaniya. Napansin ko ang panginginig niya kaya inangat ko ang kumot niya para yumakap ito sa buong katawan niya.

“I’m going to be okay. Don’t worry… and I’m sorry for putting you through this.” Aniya.

Umiling ako, “Let’s not be sorry for each other ever again please. Both of us went through hell and I know how it feels. Aalagaan kita gaya ng pag-aalaga mo sa akin at po-protekta. Magpagaling ka, kung hindi ka pa rin maayos bukas, ipapadala kita kay kuya sa ospital, okay?”

“Yes, thanks…” he slid a smile.

“Masama ba ang napanaginipan mo? Nandito ako para makinig.” Marahan kong sabi.

Umiwas siya ng tingin na parang ayaw itong pag-usapan.

Just like how my nightmares become my burden, I know it’s hard for Aga to tell me. I won’t force him if he doesn’t want to. When he asked me to tell him mine, I was willingly to share. It is not always a give and take or sharing. If he will ask me again to share, I will still do. I’m respecting his privacy and peace.

Just like how he respects mine.

“Naiintindihan ko.” I am sitting on the edge of his bed, left side. Hindi pa rin siya lumilingon sa akin matapos ng tanong ko kaya ako na ang humawak sa mukha niya. Magkalapit nang muli ang mga katawan namin. Gano’n din ang mga mukha naming dalawa. I’m sure he’s able to see me. I smiled to him.

Both of his lampshades are on. Both of our eyes met. I want him to look at me like that.

“Pahinga ka na. Nandito lang ako…” sabi ko.

I stayed beside him the entire night. Nang sumikat na ang araw, ang ulo ko naman ang sumasakit. Kung paanong hindi ako nahulog sa upuan, hindi ko rin alam. Hawak ko ang ulo at halos sambunutan ko dahil sa kirot.

Ako yata ang nangangailangan ng pain reliever.

I immediately check on him. Kinuha ko ulit ang body temperature at blood pressure niya.

“36.8…” basa ko sa digital temperature.

Huminga ako ng malalim. I sigh of relieve. Seeing him recovering makes me happy. He’s rested throughout the night. Ako lang ang hindi. At least, he better now. Hindi na siya kailangan dalhin sa ospital. ‘Yun ang mahalaga.

I stared at him for a moment. Hindi ko mapigilan ang pag-ngiti, itong lalaking inaalagaan ko ngayon ay boss ko dati. It’s not like I don’t like him, but I don’t hate him too. He’s just existing as my boss. He gets on my nerve when he arrives unexpectedly on my shift and insisting to check-in. He wasn’t a creepy stalker at all, he’s got my phone, but he rarely used it. It didn’t matter to me at all. Ni hindi ko siya kinompronta no’n.

He used to have a lot of girls. Sa totoo lang misteryo siya para sa akin. Yes, I always see him with a girl when Aga checks in, but I noticed those girls will leave after 5 minutes. Yes, ino-orasan ko pa. It was weird but the point is, he’s a womaniser.

I don’t know now but so far, he never brought anyone in the beach house. Nagbago rin siguro ang lahat sa kaniya simula nong gabing ‘yon.

Gaya ko rin, nagbago din ang buong buhay niya.

How did he propose to protect me when he’s also experiencing the same pain with me? How can he say he’s going to protect me when his life too is in danger? He might look okay on a daily basis, even when he first appeared, and that is 4 days ago but I know. Aga has his own challenges. He’s been this brave all this time. And last night, I saw his vulnerability.

It did pain me seeing him on that state,

I panicked that I almost call for an ambulance. Sa apat na ARAW na nakilala ko siya ng masinsinan, marami na akong nakita. I can’t help but be sorry for him. Alam kong sinabi kong h’wag naming gawin ito sa isa’t isa pero alam kong malaki ang kasalanan ko sa kaniya.

I ruined his life that night.

“I’m really sorry.” I said, then my tears escaped.