ตอนที่ 12
1044 Words
มะปรางผลักประตูห้องนอนของพาเวลเข้าไปได้ทันก่อนที่เจ้าของห้องจะทันได้ล็อกประตู หญิงสาวมองเขาด้วยความห่วงใย เลือดสดๆ ที่ไหลออกมาเต็มฝ่ามือข้างขวาของเขาทำให้หัวใจของหล่อนเต็มไปด้วยความเจ็บทรมาน
แม้จะรู้ว่าเขาไม่ได้รักหล่อนเลย และเขาก็ไม่ได้ต้องการให้หล่อนมาวุ่นวายด้วย แต่จะทำยังไงได้ล่ะในเมื่อหล่อนรักเขานี่ รักเขา ห่วงใยเขาจนไม่สามารถจะทนมองเห็นเขาเจ็บปวดได้ แม้ว่าจะต้องถูกมองด้วยสายตารังเกียจ หรือจะต้องถูกเหยียดหยามด้วยคำพูด หล่อนก็ยอมทน
“ให้ดิฉันดูแผลให้นะคะ”
“บอกให้ไปให้พ้น หูแตกหรือไง!”
พาเวลที่ยืนอยู่กลางห้องตวาดใส่หน้าแม่สาวใช้คนสวยลั่น ดวงตาสีเขียวมรกตของเขาลุกเป็นไฟ กรามแกร่งขบกันแน่นจนขึ้นเป็นสันนูน
“ไปให้พ้น!”
มะปรางน้ำตาทะลัก แต่ก็พยายามฝืนยิ้มออกมา หล่อนเป็นห่วงเขา เป็นห่วงมาก และคงทนมองเห็นเขาเจ็บปวดไม่ได้แน่
“ดิฉันไปแน่ค่ะ แต่ต้องหลังจากที่ดิฉันทำแผลให้กับคุณแพทเสร็จก่อนนะคะ”
“ไม่จำเป็น ไปให้พ้นหน้าฉันซะ”
เขายังเหี้ยมโหดและไม่มีหัวใจเหมือนเดิม แต่หล่อนก็จำต้องทน
“ต้องให้ดิฉันทำแผลให้ก่อนค่ะ”
แล้วมะปรางก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหาเขา คว้ามือหนาที่ชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงฉานขึ้นมามองด้วยความห่วงใย โดยไม่คิดจะสนใจอีกว่าเจ้าของมือจะทำหน้าทำตาจะกินเลือด เฉือนเนื้อของหล่อนมากมายขนาดไหน รู้หรอกน่าว่าเกลียด แต่ขอทำแผลให้ก่อน แล้วหล่อนจะไปทันที
หญิงสาวคิดด้วยความขมขื่นใจ แต่ก็จำต้องเก็บซ่อนมันเอาไว้แต่เพียงในอกเท่านั้น
“บอกว่าอย่ามายุ่งไง”
แม้จะอยากผลักไสแม่ผู้หญิงที่มีกลิ่นตัวหอมไม่ผิดจากมวลดอกไม้ออกไปให้ห่างกายมากแค่ไหน แต่ความเจ็บแปล๊บๆ ที่ฝ่ามือก็ทำให้พาเวลยอมสงบสติอารมณ์เอาไว้ชั่วคราว เขายอมให้แม่สาวใช้หน้าหวานพาไปนั่งที่ขอบเตียงอย่างง่ายดาย แต่กระนั้น ปากของเขาก็ยังไม่หยุดทำงานเหมือนเดิม
“ไปห่วงผัวเธอนู่น”
มะปรางไม่ตอบ หล่อนเลือกที่จะเดินไปหยิบกล่องยามาเปิดออกแทน หญิงสาวทรุดตัวนั่งคุกเข่าลงกับพื้นตรงหน้าเขา ขณะดึงฝ่ามือหนามาทำความสะอาดด้วยความนุ่มนวล นุ่มนวลจนคนมองอย่างพาเวลอดหัวใจแกว่งไม่ได้
“เดี๋ยวผัวเธอมาเห็นเข้าก็หึงเอาหรอก”
คนฟังระบายยิ้มบางๆ สายตายังไม่ละไปจากบาดแผลบนฝ่ามือของผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“พี่เมซซี่เป็นคนมีเหตุผลค่ะ ไม่มีทางเข้าใจผิดหรอก”
คำตอบของมะปรางทำให้พาเวลยอกแสยงภายในอก แม้จะพยายามเก็บซ่อนเอาไว้แค่ไหน แต่ความขุ่นเคืองที่เกิดจากส่วนลึกของหัวใจก็ยังสำแดงฤทธิ์เดชออกมาได้อย่างชัดเจนอยู่ดี
“ออกได้แล้ว ไปสิ อย่ามาวุ่นวายกับฉันอีก”
มือหนาสะบัดแรงๆ จนหลุดจากมือบาง พร้อมๆ กับคนตัวโตที่ผลักหล่อนจนล้มหงายหลังไปกับพื้น สายตาของเขาเต็มไปด้วยความชิงชังและไม่เป็นมิตร และนั่นก็ทำให้มะปรางน้ำตาทะลักออกมาอีก แต่กระนั้น หญิงสาวก็จำต้องซ่อนมันเอาไว้
“ปิดแผลเสร็จดิฉันก็จะไปค่ะ” หญิงสาวลุกขึ้นยืน และเดินเข้าไปหาพาเวล
“ฉันทำเองได้ ไปให้พ้น!”
“ไม่ได้หรอกค่ะ ดิฉันไม่เชื่อว่าคุณแพทจะมานั่งปิดแผลด้วยตัวเอง มาค่ะส่งมือมา อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว ดิฉันจะได้รีบไปให้พ้นหูพ้นตายังไงล่ะคะ” ท้ายประโยคหญิงสาวก็อดประชดประชันไม่ได้ แต่พาเวลกลับเข้าใจเป็นอย่างอื่นแทน
“จะรีบไปหาผัวของเธอสิไม่ว่า”
“ก็แล้วแต่คุณแพทจะเข้าใจเถอะค่ะ ส่งมือมาค่ะ”
เมื่อคนตัวโตยังนั่งนิ่ง และมองหล่อนด้วยสายตาลุกเป็นไฟอยู่เช่นเดิม มะปรางจึงคว้ามือหนาขึ้นมากุมเอาไว้เสียเอง
“อยู่นิ่งๆ นะคะ ไม่อย่างนั้นคุณแพทจะเจ็บแผล”
คนตัวโตจ้องดวงหน้าหวานปนเศร้าของมะปรางอย่างตัดพ้อ ตอนนี้ไอ้แผลที่มือมันยังเจ็บไม่เท่ากับแผลในหัวใจของเขาเลย และหล่อนนั่นแหละคือตัวก่อ พาเวลคิดอย่างขุ่นเคือง ก่อนที่เขาจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่างลงไป
“ว้าย!”
ร่างอรชรของมะปรางถูกกระชากให้ขึ้นไปนอนอยู่บนเรือนกายของเขาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ก่อนที่จะถูกพลิกให้ลงไปนอนราบกับที่นอนในวินาทีต่อมา
“คุณแพท... จะทำอะไร...คะ...”
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ขณะมองใบหน้าหล่อลากดินของพาเวลที่ก้มต่ำลงมาหาด้วยหัวใจที่เต้นแรงระรัวที่สุดในชีวิต
พาเวลไม่ตอบและเลือกที่จะทำในสิ่งที่สมองสั่งในทันที กลีบปากอิ่มสีระเรื่อถูกบดขยี้จากริมฝีปากบางเฉียบอย่างไม่ปรานีปราศรัย ปลายลิ้นของเขาทะลุทะลวงเข้ามาปลุกเร้าในอุ้งปากของหล่อนอย่างป่าเถื่อน ไม่มีแม้แต่เสี้ยวเศษแห่งความนุ่มนวลเลยแม้แต่นิดเดียว
“ยะ... อย่า...”
หญิงสาวพยายามขัดขืนแต่ก็ทำได้เพียงแค่ครางเบาๆ เท่านั้น เมื่อสัมผัสพิศวาสที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของพาเวลได้เผาผลาญทุกสติสัมปชัญญะของหล่อนให้มอดไหม้ไปอย่างสิ้นเชิง ไม่เหลืออะไรให้ต่อต้านอีกแล้ว
มือบางตวัดรอบลำคอแกร่งเอาไว้แน่น ปากอิ่มที่เคยเป็นฝ่ายทุกกระทำเพียงอย่างเดียวเผยอกว้างออกและเปลี่ยนแปลงเป็นฝ่ายบุกรุกเร่งเร้าบ้าง หล่อนดูดกลืนปลายลิ้นแกร่งที่หวานฉ่ำของเขา ดูดเม้มริมฝีปากของเขา ขณะที่ฝ่ามือเลื่อนต่ำลงมาลูบไล้แผงอกกว้างที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตเนื้อดีด้วยความฉ่ำชื้นหัวใจ
- Writer
