“คุณป๋ากลับมาแล้ว พอดีเลย...คุณป๋ามาเล่นน้ำกัน”
ให้ตายเถอะ! เธอไม่ได้สะทกสะท้านกับน้ำเสียงเกรี้ยวกราดที่ผมเรียกเธอเมื่อสักครู่เลย
“หนูทำอะไรของหนู!”
“คุณป๋าไม่ทำหน้าเครียดสิ วันนี้มีแต่เรื่องน่ายินดีทั้งนั้น มาปาร์ตี้น้ำแข็งกันดีกว่า”
คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งมาหาผมด้วยท่าทางร่าเริง ขัดจากเหล่าคนรับใช้และการ์ดดูแลรักษาความปลอดภัยที่ต่างยืนตัวสั่นก้มหน้าก้มตารับกรรม ทุกคนรู้ดีว่าถ้าผมโมโหแล้วจะเกิดอะไรขึ้น มีแต่ตัวต้นเหตุเท่านั้นแหละที่ยังทำหน้าระรื่นอยู่
“ปาร์ตี้?”
“ปาร์ตี้น้ำแข็งไง คุณป๋าดูนี่ ผึ้งแต่งตัวมิดชิดนะ คุณป๋าไม่ต้องห่วงเลย เปียกน้ำยังไงก็ไม่โป๊...” น้ำผึ้งหมุนตัวอวดเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ให้ผมดู ขนาดผมทำหน้าดุจ้องเธอเขม็ง เธอยังไม่รู้สึกเกรงกลัวผมเลย
ผมสูดหายใจเข้าออกลึก ๆ พยายามระงับระเบิดเวลาที่อยู่ภายในใจของตัวเอง ก่อนจะพูดบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ เรียบ ๆ
“หยุดเ
