บทที่ 1 ชดใช้ด้วยร่างกาย
1405 Words
ติ่ง~
เสียงข้อความมือถือของผู้หญิงที่ผมเพิ่งเสร็จกิจไปหมาด ๆ ดังขึ้นขัดจังหวะอารมณ์ผ่อนคลายของผม เธอเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อเช็กดูข้อความ จึงเห็นว่ามีเงินจำนวนสองล้านบาทถูกโอนเข้ามาที่บัญชีของเธอ ซึ่งเป็นค่าตอบแทนเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เธอดูแลปรนนิบัติผมเป็นอย่างดี
“ค่าตัวเมย์แพงกว่าสองล้านนะคะ”
เธอหันมาพูดพร้อมเดินเข้ามาสวมกอดผมที่นั่งสูบบุหรี่และเปลือยกายอยู่บนเตียง มีเพียงผ้าห่มคลุมร่างท่อนล่างเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่
“ป๋าให้ค่าขนมไม่ใช่ค่าตัว” ผมลูบศีรษะของเธอเบา ๆ อย่างเอ็นดู
มาริษาหรือเมย์ คือผู้หญิงไทยคนเดียวที่ผมเอ็นดูมาแต่ไหนแต่ไร ที่เธอมีผับบาร์เป็นของตัวเอง ล้วนมีผมอยู่เบื้องหลังทั้งนั้น ผมมอบชีวิตใหม่ให้กับเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เราได้หลับนอนด้วยกัน ผมให้อิสระกับเธอ ไม่ได้ผูกมัดเธอเลยแม้แต่น้อย
“ขอบคุณนะคะคุณป๋า ขอบคุณที่เอ็นดูเมย์มาตลอด”
คนสวยพนมมือไหว้ลงกลางอกของผมเพื่อเป็นการขอบคุณ ก่อนจะลุกขึ้นไปแต่งตัวต่อเงียบ ๆ เธอยกมือไหว้ผมอีกครั้งแล้วเดินจากไปอย่างรู้หน้าที่และสถานะของตัวเอง
มาริษาไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียวใต้อาณัติ ผมยังมีผู้หญิงอีกมากมายหลายประเทศที่ผมเอ็นดูมาก ๆ จนอยากเลี้ยงดูและมอบชีวิตที่สุขสบายให้ พวกเธอเหล่านั้นล้วนยินดีรับเงื่อนไขของผม ผมชอบที่พวกเธอทำตัวน่ารักและว่านอนสอนง่าย
เพราะผู้หญิงคนไหนที่คิดจะล้ำเส้น ผมไม่เคยเก็บไว้ให้รำคาญใจ
ครืดดดดดดด!
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นหลังจากที่ผมชำระร่างกายเสร็จสรรพ และเดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบเพียงผืนเดียว ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูจึงเห็นว่าสายที่โทรเข้ามานั้นคือลูกน้องคนสนิทของผมเอง...ไอ้เจแปน
“ว่ามา...”
‘นายครับเกิดเรื่องใหญ่แล้ว ที่หน้าบริษัทถูกคนลอบวางระเบิด ตอนนี้เจ้าหน้าที่กำลังกู้ระเบิดที่เหลืออยู่ ส่วนผมกำลังเช็กกล้องวงจรปิดที่อยู่ละแวกนั้นอยู่ครับ’
“ใครทำ!”
‘คนที่ทำเป็นคนส่งของ คิดว่าน่าจะโดนจ้างวานมาอีกทีครับ’
“ลากคอคนที่ทำมาให้ได้” ผมขบกรามแน่น ก่อนจะพูดออกไปเสียงเหี้ยม ใครมันกล้ามากระตุกหนวดสิงโตอย่างผม!
‘ครับนาย คงได้เบาะแสเร็ว ๆ นี้ครับ’
“กูต้องการเค้นความจริงจากปากของมันด้วยตัวเอง”
ผัวะ! ฮั่ก! พลั่ก!! ตั่บ! ฮั่ก! ผัวะ!!
ทั้งหมัดทั้งศอกถูกประเคนใส่ชายคนหนึ่งไม่ยั้ง ร่างกายของเขาสะบักสะบอมและเปียกโชกไปด้วยเลือดสีแดงสด
“ผะ...ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าในกล่องนั้นมีระเบิด...อ๊ากก!”
“ใครสั่งให้มึงเอากล่องนั้นไปวางไว้ที่หน้าบริษัทฯ”
ผมกระชากศีรษะของมันขึ้นมาจากพื้นก่อนจะถามหาตัวต้นเหตุ เพราะมีศัตรูอยู่ที่นี่หลายคน ผมต้องการความมั่นใจว่าถ้าหากผมจะเล่นงานใคร ผมต้องเล่นงานไม่ผิดคน
“มะ...มีคนจ้างผมผ่านออนไลน์มาอีกที ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นใคร ผมแค่ทำตามหน้าที่”
“ทำตามหน้าที่ งั้นมึงก็มารับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นตามหน้าที่ดีไหม”
“ปล่อยผมไปเถอะนะครับ”
“มึงรู้ไหมว่ามูลค่าความเสียหายมันเท่าไหร่ มึงจะรับผิดชอบยังไง บ้านนี้ทั้งหลัง ที่ดินผืนนี้ทั้งผืนก็ยังชดใช้ค่าเสียหายให้กูไม่หมด...”
ผมหยุดชะงักในสิ่งที่กำลังจะพูดอัตโนมัติ เมื่อสายตาของผมเหลือบไปเห็นกรอบรูปเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่บนชั้นวางของ ผมจึงสลัดศีรษะของคนสะบักสะบอมออกจากมือ แล้วเดินไปหยิบรูปวาดบนชั้นวางมาดูอย่างสนใจ
ราวกับภาพนี้มีมนต์สะกด เธอสวย... สวยมากจริง ๆ
“เด็กผู้หญิงคนนี้น่าสนใจดี ลูกสาวของมึง?” ความเงียบของอีกฝ่ายทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่ผมคิดมันถูกต้อง ผมแสยะยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ “หึ งั้นเอาลูกสาวของมึงมาชดใช้ดีไหม”
“ธะ...เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ ลูกสาวผมได้ทุนเรียนต่ออยู่เมืองนอก”
“งั้นเหรอ ดูท่าทางวันนี้บ้านของมึงจะจัดเตรียมอาหารเหมือนกำลังต้อนรับใครกลับมาเลยนะ”
คนตรงหน้าถึงกับสะดุ้งตกใจกับคำสันนิษฐานของผม ดูเหมือนวันนี้ลูกสาวของเขากำลังจะกลับมาจากต่างประเทศ ถึงได้จัดเตรียมอาหารเต็มโต๊ะขนาดนี้
ดี! ผมเองก็อยากเจอตัวจริงของผู้หญิงที่ผมต้องตาต้องใจเพียงแค่รูปวาดที่ถูกอัดไว้ในกรอบภาพธรรมดา ๆ อันนั้นเหมือนกัน
“พ่อคะ ผึ้งกลับมาแล้ว...” เสียงตะโกนเรียกคนเป็นพ่อดังมาจากนอกบ้าน
น้ำผึ้ง หญิงสาววัยยี่สิบสองปี เธอเพิ่งเรียนจบมาจากประเทศอังกฤษ ด้านแฟชั่นดีไซน์ อยู่เที่ยวที่นั้นได้ไม่กี่สัปดาห์ก็บินกลับมายังประเทศไทยบ้านเกิด
น้ำผึ้งเรียกหาพ่อพร้อมยกกระเป๋าเดินทางลากเข้ามาภายในบ้าน เพราะเห็นว่าไฟสว่างอยู่ จึงคิดว่าท่านคงรอต้อนรับเธอเหมือนทุกปี น้ำผึ้งกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับมันมากนัก เพราะคิดว่าตัวเธอเองไม่ได้อยู่ที่นี่นาน คงจะคิดไปเองเสียมากกว่า
“หนูกลับมาแล้วนะคะพ่อ... พ่อ!!!” หญิงสาวมองไปรอบ ๆ ก่อนจะตะโกนเรียกคนเป็นพ่อเสียงดังลั่น เมื่อเห็นว่าท่านนอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น สองเท้าจึงรีบสาวเดินไปยังคนเป็นพ่อในทันที “พ่อเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น”
“นะ...หนีไปลูก หนีไป...” ธนภพพูดออกมาอย่างหมดเรี่ยวแรง เขาพยายามขับไล่ลูกสาวให้ออกไปจากที่นี่
“พ่อเป็นอะไร ใครทำอะไรพ่อคะ”
“หนีไปลูก รีบไปจากที่นี่ซะ”
น้ำผึ้งยังไม่ทันจะปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ ผมก็ทำสัญญาณมือให้ลูกน้องอีกหลายสิบชีวิตปรากฏตัวออกมาจากมุมต่าง ๆ ของบ้าน ดูเธอจะตกใจกลัวและพยายามวิ่งหนีหาทางออก แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะผมสั่งให้ลูกน้องดักเธอเอาไว้ทุกทาง
“กรี๊ดดดดดด! ฮือปล่อย”
ลูกน้องสองคนของผมจับล็อกแขนของเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา ทำให้เธอตกใจจนส่งเสียงกรีดร้องออกมาดังลั่น
“ลูกสาวของมึงสวยใช้ได้เลย” ผมช้อนปลายคางของเธอขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหันมาพูดกับคนที่ร่างกายสะบักสะบอมอยู่กับพื้น
“ปะ...ปล่อยลูกสาวผมไปเถอะ เธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วย”
“มันเกิดอะไรขึ้นคะพ่อ นี่มันเรื่องอะไรกัน”
คนสวยสะบัดใบหน้าหวานออกจากมือของผมแล้วหันไปตะโกนถามหาความจริงจากคนเป็นพ่อด้วยน้ำเสียงที่สั่นสะอื้น
“ถ้ามึงบอกตัวการที่จ้างวานให้มึงไปวางระเบิดหน้าบริษัทฯ ของกูไม่ได้ กูก็ไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวของมึง”
“เอาชีวิตของผมไปเถอะ แล้วปล่อยตัวลูกสาวผมไป”
“ชีวิตของมึงไม่สามารถชดใช้ค่าความเสียหายได้ ร่างกายของลูกสาวมึงยังน่าสนใจกว่า เอาตัวผู้หญิงออกไป”
“กรี๊ดดดดดด! ปล่อย! ปล่อยฉันนะ ฮือ ๆ พ่อช่วยผึ้งด้วย”
คนที่ผมถูกใจส่งเสียงกรีดร้องดังลั่นเมื่อถูกลากตัวออกไป ผมสั่งให้ลูกน้องลากกระเป๋าเดินทางของเธอกลับมาด้วย ธนภพได้แต่ชะเง้อคอมองตามลูกสาวและขอร้องขอโพยให้ผมเมตตา แต่ผมไม่สน ตามที่ผมบอกไปก่อนหน้า ถ้าบอกตัวการที่จ้างวานให้ไปวางระเบิดไม่ได้ ผมก็ไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับน้ำผึ้ง
.
.
.
.
.
.
ตอนแรกมาแย้วววว กรี๊ดดดดด!!!
อิป๋าไม่อ่อนโยนเล่อออ
เรื่องนี้เป็นแนวโคแก่กินหญ้าอ่อน ฝากคุณป๋ากับหนูน้ำผึ้งไว้ในใจรี๊ดทุกคนด้วยน๊าา
❤️ กดหัวใจให้กำลังควีนด้วยน๊า
💬 คอมเมนท์พูดคุยกันค๊าบบบบ
- Writer
