Chapter 14
1475 Words
เวลาผ่านไปทั้งสองคนก็ยังคบหากันเรื่อยๆไม่รีบร้อนเรื่องแต่งงานไม่เร่งรีบอีกฝ่ายให้ทำตามความต้องการ สารวัตรมาวินตั้งใจทำงานหนักมากขึ้นเพราะคนรักตั้งใจเรียนอ่านหนังสือทุกวันแทบไม่มีเวลามาค้างกับเขาเลย แต่ก็ต้องยอมเพราะรับปากแม่ของเธอแล้วว่าจะสนับสนุนกันไปในทางที่ดี เพราะฉะนั้นเขาต้องไม่ทำให้นับดาวเสียการเรียน
“สารวัตรครับเกิดเรื่องแล้วครับ”
“ใจเย็นก่อนหมวดมีอะไรรึเปล่า”
เขาเงยหน้ามองผู้หมวดอย่างมึนงงอยู่ๆก็สิ่งเข้ามาในห้องทำงานด้วยท่าทีร้อนรนสุดๆ ผู้หมวดยืนพักให้หายเหนื่อยก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเหนื่อย
“เกิดเหตุที่ตึกร้างครับสารวัตร คนคลั่งย***าจับผู้หญิงเป็นตัวประกันอยู่ตรงดาดฟ้า”
“งั้นรีบไปเลย ชั้นสามใช่มั้ยงั้นเอาเบาะลมไปด้วยเผื่อฉุกเฉินจะได้ใช้ทันที”
“ครับสารวัตร”
เขารีบลุกขึ้นออกจากโต๊ะทำงานรีบวิ่งไปที่รถเตรียมออกไปสถานที่เกิดเหตุ ผู้กองวิ่งมาหาเขาเพื่อตามไปด้วย
“ผมไปด้วยครับสารวัตร”
“ขึ้นรถเลย”
ทั้งสองคนขับรถไปยังที่เกิดเหตุ ผู้กองรู้จักตึกร้างเพราะเขาอยู่มาก่อนนานมากพอสมควร และเมื่อมาถึงก็เจอเจ้าหน้าที่ตำรวจนายอื่นกำลังช่วยกันกล่อมคนร้ายอยู่แต่ไม่กล้าทำอะไรเพราะว่ามีตัวประกันอยู่ด้วย
“ใจเย็นก่อนมีอะไรคุยกันนะ นายอยากได้อะไรบอก”
“ไม่อยากได้อะไรโว๊ยพวกแกออกไปให้หมดเลยอย่าเข้ามานะไม่อย่างนั้นฉันจะแทงอีนี่ให้ตายไปเลย”
ไม่รู้ว่าคนร้ายเป็นอะไรเครียดอะไรรึเปล่าหรือว่าแค่คลั่งยาเฉยๆก็ไม่สามารถรู้ได้ แต่ตอนนี้ต้องช่วยตัวประกันก่อนอันดับแรก ส่วนเรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที
“อยากคุยกับใครมั้ยเดี๋ยวตามมาให้”
“ทำไมจะตามมาให้เหรอไง”
คนร้ายยังตะโกนตอบโต้กับเจ้าหน้าที่ตำรวจนายอื่น และเขาอยากจะคุยกับคนรักที่ทิ้งเขาไปเมื่อสองวันก่อน เธอหนีไปไม่บอกลาสักคำเขาไม่รู้เลยว่าตัวเองทำอะไรผิดพลาดตรงไหนทำไมถึงต้องทิ้งกันไปแบบนั้น
“ได้สินายบอกมาว่าอยากเจอใคร เดี๋ยวฉันตามมาให้”
“เมียฉันไงมันทิ้งไปแล้ว จะตามมายังไง”
“ฮือออออ ช่วยด้วยค่ะ”
“หุบปาก! อยากโดนเหรอไง”
คนร้ายใช้มีดจี้ตัวประกันให้เงียบปากเพราะรำคาญที่เธอร้องไห้ไม่หยุด ฟ้าเอามือปิดปากตัวเองทันทีเพราะไม่อยากตายตอนนี้ คนร้ายเอามีดมาจี้ที่คอของเธอเหมือนเดิมและบางครั้งใบมีดคมบาดเข้าเนื้อเธอด้วยมันเจ็บมากและกลัวจนสั่นไปหมด
“โอเคๆ เดี๋ยวฉันโทรหาให้เอง ไม่ต้องห่วงนะชาวบ้านแถวนี้เขารู้จักเมียนายเดี๋ยวให้พวกเขาช่วยกันตามหาตัวให้เจอ”
ผู้กองวิ่งเข้าไปช่วยพูดให้คนร้ายใจเย็นส่วนสารวัตรเขาแอบวิ่งอ้อมเข้าไปในตึกเพื่อคิดหาทางช่วยตัวประกันให้ปลอดภัยก่อน เขากดโทรศัพท์โทรไปหาผู้กองก่อนจะเอ่ยเสียงเบา
“ผู้กองเอาเบาะลมมากางหน่อยเผื่อคนร้ายหรือตัวประกันตกลงไปจะได้ปลอดภัย”
“ได้ครับท่าน”
เขากดวางสายก่อนจะเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อมสำหรับการช่วยเหลือตัวประกัน เขาคิดแผนอยู่กับผู้หมวดอีกคนที่เดินมาหาเขาว่าจะช่วยในลักษณะไหนดี ตอนนี้เขามียาสลบ ยานอนหลับของหลายอย่างที่จะทำให้คนร้ายหลับไป เราต้องทำให้ใจเย็นที่สุดเพราะมันหมายถึงชีวิตของตัวประกัน
ทางด้านของนับดาวเธอนั่งรถโดยสารประจำทางกำลังจะกลับมาที่บ้านเห็นคนมุงกันเยอะแยะก็เลยลงที่นั่นและลองเดินเข้าไปดูก่อนเผื่อมีอะไรให้ช่วย ปกติเธอก็ช่วยงานตำรวจบ่อยๆถ้ามีเหตุการณ์อะไรที่พอช่วยได้เธอจะช่วย
“นั่นมัน…”
เธอเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นผู้หญิงที่กำลังโดนผู้ชายเอามีดจี้อยู่ตรงดาดฟ้า เธอคือพี่ฟ้าพี่ที่ทำงานด้วยกันที่ร้านของพี่แจง แต่เธอไม่ได้ไปทำงานหลายเดือนแล้วเพราะสารวัตรมาวินให้เธอลาออก แต่เรายังทักทายกันปกติจึงมีความเป็นห่วงมาก
“พี่ฟ้า… ช่วยยังไงดีเนี่ย”
เธอในชุดนักศึกษาเดินวนไปมาอย่างกังวลมองไปตรงหน้าตึกร้างเห็นมีเบาะลมก็ยิ้มออกมาก่อนจะคิดอะไรดีๆออก หญิงสาวเดินอ้อมไปขึ้นบันไดทางด้านหลังแต่สารวัตรมาวินไม่ทันเห็นเพราะเขาหลบอยู่อีกห้องหนึ่ง เธอวางกระเป๋าสะพายลงก่อนจะค่อยๆย่องขึ้นไปชั้นบนดาดฟ้า หญิงสาวค่อยๆโผล่หัวขึ้นไปและบังเอิญที่พี่ฟ้าหันมาเจอเธอพอดี
เธอเอามือจุปากก่อนจะค่อยๆคลานเข้าไปใกล้ๆ สารวัตรมาวินเตรียมของทุกอย่างเสร็จก็ลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอกมองขึ้นไปข้างบนว่าตอนนี้คนร้ายมีท่าทียังไงบ้าง แต่ก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อคนรักของเขาย่องเข้าไปหาคนร้ายจากทางด้านหลัง
“นับดาว… โธ่เว้ย”
เขารีบวิ่งกลับเข้าไปข้างในวิ่งขึ้นชั้นอย่างรวดเร็วเพราะเป็นห่วงกลัวว่าหญิงสาวจะได้รับอันตราย และเมื่อขึ้นมาถึงดาดฟ้าเขาก็เจอคนร้ายหันมาเจอนับดาวพอดี เขายื่นมีดไปตรงหน้าหญิงสาวและเธอก็เตะมันอย่างรวดเร็วและผลักคนร้ายให้ตกลงไปจากชั้นล่าง
ผลั๊ก!
“เห้ย!”
คนร้ายกอดคอพี่ฟ้าจะพาตกลงไปด้วยแต่นับดวาวิ่งไปดึงพี่ฟ้าเอาไว้ก่อนจะถีบคนร้ายตกลงไปอีกครั้ง และไม่มีทางตายหรอกเพราะข้างล่างมาเบาะลมอยู่ เธอก้มมองดูข้างล่างเห็นคนร้ายตกลงไปในเบาะลมก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“รีบไปจับตัวคนร้ายเร็วๆ”
“เรียบร้อยเสร็จไอ้นับดาวคนนี้แล้ว หึหึ”
“นับดาวพี่กลัว ฮืออออ”
พี่ฟ้าวิ่งมาสวมกอดเธอทันทีด้วยความกลัว เธอลูบหลังหล่นอย่างปลอดประโลม เห็นแบบนี้เธอเป็นนักเทควันโด้นะเรื่องชกต่อยป้องกันตัวเองเธอเรียนมาตั้งแต่เด็ก
“นับดาว! หนูเป็นอะไรทำไมถึงเข้ามาทำอะไรแบบนี้ ถ้าหนูเป็นอะไรพี่จะอยู่ยังไง ทำไมถึงดื้อแบบนี้”
สารวัตรมาวินวิ่งเข้ามาดึงตัวหญิงสาวสำรวจร่างกายดูว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า เขาเตือนเธอหลายครั้งแล้วเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่าห้ามไปยุ่งกับงานตำรวจอีกเพราะมันอันตรายจนเกินไป
“หนูไม่เป็นอะไรเลยค่ะปกติดีทุกอย่าง”
เธอยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีแต่ชายหนุ่มไม่คิดแบบนั้น เขาตกใจและเป็นห่วงเธอมากถ้าพลาดเป็นอะไรขึ้นมาเขาจะทำยังไง เขาได้ขาดใจตายไปพร้อมเธอแน่
“พี่ไม่ตลกเลยนะหนูไม่รักตัวเองเลย นี่มันหน้าที่ของตำรวจไม่ใช่หน้าที่ของหนูที่จะต้องมาจับโจรจับผู้ร้าย ถ้าหนูรักพี่สักนิดจะไม่เอาตัวเองไปเสี่ยงอันตรายแบบนี้”
เขามองหน้าหญิงสาวอย่างผิดหวัง ไม่คิดว่าเธอจะดื้อจนไม่ห่วงตัวเองแบบนี้ ถ้าพลาดแล้วคนร้ายเอามีดแทงเธอขึ้นมาเขาจะทำยังไง แล้วจะอยู่ยังไงต่อจากนี้…
“คือหนู….”
“สารวัตรครับจับผู้ร้ายได้แล้วครับ”
เขามองลงไปข้างล่างก่อนจะเดินหนีหญิงสาวไปทันที เธอมองตามเขาไปอย่างมึนงงอยู่ๆก็มาโกรธเธอทั้งที่ช่วยทำงานแท้ๆ
“อ่าว… ทำไม”
“เค้าโกรธแน่เลยไปง้อสิ”
พี่ฟ้าที่ตกใจกลัวจนตัวสั่นแต่ก็ต้องให้คำแนะนำหญิงสาวเพราะดูเหมือนว่ารายนั้นจะหนักกว่าเธอในตอนนี้อีก แล้วดูจากการพูดคุยกันแล้วท่าทางทั้งสองคนจะมีอะไรๆที่คนนอกอย่างเธอยังไม่รู้
“โกรธหนูทำไมอ่ะหนูทำความดีนะ”
“ไม่รู้อ่ะ เราเอาตัวเองมาเสี่ยงเค้าก็เป็นห่วงรึเปล่า แต่ก็ขอบคุณนับดาวมากนะที่มาช่วยพี่ พี่กลัวมากเลยรู้มั้ยมันจะฆ่าพี่อ่ะ”
เธอร้องไห้ออกมาทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ นับดาวได้สติสวมกอดหญิงสาวอย่างปลอบโยน ตอนนี้เธอต้องดูแลจิตใจของพี่ฟ้าก่อนส่วนสารวัตรมาวินเดี๋ยวค่อยว่ากันอีกที
“ไม่ร้องนะคะพี่ฟ้าปลอดภัยแล้วนะ”
- Writer
