EP.10 เหมือนแพร
1152 Words
EP.10 เหมือนแพร
"หยุดร้องดิ คนข้างนอกได้ยินก็เข้าใจฉันผิดพอดี!" หมอซีแอลขึ้นเสียงใส่เธอ ซึ่งปลายฝนเองก็ทำได้แค่กัดผ้าก๊อซเอาไว้แน่น
"ยัย!" เขากดผ้าก๊อซยัดเข้าไปในปากจนปิดเสียงโวยวายของเธอได้เกือบทั้งหมด
"อะ...อั้ก!" ปากของเธอถูกอุดด้วยก๊อซทำแผลม้วนใหญ่ คนตัวเล็กอยากจะดิ้นก็กลัวเข็มจะหักในตัว จึงทำได้แค่กระชากชายเสื้อของหมอตรงหน้า เพื่อระบายความเจ็บไปพลาง ๆ
"ร้องอย่างกับโดน..." ร่างสูงสบถใส่หน้าพร้อมกับถอนปลายเข็มออกไปช้า ๆ ก่อนจะกดสำลีห้ามเลือดและปิดพลาสเตอร์ปิดแผลลงไป
"แล้วนี่จะปล่อยเสื้อฉันได้รึยัง" ร่างสูงเอ่ยถามพร้อมกับมองไปที่มือเล็ก ๆ ของเธอ ที่กำชายเสื้อของเขาแน่นจนยับยู่ยี่ไปหมด
หลังจากที่ถอนเข็มออกไปจนสุด คนตัวเล็กก็คายผ้าก๊อซออกและโยนทิ้งถังขยะไปทันที เธอรีบยันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะมองไปรอบ ๆ อย่างงุนงง
แต่จู่ ๆ ตาหมอจอมเก๊กก็แบมือมาตรงหน้าของเธอทันทีหลังจากฉีดยาเสร็จ
"อะไร" ปลายฝนขมวดคิ้วถามกลับไปทันควัน
"ค่าหมอ ค่ายา ค่าล่วงเวลาของฉัน ทั้งหมดก็สามพันห้า" เขาพูดทั้ง ๆ ที่มือของเขายังกดที่พลาสเตอร์บนท่อนแขนเล็ก ๆ ของเธออยู่
"ฮะ?" ปลายฝนอ้าปากค้างไปทันที ตั้งแต่เธอเกิดมาแล้วเป็นไข้หวัดมานับร้อย ๆ ครั้ง ไม่เคยมีค่ารักษาครั้งไหนสูงเท่านี้มาก่อนเลย
"ฉีดยาแก้ไข้แค่นี้สามพันห้าเลยเหรอ...หน้าเลือดเกินไปรึเปล่าฮะ" คนตัวเล็กลุกขึ้นตั้งหลักเถียงกลับไปทันทีแม้ว่าเธอจะยังมึน ๆ พิษไข้อยู่ก็ตาม
"ค่าหมอนอกเวลา 1500 "
"ค่ายาลดไข้เกรดดีที่เพิ่งฉีดไป 1000 "
"ค่าเช็ดตัวเปลี่ยนชุดให้อีก 1000 " หมอซีแอลพูดพร้อมกับขยับมือของเขาไปหยุดตรงหน้าของเธออย่างกดดัน
"ค่าเช็ดตัว เปลี่ยนชุด?" คนตัวเล็กก้มลงมองที่เสื้อผ้าของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะยกมือปิดหน้าอกของตัวเองทันที
"นี่นายเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเองเลยงั้นเหรอ" เธอถามชายแปลกหน้าไปด้วยน้ำเสียงตกใจสุดขีด
(นี่เราไม่ได้ใส่เสื้อในอะไรเลยจริง ๆ ด้วย) ปลายฝนเม้มปากคิดในใจเมื่อจุกนมของเธอมันแข็งตั้งขึ้นแทบจะชี้หน้าเขาอยู่แล้ว เพราะแอร์ในห้องพักแพทย์ของซีแอลมันหนาวเหน็บเอามาก ๆ เลย คนตัวเล็กรีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวทันที
"นายมันคนฉวยโอกาส ไอ้หมอโรคจิต ไอ้.. (ปลายฝน) / ถ้าเธอด่าฉันด้วยถ้อยคำไม่สุภาพ ฉันจะเพิ่มค่ารักษาเป็นคำด่าละหนึ่งพันบาท" หมอซีแอลลุกขึ้นยืนและชี้หน้าปลายฝนอย่างเอาเรื่อง
"นี่อีกอย่างนะ สภาพเธอน่ะเกิดอารมณ์ได้ก็แปลกแล้ว...แค่มองก็เสียสายตาจะแย่อยู่แล้ว" หมอซีแอลชักสีหน้าและกระแทกเสียงตอกกลับใส่หน้าเธอคืนเช่นกัน ปลายฝนทำได้แค่กัดฟันกรอด ก่อนจะจ้องมองทางหมอซีแอล และด่ากราดเขาเสียงดังลั่นภายในใจ
"ด่าในใจก็ไม่ได้!" เขาชี้หน้าเธอแบบรู้ทัน
คนตัวเล็กหันไปหยิบกระเป๋าย่ามของเธอมาถือไว้ที่ตัว ก่อนจะล้วงหยิบกระเป๋าสตางค์ใบสั้นของเธอขึ้นมา และมองไปที่หมอซีแอลอีกครั้ง ในกระเป๋าสตางค์ของเธอมีแค่แบงก์ห้าร้อยเพียงใบเดียวเท่านั้น
"นี่นาย...ลดเหลือสามร้อยได้ไหม" ปลายฝนเงยหน้าขึ้นถามเขาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
"งั้นก็เอามาห้าร้อย แล้วเอาบัตรประชาชนของเธอมาด้วย" สายตาที่คมคายมองเข้าไปในกระเป๋าสตางค์ใบจิ๋วของเธอ ซึ่งเห็นชัด ๆ เลยว่ามีแบงก์ห้าร้อยอยู่ในนั้น
"และอีกสามพันถ้าไม่หามาจ่าย ฉันจะได้เอาไปแจ้งความกับตำรวจได้ถูกคน" ปลายฝนแบะปากใส่เขาเล็กน้อย แต่เธอก็ต้องจำใจหยิบแบงก์ห้าร้อยออกมายื่นให้เขาไปพร้อมกับบัตรประชาชนอย่างเลี่ยงไม่ได้
"หน้าเงินชะมัด" เธอสบถว่าให้อีกฝ่ายเบา ๆ ในลำคอ
"เพิ่มเป็นสี่พันบาท" เขาเพิ่มจำนวนหนี้ขึ้นมาในทันที
"เดี๋ยวสิ นี่ฉันไม่ได้ว่าคำหยาบซะหน่อย" ปลายฝนเสียงอ่อนลงทันที
"ปลายฝน?" ซีแอลอ่านชื่อของเธอบนบัตรประชาชน พร้อมกับยกขึ้นเทียบใบหน้าอีกครั้ง เพื่อดูว่าบัตรตรงกับคนที่ให้มาหรือเปล่า
"เอาเป็นว่าถ้าเธอผ่อนเงินคืนฉันหมดเมื่อไหร่ ก็ค่อยมาเอาบัตรคืนก็แล้วกัน" หมอซีแอลพูดพร้อมกับหยิบถุงพลาสติกที่ใส่เสื้อผ้าชุดเดิมที่เปียก ๆ ของเธอส่งคืนให้ไป
"เคี่ยวสุด ๆ ไปเลย" คนตัวเล็กตอบกลับส่ง ๆ ไปเพราะอ้อนวอนไปก็คงไร้ประโยชน์
"เอ่อ...จริงด้วยเจ้าต้นหนาว" ปลายฝนที่เหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่าต้นหนาวกำลังอยู่ในอาการโคม่า
เธอก็รีบก้าวขาลงจากเตียง ทั้งที่ยังมึน ๆ หัวอยู่แต่ด้วยความเป็นห่วง เธอรีบยืนขึ้นแม้จะหน้ามืดไปบ้าง จนต้องเท้าแขนลงบนไหล่กว้างของคุณหมอโดยไม่ทันระวัง
"นี่เธอ..ฉันเป็นเพื่อนเล่นเธอรึไง" หมอซีแอลมองที่ศอกของปลายฝนที่วางพาดอยู่บนไหล่ของเขาด้วยสายตาดุ ๆ
"โทษ ๆ " ปลายฝนเอ่ยขอโทษไปก่อนจะรีบวิ่งตรงไปที่หน้าประตูห้อง ซึ่งในจังหวะที่เธอกระชากประตูเปิดออก
เธอก็ต้องชะงักและอ้าไปค้างไปทันที เพราะคนที่อยู่เบื้องหน้าของปลายฝนในตอนนี้ก็คือดาราสาวดาวรุ่ง อย่างคุณเหมือนแพร เธอดังมาก ๆ ทั้งในไทยและในจีน เรียกได้ว่าไม่มีใครเลยที่จะไม่รู้จักเธอ
(นี่คนหรือนางฟ้ากันเนี่ย..สวยโคตร ๆ เลย) ปลายฝนเบิกตามองที่เธออย่างตะลึง
"หวัดดี ฉันเหมือนแพรนะคะ...ว่าแต่เธอเป็นใครเหรอ" ดาราสาวเอ่ยทักทายปลายฝนด้วยน้ำเสียงหวาน ๆ สุดไพเราะ เหมาะสมกับใบหน้าของเธอมากจริง ๆ
"เธอมาทำไมเหรอ" หมอซีแอลเอ่ยถามพร้อมกับเดินตรงเข้ามาหยุดยืนข้าง ๆ กับปลายฝน และจ้องมองไปที่ดาราคนนั้นด้วยสายตาที่ดูจะคุ้นเคยกันดี
- Writer
