“เออ...ลุงรอสส์เสียใจด้วยนะครับ”
รอสส์เอ่ยตอบเสียงเศร้าไม่แพ้กัน อยากดึงร่างเล็กของราฟล์กับเรนนี่มาสวมกอดเพื่อปลอบใจ เมื่อเห็นเด็กน้อยทั้งสองทำตาแดงๆ เหมือนกำลังจะร้องไห้
“ลุงขอกอดเรนนี่กับราฟล์ได้ไหมครับ”
ราฟล์กับเรนนี่หันมามองสบตากันอีกครั้งกับคำถามร้องขอของคุณลุงสุดหล่อ ก่อนราฟล์จะเป็นฝ่ายปฏิเสธเสียงแข็ง
“ไม่ได้ครับ คุณแม่สั่งไว้ ห้ามให้ใครกอด และห้ามพูดกับคนแปลกหน้านานๆ ด้วย”
และเมื่อคิดว่าพวกตนขัดคำสั่งของมารดา คุยกับคนแปลกหน้านานเกินไปแล้ว ราฟล์ก็เก็บของเล่นพลางลุกขึ้นยืน จับมือน้องสาวให้ลุกขึ้นยืนด้วย
“เรนนี่ ไปหาคุณแม่กันเถอะ”
“ค่ะ พี่ราฟล์”
เรนนี่รับคำ ลุกขึ้นยืนตามแฝดพี่ ก่อนจะจูงมือกันเดินกลับไปยังโรงแรม หมดความสนใจในตัวคุณลุงสุดหล่อที่อยู่ตรงหน้า
“เดี๋ยวครับ เดี๋ยวลุงไปส่งนะครับ”
รอสส์ลุกขึ้นยืน รีบวิ่งตามเด็กน้อยทั้งสองซึ่งพากันวิ่งตรงไปยังประตูทางเข้าของโรง
