“ปล่อยฉันนะ คุณรอสส์ ปล่อยฉัน”
แม้เรียวปากอิ่มยังคงถูกปิดผนึกไว้แน่น แต่นาขวัญก็ตะโกนร้องขออิสระทั้งๆ รู้ว่าตนเองจะไม่ได้รับสิ่งนี้จากจอมคาสโนวา ร่างบางดิ้นรนให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนแข็งแกร่ง แต่ก็ไร้ประโยชน์เหมือนเดิม พอถูกอุ้มเข้ามาในห้องนอนก็แทบน้ำตาร่วงเมื่อรู้ว่าตนเองคงหนีไม่พ้นคนใจร้ายแน่ๆ
“ปล่อย!”
ร่างบางดิ้นขลุกขลัก แล้วก็ต้องหวีดเสียงร้อง เพราะถูกโยนลงไปบนเตียงกว้าง ทว่าไม่ทันได้ดิ้นหนีก็ถูกร่างใหญ่ล่ำสันตามมาทาบทับจนเธอติดอยู่กับเตียงอีกครั้ง
“ต่อให้เวลาผ่านไปกี่ปี คุณก็ยังเป็นพวกกักขฬะเหมือนเดิม”
ถ้าหวังให้คำด่าทอ จะช่วยให้รอสส์รู้สึกผิดและปล่อยเธอไป นาขวัญก็คิดผิดแล้ว เพราะเจ้าของแววตาหิวกระหายในรสสวาทกลับเอ่ยตอบเสียงสั่นพร่า
“ยอมรับว่ากักขฬะ แต่อาการเหล่านี้เกิดขึ้นกับคุณเพียงคนเดียวเท่านั้น”
และด้วยต้องการบรรเลงเพลงสวาทจนแก่นกายแข็งขึงปวดหนึบไปทั่วทุกหยดเลือด รอสส์จ
