รอสส์ตีหน้าหงิกหน้างอ เวลาผ่านไปเกือบเก้าโมงเช้าแล้ว แต่เขายังไม่เห็นอารอนโผล่หน้ามาที่สถานีตำรวจสักที เขาเพียรกดโทรศัพท์โทร.หาพี่ชายจนมือหงิก แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ ทำเอาแทบคลั่ง เมื่อต้องอยู่ในลูกกรงเหล็กอันแสนแคบๆ เป็นเวลานานสองนาน
“อารอนน่ะอารอน รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะมาประกันตัวตั้งแต่เช้า ป่านนี้แล้วยังไม่โผล่หน้ามาให้เห็น”
รอสส์บ่นอุบขณะเดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องขัง นอกจากหงุดหงิดใจที่ไร้อิสรภาพแล้ว ยังโมโหและรู้สึกเกลียดขี้หน้าในทุกครั้งที่หันไปเห็นนายตำรวนหนุ่มที่มียศติดอยู่บนบ่า
“ออกไปได้เมื่อไร พ่อจะย้ายไปอยู่บนดอย หรือในป่าให้รู้แล้วรู้รอดไป”
คนที่ถูกอาการหึงหวงเล่นงานทุกหยดเลือด พึมพำเสียงลอดไรฟัน ดวงตาวาวโรจน์ในทุกครั้งที่จ้องมองคนที่เป็นศัตรูหัวใจ
บ่นเรื่องนายตำรวจหนุ่มไปแล้ว รอสส์ก็รำพันถึงพี่ชายอีกรอบ อยากออกจากห้องขัง อยากไปหานาขวัญและลูกๆ แทบขาดใจ
“อารอน
