When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
ตอนที่17 โคตรปวดหัว ฝ่ามืออ่อนนุ่มวางทาบบนหน้าท้องที่หนูน้อยดิ้นดุกดิกอยู่ข้างในพร้อมกับรอยยิ้มสดใส กลิ่นหอมของเขายังติดอยู่ที่ปลายจมูกไม่เลือนหาย มันชื่นใจเหลือเกินเหมือนกับว่ามันเป็นกลิ่นที่เธอและคนในท้องโหยหามันมาโดยตลอด “พ่อของหนูยังหล่อเหมือนเดิมเลยค่ะ หนูรู้ใช่ไหมคะถึงได้ถีบแม่แรงขนาดนั้น” หากใครได้มาเห็นเธอในตอนนี้คงเกิดความสมเพชเวทนา แม้มุมปากจะยกยิ้มแต่ก็มีน้ำตาเอ่อคลอด้วยเช่นกัน ..... “ไม่ได้ ฉันไม่ให้แกไป” “นั่นสิ เลี้ยงเด็กคนหนึ่งมันเหนื่อยนะพาย เธอไม่ไหวหรอก” “พายไหวค่ะ พี่พลไม่ต้องห่วงนะคะ” “อย่าบอกว่าไม่ต้องห่วง แกไม่เคยไปอยู่จริงๆจังๆ สภาพแวดล้อมสภาพอากาศเป็นยังไงแกยังไม่รู้ แค่แกต้องอยู่คนเดียวที่บ้านฉันก็ห่วงแกฉิบหายแล้ว” “ทำไมอยู่ๆถึงไม่อยากอยู่ที่นี่ล่ะ คิดดูดีๆก่อนนะ” “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อารมณ์คนท้องมั้งคะ” “เดือนหน้าก็จะคลอดแล้ว ฉันเป็นห่วงแกเป็นห่วงหลาน อย