“เราคิดถึงเจ้ายิ่งนักน้ำเหนือ”
เจ้าชายหนุ่มเอ่ยงึมงำชิดกับเรียวปากสีกุหลาบหวานฉ่ำที่ตนเองไม่ได้ดูดชิมตักตวงความหอมหวานมานานหลายวันแล้ว เขาค่อยๆ ผ่อนร่างบอบบางลงบนเตียงใหญ่อย่างทะนุถนอมแล้วทอดกายลงทาบทับเรือนร่างหอมจรุงใจไว้กลายๆ ไม่ทิ้งน้ำหนักลงที่หญิงสาวมากจนเกินไป
“เจ้าคิดถึงเราบ้างมั้ยน้ำเหนือ”
ริมฝีปากสีสดให้ความเร่าร้อนทำหน้าที่กระซิบถาม มือใหญ่อบอุ่นทำหน้าที่ลูบไล้ตั้งแต่ใบหน้าเนียนลออจนกระทั่งมาถึงรังดุมเสื้อจากนั้นก็ปลดกระดุมเม็ดเล็กออกอย่างใจเย็น
“ไม่...ไม่คิดถึง”
นีราพรรณกระซิบปฎิเสธเสียงสั่นพยายามต่อต้านความต้องการของตนที่มีต่อคนถามให้ถึงที่สุดเท่าที่จะทำได้ในขณะนี้
เจ้าชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์กดริมฝีปากเคล้าคลึงหนักเบาตรงเรียวปากอิ่มเอิบ นัยน์ตาคมกริบเต้นระริกแพรวพราวขณะจ้องมองดวงตาคู่สวยที่กำลังจ้องตอบอย่างหวานฉ่ำ
“ยังใจร้ายเหมือนเดิมน่ะน้ำเหนือ ไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งหล
