บทที่ 5
วันแรกของการก้าวลงจากตำแหน่งประธานมาเป็นเลขาฯ ให้กับเจ้าของเดอะธาราแกรนด์โฮเทลคนใหม่ทำให้นีราพรรณแทบไม่อยากมาทำงาน แต่ถ้าให้หยุดงานพักอยู่ที่บ้านเธอก็ต้องคอยหลบสายตาความห่วงอาทรของบิดาที่คอยแวะเวียนมาถามอาการเจ็บป่วยว่าเธอหายดีหรือยัง ระหว่างที่คิดหาหนทางแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นเธอคงต้องหลบหน้าหลบตาบิดาสักพักจนกว่าเธอจะเข้มแข็งมากพอสำหรับการเอื้อนเอ่ยบอกความจริงกับบิดา
เมื่อก้าวออกจากลิฟท์ที่วิ่งมาถึงชั้นบนสุดนีราพรรณก็ตรงดิ่งไปยังห้องทำงานของตนเองพร้อมกับเปิดประตูออกกว้างด้วยความเคยชิน วินาทีต่อมาก็ต้องชะงักงันตัวชาด้วยความอายเมื่อเจ้าของห้องคนใหม่กวาดสายตาจ้องมองมาอย่างเย็นยะเยือกเย้ยหยัน
อานีสต์ขยับกายออกมายืนสังเกตการณ์อยู่ตรงมุมห้อง ในใจรู้สึกสงสารนีราพรรณที่ต้องเจอพายุอารมณ์ของเจ้าเหนือหัวตนเองเล่นงาน
“เดี๋ยว!...จะไปไหนน้ำเหนือ”
เจ้าชายฮารีฟร์
