ร่างสูงลากคนตัวเล็กออกมาไกลพอสมควรก่อนจะปล่อยข้อมือและหันกลับมายืนประจันหน้ากับเธอหน้าตาของเขาเอาเรื่องมากสายตาเย็นชาดูดุดันขึ้นเปรียบเสมือนมีกองเพลิงลุกโชนอยู่ในตาคู่นั้น
เธอขมวดคิ้ว ทำไมเขาต้องโมโหด้วย?
“ทำไมไม่สู้” ร่างสูงตะคอกเสียงใส่จนเธอสะดุ้ง
“ปล่อยให้คนอื่นทำร้ายอยู่ได้ มือเท้าก็มี”
อะไรของเขาอีกเนี่ยมาตะคอกใส่กันทำไมแล้วเขาอยู่ในเหตุการณ์เหรอถึงรู้ว่าฉันไม่สู้เป็นเพราะสู้จนสู้ไม่ได้แล้วต่างหากไม่ได้มาอยู่ในจุดของฉันเขาไม่เข้าใจหรอกว่าฉันไม่อยากอดทนเวลาโดนทำร้ายร่างกายและจิตใจแต่เพราะมันไม่มีหนทางที่จะสู้แล้วต่างหาก
“นายก็พูดได้เพราะชีวิตของนายไม่เคยต้องอดทนแบบฉัน..ฉันไม่ได้หาเรื่องด้วยซ้ำแต่ทำไมต้องเป็นฉันตลอดที่โดนทำร้ายโดนหาเรื่อง”
“.....”
“คนที่มีทุกอย่างโดยไม่ต้องดิ้นรนแบบนายคงไม่เข้าใจหรอกตลอดชีวิตคงมีแต่คนประจบสอพลอและประเคนทุกอย่างให้จะไปเข้าใจความรู้สึกของคนที่คอยก้
