แสงแรกแห่งรุ่งอรุณผ่านม่านสีขาวเข้ามาภายในห้องตกกระทบบนสองร่างที่นอนกอดก่ายกันอย่างแนบแน่นเพราะช่วงดึกอากาศหนาวทำให้คนร่างเล็กขยับเข้าหาไออุ่นโดยไม่รู้ตัว
“อื้อออ…”
อ่า แสบตาจัง
เปลือกตาบางกระพริบถี่ก่อนแพขนตาจะค่อยๆ ขยับขึ้นดวงตากลมโตชวนหลงไหลปรับโฟกัสสายตาสักพักก่อนสมองจะประมวลผล
เอ๊ะ ทำไมหมอนแน่นจัง
0.0
มิกิยกหัวขึ้นและชะโงกหน้ามองดูหมอนที่ว่าก่อนจะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อหมอนที่เข้าใจในตอนแรกคืออกของโซ่ ถึงว่าแน่นจัง
ก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นนั่งเหมือนต้องของร้อนมือบางยกขึ้นยีผมตัวเองอย่างหัวเสียเป็นตัวเองแท้ ๆ ที่เว้นช่องกลางที่นอนเพราะกลัวเขาจะมารุ่มร่ามแต่ไหงตื่นมากลับเป็นเธอที่ข้ามไปฝั่งเขาและกอดเขาไว้แบบนั้น
ฮือ ยัยมิกิยัยบ๊อง!
รีบลุกดีกว่า ก่อนเขาจะตื่น
ฉันรีบวิ่งไปคว้าเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัวของตัวเองเพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะอยู่ที่นี่แล้วพรุ่งน
