ONE TWINS :: CHAPTER 2 [70%]
1204 Words
“ตกลงยัยนี่เป็นใครคะ” ไพเรทขยับริมฝีปากแต่ฉันก็อ่านไม่ออกว่าเขาต้องการอะไร โธ่เว้ย! อะไรของเขากันวะ จะให้พูดอะไรกันแน่เนี่ย
“เบียร์?”
“เบียร์ อะไรของหล่อน หล่อนเป็นใครกันแน่เนี่ย!”
“เชียร์?”
“เอ๊ะ นังนี่ตกลงแกเป็นอะไรกับพี่เรทห้ะ!”
“เมีย! อ่อเป็นเมีย” ฉันตะโกนออกมาจนไพเรทยกยิ้ม แต่ยัยแมวสีชมพูนี่สิ เหวอไปเลย? เออ ฉันพูดอะไรนะ เมียเหรอ? ฉันเป็นเมียไพเรท
“ไม่จริงอะ พี่เรทจะมีเมียได้ไง คิตตี้ไม่เชื่อ!”
“ฉันบอกไปแล้ว ยัยนี่ ไม่สิ ยิ้มกว้างเป็นเมียฉันเอง เพราะงั้นเธอเลิกยุ่งกับฉันได้แล้วนะ” ไพเรทเดินมากระชากฉันที่นั่งอยู่บนโซฟาให้ไปยืนเคียงข้างเขาพร้อมกับกอดเอวฉันไว้หลวมๆ จนฉันไปไม่เป็นสักนิด
“ไม่ คิตตี้ไม่เชื่อว่าพี่เรทจะไปคว้าผู้หญิงเตี้ยๆ แบบนี้มาเป็นเมีย คิตตี้ไม่เชื่อ!”
“เรื่องของเธอ แต่ฉันมีเมียแล้วรู้ไว้ซะ ไปกันเถอะที่รัก ฉันหิวข้าวแล้วล่ะ” ฉันทำอะไรไม่ถูก มองยัยแมวสีชมพูที่ยืนกรีดร้องอยู่แบบนั้น ไพเรทพาฉันขึ้นรถไปด้วยกันโดยที่เขาเองก็ไม่พูดอะไรออกมาเลย
“ถามอะไรหน่อยสิ”
“ไม่ได้ ไม่ตอบ”
“โหย นิดเดียวเองนะ... นายเป็นแฟนกับผู้หญิงคนนั้นเหรอ?”
“ถ้าเป็น ฉันจะบอกว่าเธอเป็นเมียฉันหรือไง? โง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่” ไพเรทถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด เขาคงจะหงุดหงิดมากสินะ ปกติก็หน้าตายตลอดมาเจอผู้หญิงคนนั้นเลยทำให้อารมณ์เสียสิ
“แล้วเธอเป็นใครล่ะ?”
“เป็นผู้หญิงที่ชอบมาเกาะแกะฉัน และฉันเป็นพวกที่รำคาญผู้หญิงที่มาเกาะแกะด้วย เหมือนกับเธอไง...” ฉันขมวดคิ้วอย่างมึนงง ถ้าไพเรทไม่ชอบอยู่ใกล้ผู้หญิงแบบนี้ แล้วเขาจะทำอีกันได้ไงอะ? หรือว่ามันเป็นเพราะอารมณ์ จะอะไรก็ช่าง หน้าที่ฉันคือทำให้เขาหลงและเฉดหัวทิ้ง ทุกอย่างก็จะจบ! ไพเรทจอดรถที่ป้ายรถเมล์แห่งหนึ่ง จนฉันมึนงงหันไปสบตากับเขา
“จอดทำไมอะ?”
“ลงไป และที่สำคัญห้ามไปหาฉันที่คอนโดด้วย รำคาญ!”
“แต่ว่าฉันเป็นเมียนายอยู่นะตอนนี้?”
“หือ เธอคิดจะเล่นอะไรของเธอยัยยิ้มกว้าง” ในเมื่อเขาดันพูดเรื่องที่ไม่ควรพูด ดังนั้นวิธีเดียวที่จะได้ใกล้ชิดกับเขาและทำให้เขาหลงฉันอย่างหัวปรักหัวปรำก็คือการแสดงตัวเองว่าเป็นเมียเขานี่แหละ ฉันยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์โดยมีสายตาของไพเรทจับจ้องอยู่
“เปล่าเล่นนะ ในเมื่อนายให้ฉันเป็นเมีย ก็ต้องให้ฉันไปมาหาสู่นายได้ดิ”
“หึ”
“ว่าไงเล่า ไม่งั้นผู้หญิงที่นายรำคาญก็จะตามนายติด และพวกเธอก็จะคิดว่านายโกหกเรื่องฉัน เพราะงั้นฉันสัญญาว่าจะไม่สร้างความรำคาญให้นาย แต่ให้ฉันไปมาหาสู่นายได้ แค่นั้นก็แฟร์”
“ถามจริงเหอะ ที่เธอทำแบบนี้มันเพราะอะไรกันแน่ยัยยิ้มกว้าง? เธอชอบฉันหรือไง” ไพเรทไม่พูดเปล่า เขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น จนตัวฉันติดกับกระจกรถ ลมหายใจกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเขา ทำให้ฉันหวั่นไหวไปหมดทั้งร่างกาย เลือดลมสูบฉีดจนต้องยกมือยันอกแกร่งของเขาที่มีแต่มัดกล้ามให้ถอยออกไป
“เปล่าสักหน่อย อย่ามามั่วนะ”
“แล้วอะไรล่ะ?”
“ไม่ต้องรู้หรอกน่า เอาเป็นว่า ให้ฉันช่วยนายนะไพเรท นะๆ ถ้านายรำคาญผู้หญิงคนอื่นฉันจัดการให้ โอเค?”
“...”
“ไม่ต้องห่วงว่าฉันเป็นพวกมาหลอกนายหรอกนะ นายไม่อยากหลุดพ้นจากผู้หญิงพวกนั้นเหรอ ฉันช่วยนายได้นะ และนายก็ไม่ต้องรำคาญฉันด้วย” ฉันพยายามพูดโน้มน้าวไพเรท แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ใช่คนโง่ที่มาตกหลุมฉันง่ายๆ ฉันเลยส่งยิ้มหวานไปให้เขา และหวังว่าเขาจะสนใจและเห็นความน่ารักน่าหยิกของฉัน ต้องทำตัวให้น่ารัก เขาจะได้หลง ที่สำคัญมันทำให้ฉันรู้อีกอย่างว่าเขาไม่ชอบผู้หญิงที่เกาะแกะทำตัวน่ารำคาญ
“เหอะ โอเคก็ได้”
“จริงนะ!”
“อือ อย่าทำตัวน่ารำคาญก็แล้วกัน ที่สำคัญผู้หญิงที่มาเกาะแกะฉันไม่ได้มีแค่คิตตี้คนเดียว...” ไพเรทพูดเสร็จก็ขยับตัวไปขับรถต่อ หมายความว่ายังมีผู้หญิงอย่างยัยแมวสีชมพูอีกเหรอ? โฮกกก อีกัน! แล้วแกไปโดนไพเรทหลอกได้ไงเนี่ย โอ๊ยจะบ้าตาย
ไพเรทขับรถมาจอดที่หน้าโชว์รูมรถแห่งหนึ่งที่กำลังก่อสร้างอยู่ แต่ที่ต้องตกตะลึงก็เพราะว่ามันใหญ่โตมากน่ะสิ ฉันเดินตามร่างสูงเข้าไปด้านในก็แทบจะเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงมีผู้หญิงมาเกาะแกะหมอนี่เยอะ ก็เล่นหล่อรวยขนาดนี้ ใครจะไม่สนบ้างล่ะ หรือยกเว้นฉันคนเดียวที่ไม่ได้สนใจในตัวของเขา (เหรอ?)
“อ้าวไอ้เรทวันนี้มาได้หรือไงมึง?”
“เออ กะว่าจะอยู่ที่คอนโดแต่เจอคิตตี้มาป่วนซะก่อนเลยออกมาที่โชว์รูมดีกว่า”
“เหรอ? ยังตามติดเหมือนเดิมนะ ว่าแต่น้องคนนี้เป็นใคร” ฉันสบตากับชายคนหนึ่งที่มีความสูงเทียบเท่ากับไพเรท เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาซึ่งดูๆ แล้วน่าจะมีความเจ้าเล่ห์และมาดร้ายไม่เบา มีผมสีดำตัดเกรียนแต่ดูดีมากๆ เลย
“ยิ้ม นี่เพื่อนฉันชื่อภูผา”
“สวัสดีค่ะหนูชื่อยิ้มเป็นเมียไพเรทค่ะ”
“ห้ะ! มะ เมีย”
“ไม่ใช่เว้ย ยัยบ้านี่พูดอะไรวะ รออยู่นี้... มึงตามกูมาเดี๋ยวจะอธิบายให้ฟัง” ไพเรทตีหน้ายักษ์ใส่ฉันก่อนจะเดินนำภูผาไปที่ห้องๆ หนึ่ง ฉันเดินสำรวจในโชว์รูมอย่างตื่นเต้น เคยเห็นในทีวีนะที่เวลามีการโชว์รถจะมีพวกบรรดาพริตตี้สวยๆ มายืนข้างรถหรูหรา ซึ่งมันเป็นการกระตุ้นยอดขายด้วย ฉันมองการทำงานของคนงานและหันไปมองประตูทางเข้าก็เห็นสาวสวยร่างระหงเดินตรงเข้ามาในโชว์รูม เธอถอดแว่นกันแดดออกและกวาดสายตาไปทั่ว ก่อนจะมาสบตากับฉันพร้อมกับเดินตรงเข้ามา
“นี่หล่อนรู้จักพี่เรทหรือเปล่า?”
“เออ รู้จัก”
“เขาอยู่ไหน ไปตามมาให้ฉันที บอกว่าฟ้าใสมาหา” ฉันมองผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า และเบ้ปากอย่างนิ่งๆ หมอนั่นไม่ชอบผู้หญิงที่มาตามเกาะแกะ แต่ทำไมถึงได้มีผู้หญิงมาตามไม่ห่างแบบนี้นะ
“มายืนทำหน้ามึนอยู่ได้ ไปตามมาสิ!”
“แล้วคุณมีธุระอะไรกับไพเรทเหรอ?”
- Writer
