ONE TWINS :: CHAPTER 2 [30%]
1237 Words
ONE TWINS (PIRATE & YIM)
2
ฉันบิดตัวขึ้นมาในตอนเช้าและคิดว่าสิ่งที่ตัวเองเจอเมื่อคืนมันเป็นความฝัน แต่มันไม่ใช่เลยสักนิด เพราะว่ามันคือเรื่องจริง ฉันมองตัวเองที่หน้าผากถูกแปะด้วยพาสเตอร์ยาก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เดินลงจากบันไดตรงไปที่ครัวเพื่อทำอาหารเช้ากิน และไม่ลืมด้วยว่าจะทำให้ใครบางคนที่อยู่ที่นี่ด้วย ฉันทำแซนวิชง่ายๆ กับน้ำผลไม้ ก่อนจะมองร่างสูงของปืนที่สวมชุดนักเรียนแล้วแต่ก็ไม่เรียบร้อยสักเท่าไหร่ เขาเดินถือกระเป๋าออกไปนั่งใส่รองเท้า
“เออปืน ไม่กินอะไรหน่อยเหรอพี่ทำแซนวิช...”
“ฉันไม่กินข้าวเช้า”
“ระ เหรองั้นเอาไปกินที่โรงเรียนไหม?”
“อย่ายุ่งได้ปะ” ใบหน้าหล่อนิ่งหันมาสบตากับฉันก่อนจะยืนเต็มความสูงจนฉันเงยหน้ามองเขาตาปริบๆ ฉันได้ยินเสียงคนตะโกนเข้ามาก็เลยชะโงกไปดูเห็นเด็กที่อยู่ในชุดเดียวกับปืนรออยู่ที่หน้าบ้านห้าหกคน แต่ละคนเนี่ยหน้าตาดีไม่ดีปะปนกันไป แต่ที่เหมือนกันเลยคือรอยช้ำบนใบหน้า
“ไอ้ปืนไปได้ยังมึง”
“เออ ก็เดินมานี้แล้วไง”
“เอ๊ะ? นั่นใครวะ ไม่ใช่พี่สาวมึงนี่หว่า เมียมึงหรือไง?”
“ไม่ใช่ แค่... คนมาอาศัยอยู่ด้วยฟรีๆ” ปืนหันมาสบตาฉันที่สะดุ้งกับคำสุดท้าย เหอะ ไอ้เด็กเมื่อวานซืน ถ้าฉันไม่ตกอับคิดเหรอว่าฉันจะอยากมาอยู่ที่นี่ มาโดนพี่สาวแกใช้ไปอ่อยผู้ชายเนี่ย! ฉันได้แต่คิดในใจนะ และมองปืนที่ซ้อนมอเตอร์ไซค์เพื่อนของตัวเอง แต่ว่าฉันก็วิ่งไปหาเขาก่อน
“มีอะไร?”
“อะกุญแจบ้าน คือถ้าเกิดพี่กลับดึก ปืนจะได้ไม่ต้องรอไง”
“แล้วทำไมถึงต้องกลับดึก?”
“ก็... มีธุระต้องทำอะ ตั้งใจเรียนนะ”
“ฮิ้ววว แบบนี้ไอ้ปืนขยันเรียนตายเลย เมียมาส่งแบบนี้ ฮ่าๆ”
“นี่พวกเธอ!” ฉันเท้าเอวตัวเองทันทีก่อนจะมองเพื่อนของปืนที่หยุดหัวเราะและจับจ้องฉันด้วยสีหน้านิ่งเฉย ตายล่ะยิ้ม ทำไมถึงได้ไปตะคอกเจ้าพวกบ้านี้นะ! ฉันกัดปากตัวเองแน่นพร้อมกับถอนหายใจออกมา เอาวะ เราเป็นพี่พวกมันนะ ยังไงมันก็ต้องเกรงกันบ้างล่ะ
“ฉันแก่กว่าพวกนายสองปีนะ เป็นพี่พวกนายเพราะงั้นพูดเล่นอะไรให้เกียรติฉันบ้าง และที่สำคัญฉันไม่ได้เป็นเมียของปืน เข้าใจไหม!”
“คร้าบ เข้าใจแล้วคร้าบพี่สาวสุดสวย ฮ่าๆ”
“เด็กพวกนี้นี่!” ปืนไม่พูดอะไรแต่ผลักหลังเพื่อนให้ขับรถออกไปโดยมีฉันที่ยืนหน้ายักษ์ใส่เด็กพวกนั้นอยู่ โตเร็วกันมาก อย่างกับไม่ใช่เด็กอายุสิบแปด รู้สึกเลือดลมดีเหลือเกินแหะได้มองเด็กน่ากินแบบนี้ ฮ้า...เย้ย! ไม่ใช่นะยิ้ม แกจะบ้าหรือไงเล่า หลังจากที่จัดการอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยฉันก็ออกไปหาไพเรทที่คอนโดทันที ซึ่งคอนโดของเขามีระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยม แต่ดีที่ยามหน้าคอนโดเขาจำฉันได้ คิดว่าฉันเป็นเพื่อนกับไพเรทก็เลยให้เข้าไปได้ ฉันตรงมาที่ห้องของเขากดออดหน้าห้องอยู่นานเขาก็โผล่ออกมาพร้อมกับร่างสูงที่นุ่งแค่ผ้าขนหนูผืนเดียว
“กรี๊ด!”
“ยัยไซน์ไลด์!” ไพเรทเบิกตากว้างไม่ต่างจากฉันที่แทบจะลมจับที่เห็นเขามีแค่ผ้าขนหนูสีขาวพันเอวอยู่ผืนเดียว ข้างห้องที่ได้ยินเสียงฉันกรี๊ดก็ออกมาดูกันอย่างตื่นเต้น ไพเรททำอะไรไม่ถูกเขาดึงฉันเข้าไปในห้อง ที่สำคัญตอนที่ดึงฉันเข้าไปแอบได้กลิ่นสบู่หอมๆ จากตัวเขาด้วยล่ะ หอมจัง!
“ทำหน้าหื่นชะมัดยัยไซน์ไลด์”
“นี่! ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่พวกไซน์ไลด์ เรียกชื่อฉันให้ถูกด้วยนะ”
“แล้วไง เธอมาทำไม? บอกแล้วไงจะไม่เจอกันอีก ต้องการอะไรกันแน่”
“ต้องการนาย!” ฉันพูดออกไปอย่างตกใจก่อนจะตบปากตัวเองอีกครั้ง มองสบตากับไพเรทที่กอดอกมองฉันอย่างไม่พอใจ ใบหน้าหล่อนิ่งของเขาเบ้ปากอย่างสมเพช
“เธอเนี่ยมันเป็นพวกผู้หญิงประเภทไหนกันแน่ฮะ ไม่ใช่พวกไซน์ไลด์ ไม่ใช่พวกที่จะมาเกาะแกะฉัน และก็ไม่ใช่พวกที่จะมาขออะไรแบบนี้... เธอต้องการอะไรกันแน่?” ไพเรทยังคงมองฉันด้วยสีหน้าเหยียดหยาม ถ้าฉันไม่ติดว่าต้องอาศัยอยู่ที่บ้านอีกันนะ ฉันคงไม่มายืนให้นายด่าแบบนี้หรอก ไอ้บ้าเอ่ย! ฉันไม่พูดอะไร จนไพเรทถอนหายใจออกมา และเดินตรงไปที่ห้องนอนของตัวเองโดยที่ฉันก็นั่งลงที่โซฟาอย่างเครียดสุดๆ
“โหย แล้วจะทำยังไงให้หมอนี่มันหลงได้ล่ะเนี่ย ดูท่าจะเป็นไปได้ยากแหะ”
สักพักไพเรทก็ตรงออกมาจากห้อง เขาแต่งตัวดูดีมากจนฉันอึ้งไป ความจริงเขามันโคตรจะหล่อเลยนะแต่ติดอย่างเดียวตรงที่ว่า เขามันนิ่งและปากหมามากๆ
“ยังนั่งเอ๋ออยู่อีกเหรอเนี่ย นึกว่าออกไปแล้ว”
“ก็นายจะไปไหนล่ะ ฉันไปด้วยนะ”
“นี่เธอเป็นผู้หญิงประเภทไหนกันแน่วะ! มาตามติดผู้ชายแบบนี้ มันใช่เหรอ?” ไพเรทมองสบตากับฉัน ขณะกำลังใส่นาฬิกาไปด้วย เขาดูมีสีหน้าที่หงุดหงิดและมันคงจะไม่ต่างจากฉันสักเท่าไหร่ด้วย
“จะไปไหนก็ไปปะ ก่อนที่ฉันจะ...”
“พี่เรทขา คิตตี้มาหาแล้ว คิดถึงจังเลย ม๊วฟ!” ฉันเบิกตากว้างที่เห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่แต่งตัวได้เปรี้ยวเข็ดฟัน โผล่กระโดดกอดคอไพเรทเหมือนกับชะนีกระโดดกอดผัว ไพเรทหลับตาลงอย่างเหนื่อยใจก่อนจะผลักร่างของยัยอวบอึ๋ม ออกจากร่างแกร่งของตัวเอง
“ทำไมถึงเข้ามาไม่กดออด เป็นผู้หญิงบ้าอะไรมากระโดดกอดผู้ชายเป็นชะนีไปได้”
“แหม พี่เรทยังปากจัดเหมือนเดิมเลยนะคะ รู้ไหมว่าคิตตี้ชอบพี่ที่เป็นแบบนี้ล่ะ...” ผู้หญิงที่ชื่อคิตตี้กอดคอเขาและเลื่อนนิ้วมือเรียวยาวลากไปที่ต้นคอของเขาจนมาถึงอกแกร่งที่เปลือยเปล่าเพราะเขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตลงไปสามสี่เม็ด ไพเรทเบือนหน้ามามองฉันก่อนที่ยัยแมวสีชมพูจะมองฉันด้วยเช่นกัน
“ยัยบ้านี่ใครกัน? ทำไมมาอยู่ที่ห้องพี่เรท”
“คือ...” ฉันที่กำลังจะพูดอะไร ก็สบตากับไพเรทที่ขยิบตาให้ฉัน และพยักหน้าให้ด้วย เออคือเขาต้องการสื่อสารอะไรกันแน่เนี่ย ใบหน้าของฉันยู่เพราะขมวดคิ้วและอ้าปากค้างเพื่อมองว่าเขาต้องการอะไร
“พี่เรทเป็นอะไรเหรอคะ?”
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร”
- Writer
