“อะไร ทำไมว่าพี่แบบนี้ล่ะปืน” เขาไม่พูดอะไร แต่กลับหยิบทิชชูและยื่นมาเช็ดที่บริเวณริมฝีปากของฉัน ร่างสูงขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ฉัน จนลมหายใจของเรารดกันไปมา สายตาคมของปืนจับจ้องฉัน โดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้หลายสายตากำลังจับจ้องเราอยู่
“เฮ้ ยิ้ม? ใช่ยิ้มปะ”
“อะ เออ...!” ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกฉันก็ผละสายตาจากปืนและหันไปมองร่างสูงของใครบางคนที่ฉันไม่ได้เจอมาสองวันเต็ม
“พะ ไพเรท”
“แหมกำลังสวีทอยู่เลยเหรอ ไหนว่าเป็นเมียไอ้เรทไง”
“ไม่ใช่นะพี่ภู!” ฉันรีบปฏิเสธเสียงแข็ง เพราะเรื่องนี้ปืนยังไม่รู้ แต่คงจะไม่ทันแล้วมั้ง เพราะตอนนี้เขาขมวดคิ้วอย่างมึนงงจนฉันหลับตาลงอย่างเหนื่อยใจ มองสบตากับไพเรทที่เขาก็ยังคงนิ่งเฉยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แต่ถึงแบบนั้นฉันก็ยังไม่อยากเจอเขาตอนนี้นี่นา
“ก็ยิ้มบอกพี่เองนะ”
“เหอะ เพื่อนที่ท้องชนกันสินะ!” ปืนแสยะยิ้มให้กับฉันและส่ายหน้าไปมา ก่อนจะหมุนตัวเดินไปทันทีจ
