“เฮ้จะมองอีกนานไหม ไปหยิบผ้าขนหนูในห้องมาให้หน่อย”
“อะ อืม” ไพเรทเรียกสติฉันด้วยสีหน้าหงุดหงิด เขาถอดเสื้อเชิ้ตออก ก่อนที่จะรับผ้าขนหนูจากมือฉันไป เขาเปลี่ยนกางเกงที่หน้าประตูและเดินเข้าห้องไป
“ฝนตกเหรอ? ป่านนี้ปืนจะกลับบ้านยังเนี่ย” ฉันมองไปที่ระเบียงก็พบว่าฝนตกหนักพอควรเหมือนกัน แต่ที่เป็นห่วงคือปืนนี่สิ ฉันไม่มีเบอร์เขาก็เลยโทรหาไม่ได้ ระหว่างที่ฉันกำลังเป็นทุกข์เรื่องปืน ไพเรทก็เดินออกมาจากห้องนอนหลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้ว เขาก็นั่งกินข้าวเงียบๆ และก็เดินเข้าห้องไป
“อะไรของเขา คิดจะไม่พูดกันเลยหรือไง เดี๋ยวเถอะ เจอดีแน่ หึหึ”
สักพักที่ฉันนั่งทำใจว่าต้องยั่วเขาให้ได้ ตอนนี้บรรยากาศช่างพาให้มีอารมณ์ฮึดขึ้นมา ดังนั้นฉันจะปล่อยให้มันผ่านไปโดยไม่ทำอะไรเลยไม่ได้เด็ดขาด ฉันตัดสินใจเปิดประตูห้องเข้าไปก็เห็นไพเรทกำลังนั่งพิงหัวเตียง เขาไม่ได้สวมเสื้อจึงทำให้ฉันหน้าร้อนไปหมดที่เห็นแผงอกแกร่
