“เดี๋ยวจะไปส่งที่บ้าน”
“แล้วข้าวล่ะ ฉันเพิ่งทำเลยนะ” ฉันชี้ไปที่โต๊ะอาหารและหันมามองไพเรทอีกครั้ง เขาเอียงคอมองฉันอย่างนิ่งเฉย
“กลับมากินก็ได้ปะวะ อย่าเรื่องมาก” เขาไม่พูดอะไรเลย เดินหันหลังออกจากประตูไป โดยที่ฉันได้แต่มึนงง เกาหัวตัวเองกับอารมณ์ที่แปรปรวนของเขา ไพเรทขับรถมาส่งฉันที่บ้านของอีกัน ฉันไม่รู้ว่าเขาจะเคยมาที่นี่หรือเปล่า แต่บอกเส้นทางไปเขาก็นิ่งไม่พูดอะไร คือปกติเขาจะเงียบนิ่งอยู่แล้ว แต่พอเวลาได้ปากหมาก็จะด่าเหน็บฉันเสมอ แต่วันนี้มาแปลกไง ตั้งแต่อยู่ที่ร้านอาหารแล้ว เขาดูนิ่งมาก ถ้าฉันเล่าเรื่องตัวเองเป็นปกติเขาจะต้องด่าแขวะฉันแล้วล่ะ แต่นี่มีให้กำลังจงกำลังใจ ฉันก็ใจสั่นไปสิ!
“หลังนี้เหรอ?”
“ใช่ ขอบคุณนะไพเรท เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะไปหา” ฉันส่งยิ้มให้เขาและลงจากรถหรูปอร์เช่สีดำ สายตาของฉันมองตรงไปที่หน้าบ้านก็เห็นปืนยืนพิงประตูรั้วอยู่ เขายังอยู่ในชุดนักเรียน คือมีแค่เสื้อเช
