“!” ฉันสะดุ้งเมื่อมองสบตากับไพเรทอีกครั้ง ยกมือแตะไปที่หางตาตัวเองก็พบว่ามีคราบน้ำตาจริงด้วย ให้ตายเหอะ ดันมาน้ำตาไหลอะไรต่อหน้าเขาเนี่ย ว่าแล้วฉันก็รีบหยิบทิชชู่มาเช็ดน้ำตาของตัวเองและส่งรอยยิ้มไปให้เขา
“บ้า แค่แสบตานิดหน่อยเอง”
“ปกติฉันจะเป็นคนไม่ค่อยสนใจอะไรที่อยู่ตรงหน้านะ แต่บอกตามตรง... น้ำตาของเธอ ทำให้ฉันสนใจ” ไพเรทจับจ้องฉันด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย แต่ทว่าคำพูดของเขากลับทำให้ฉันใจเต้นแปลกๆ นี่เขากำลังสนใจที่ฉันมีน้ำตางั้นเหรอ? และที่บอกว่าไม่สนใจอะไร แต่กลับสนใจฉันเนี่ยนะ บ้าน่ายิ้ม! ไหนว่าจะไม่คิดอะไรแบบนี้อีกไง แล้วทำไมเขาจะต้องมาทำให้ฉันใจสั่นแบบนี้ด้วยนะ เขาสิที่จะต้องใจสั่น หรือว่ามันคือความหมายที่ดี อย่างน้อยฉันก็อยู่ในสายตาของเขา
“ไม่มีอะไรจริงๆ แค่คิดถึงพ่อกับแม่”
“แล้วพ่อกับแม่เธอไปไหน? ทำไมต้องไปอยู่บ้านเพื่อนกับน้องชายเพื่อนด้วย?”
“เฮ้อ มันอาจฟังดูตลกนะไพเรท แต่บ้านขอ
