หงเซ่อพูดชื่อมั่วๆ ออกไป พอคิดว่าอีกฝ่ายอาจจับไต๋ได้ จึงยกยิ้มตรงมุมปากน้อยๆ แสร้งโปรยเสน่ห์อย่างที่ฉีหยางซิ่วชอบทำ
“โอ้ ช่างเหมาะสมนัก ชื่อแปลกอยู่มาก ข้ามิเคยได้ยิน แต่ไม่สำคัญหรอก คุณชายรั่วอัน เมื่อใจเราตรงกัน ทุกอย่างก็ไร้อุปสรรค” เหม่ยซิงยังไม่หยุดหยอดมุกหวานเลี่ยน
ยายเฟินผู้ต้นคิดชักนำบัณฑิตหลงทางเข้ามาในป่าหอมหมื่นลี้ เริ่มปวดหัวกับประมุขน้อยจึงเอ่ยขัด
“ท่านประมุข ข้าว่าพาบัณฑิตท่านนี้ไปเยี่ยมชมกำแพงของเรา
ดีไหม”
เหม่ยซิงตบมือเปาะแปะ แสดงความดีใจ ดวงหน้านางฉายความสุขล้น
“ใช่ คืนพรุ่งนี้เราจะมีงานสำคัญของป่าหอมหมื่นลี้ ข้าอยากพาท่านชมการจัดเตรียมงานของที่นี่ หวังว่าคงไม่รังเกียจ”
เหม่ยซิงว่าแล้วก็เข้ามาเขย่าแขนหงเซ่อ ก่อนเอียงศีรษะหนักๆ อิงซบ
ลงบนไหล่อีกฝ่าย
“คือข้า...” นางโจรเอ่ยได้แค่นั้นก็แสร้งถอนหายใจหลายครั้งติดต่อกัน
“คุณชายมีสิ่งใดไม่สบายใจหรือ”
หัวคิ้วหนาและแลดู
