ฉีหยางซิ่วขวัญเสีย เขาเซเสียหลักลงไปนอนแผ่หลาบนพื้นหญ้าเย็นชื้น
ในขณะที่คิดว่าคงถูกอีกฝ่ายเขมือบ เขาต้องหัวเราะร่วน เพราะเจ้าสี่ขาตัวโตที่เขาพบไม่ใช่หมาป่า หากเป็นอาชาโลหิต
“แกมาได้ยังไง ละ แล้วเจ้านายอัปลักษณ์ของแกหายหัวไปไหน!”
ม้าตอบไม่ได้มันเพียงแค่ส่งเสียงร้องสื่อสาร ก่อนจะใช้ปากยาวๆ มาสัมผัสที่ใบหน้าหนุ่มรูปงาม
ฉีหยางซิ่วลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ขึ้นควบม้าไปตามแสงจันทร์ที่นำทาง
เขาควบม้าไปตามทางสายแคบๆ เวลาผ่านไปนานจนม้าก็เหนื่อยและเริ่มลดฝีเท้า เขาจึงเลือกหยุดในที่ลับตา เป็นตอนนั้นที่เขาสังเกตเห็นแนวกำแพงซึ่งซ่อนอยู่หลังแนวป่ารกทึบ
ตั้งแต่เด็ก เขาเคยได้ยินชื่อป่าหอมหมื่นลี้ แต่ไม่คิดว่าจะพบด้วยตาตนเอง ความน่าเกรงขามตั้งตระหง่านอยู่ข้างหน้าเขาแล้ว
ชายหนุ่มลงจากม้า เขาไม่ต้องการยุ่งกับคนที่นี่ แต่เหมือนมีบางสิ่งสะกิดใจให้หยุดอยู่ตรงนั้น และเงี่ยหูฟัง เขานึกถึงคำพูดทารกเซียน จริงอยู่
