วีรินทร์รู้สึกว่าการหายใจติดขัด ทุกอย่างมืดไปหมด ร่างกายคล้ายอยู่ในสภาวะไร้น้ำหนัก
“ตื่น....ตื่นเดี๋ยวนี้ยัยพังแก้มอุ่น”
หล่อนสั่งตัวเอง ดวงตาเบิกโพลงมองเห็นเพียงแสงสีดำวิ่งผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็ว ตามด้วยเสียงหัวเราะแหลมเล็กเหมือนเสียงปีศาจชั่วร้าย เสียงดังกล่าวทำให้หล่อนประสาทเสียหนักเข้าไปอีก
จากเสียงเขย่าขวัญก็เป็นภาพของเพ่ยเพ่ยในชุดจีนโบราณ นางแสยะยิ้มกว้างน่าเกลียดน่ากลัว และชี้นิ้วมาทางวีรินทร์ดูคล้ายเป็นการคาดโทษ
“ฉันไปทำอะไรให้เธอ ถึงได้ตามมาจองล้างจองผลาญอย่างนี้ ยายช้างน้ำ!”
ไร้เสียงตอบ อีกฝ่ายกลับแสดงภาพชวนขนหัวลุกต่อด้วยการพ่นเลือดออกมาเป็นสาย ก่อนที่ร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ประหนึ่งลูกแตงโมถูกกระสุนปืนยิงทะลุ
จากแสงสีดำเปลี่ยนเป็นแดงฉานอยู่ครู่หนึ่ง วีรินทร์พยายามตะเกียกตะกายไปข้างหน้าสุดกำลัง กระทั่งเห็นว่ามีแสงสีขาวนวลปรากฏขึ้น หล่อนสูดลมหายใจลึกตั้งสติ ภาวนาขอให้หลุ
