โธ่... เด็กน้อย
1046 Words
เธอพลิกเข้าไปดูด้านใน มีรูปภาพสวย มีเรื่องราวการเล่าเรื่องพอเข้าใจง่าย และยังมีรอยขีดเขียนด้วยปากกาตัวหนังสือลงไปในนั้นด้วย
‘คิดถึงนะนิกกี้’ เธอตกตะลึง ก่อนจะจ้องหน้าเด็กน้อย แล้วชี้ไปที่ตัวหนังสือเหล่านั้น
“เป็นหนังสือของคุณพ่อนะครับ ผมหยิบมาด้วย คุณย่าบอกว่าผมต้องไปอยู่เยอรมันไปเรียนที่นั่นหากโตกว่านี้แล้ว” เด็กชายมีสีหน้าสลด และนิกกี้รับรู้ได้ว่าเขาคงเหงามาก ๆ
“คิดถึงคุณพ่อหรือ” เด็กชายพยักหน้า
เธอดึงเด็กน้อยเข้ามากอดโดยอัตโนมัติ มันเป็นสิ่งที่คนเป็นครูต้องทำมิใช่หรือ คอปเตอร์ขืนตัวออกจากอ้อมกอดของเธอ
“คุณปู่ว่าต้องเข้มแข็งครับ ห้ามอ่อนแอ”
“แต่คนเราก็มีอารมณ์จังหวะที่อ่อนแอได้ ถ้าอยากร้องไห้ก็ต้องร้องสิ”
เด็กชายคอปเตอร์เมื่อได้ยินแบบนั้นก็น้ำตาร่วง
“ผมคิดถึงคุณย่า คุณปู่ และคุณพ่อครับ”
เธอนึกตามคำพูดของเด็ก นึกเกลียดเข้าไปอีก
“คุณพ่อเคยมาเยี่ยมบ้างไหม”
“มาครั้งเดียวครับ ตั้งแต่คอปเตอร์อยู่ที่นี่”
“หื้อ... อยู่มาปีกว่า มาครั้งเดียว” เธออารมณ์พุ่งปรี๊ด ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้กับเด็กชาย
“ไม่ต้องร้อง ต้องเข้มแข็ง”
“อ้าว...” คอปเตอร์ทำเสียง รู้สึกงง เมื่อกี้ครูเพิ่งบอกให้ร้องไห้ได้
นิกกี้ยกสองมือขึ้นแตะบ่าของเด็กชาย
“พรุ่งนี้วันหยุด ครูจะพาไปเที่ยว”
“เหรอครับ” เด็กชายรู้สึกดีใจ เห็นคนอื่น ๆ มีผู้ปกครองมารับกลับบ้านหรือออกไปเที่ยวในวันหยุด แต่สำหรับเขา คุณปู่ไม่ว่างติดงาน คุณยายไปต่างประเทศ คุณพ่อลงเรือสำราญ
“ไปนอนได้แล้วครับ แต่ครูนิกกี้จะบอกคอปเตอร์เรื่องหนึ่ง คอปเตอร์ห้ามดื่มน้ำก่อนนอน แล้วหากปวดฉี่ คืนนี้ไม่ต้องกลัว ลุกขึ้นไปฉี่เลย”
“แต่วันนี้ ผมนอนคนเดียว พี่รูมเมตกลับบ้าน”
“เวลาปวดฉี่กลางคืน ไม่กล้าลุกใช่ไหม”
เด็กน้อยรับโดยการพยักหน้า
“กลัวอะไร”
“ผี......” เด็กชายตอบเสียงเบา
“ผีไม่มีในโลกจ้ะ อีกอย่างถ้ามี ระหว่างคนกับผี อะไรน่ากลัวกว่ากัน”
“ทั้งคู่เลยครับ”
คำตอบของเด็กชายทำให้เธอหัวเราะ
“เอางี้เปิดไฟนอนสิ คืนนี้”
“ได้เหรอครับ” เขารู้สึกดีใจ
“ครูจะบอกคุณแม่ปรานีให้”
“ขอบคุณครับ” คอปเตอร์รีบยกมือไหว้
กริ๊ง... เสียงกริ่งดังสนั่น
“ได้เวลานอนแล้วครับ”
“ล้างหน้า แปรงฟันก่อนนอนด้วยนะ ไปได้แล้ว เดี๋ยวจะถูกเอ็ด” เธอยื่นหนังสือคืนให้กับเด็กน้อย
“ราตรีสวัสดิ์ครับ” คอปเตอร์เขย่งขึ้นหอมแก้ม
“ครูนิกกี้น่ารักที่สุดเลยครับ”
เธอเผลอยิ้มเมื่อเด็กชายชม โบกมือให้จนเขาลับตา
“เป็นยังไงบ้างคะ น้องคอปเตอร์”
“น่าสงสารนะคะ ครอบครัวไม่สนใจเลยหรือ”
“ค่ะ”
ไศลทิพย์ทำท่าครุ่นคิด
ในห้องพักครู
เธออ่านประวัติของคอปเตอร์ใหม่อีกครั้ง และอ่านผลการรักษาและรายงานโดยคุณหมอกวินวิทย์ ที่ดูแลเด็ก ๆ ของที่นี่ ซึ่งมีคลินิกอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียน
‘เด็กปัสสาวะรดที่นอน สาเหตุมาจากอาการเครียดในการย้ายที่อยู่ และโรงเรียน อีกไม่นานคงหายไป’
‘วันที่ 22 เดือนพฤษภาคม’
“อุ้ยตั้งเกือบปีแล้ว แสดงว่าไม่ดีขึ้น คอปเตอร์ยังเครียดอยู่เหรอ เด็กวัยนี้ควรอยู่ที่บ้านนี่นา” เธอรู้สึกสงสารเด็กน้อยจับใจ
“ต้องมีวิธีสิ”
เธอนึกได้ก็รีบไลน์หาหมอกวินวิทย์ทันที
ทั้งสองเป็นเพื่อนบ้านกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ หมอโป้งแก่กว่านิกกี้สี่ห้าปี
(พี่โป้งค่ะ เรื่องเด็กที่ฉี่รดที่นอนประจำ ไม่รู้พี่จำได้ไหมคะ ตอนนี้ยังไม่หายเลย)
(โอ้โห...นิกกี้ เป็นเพื่อนในไลน์มาเป็นปี เพิ่งโผล่มาถามเรื่องฉี่รดที่นอนเนี่ยนะ จะเต็มสามสิบแล้วยังฉี่รดที่นอนอีกเหรอ)
(ยังขี้เล่นเหมือนเดิมนะคะพี่หมอ)
(จ้า คิดถึงจัง กินข้าวด้วยกันสิ พี่จะให้คำตอบ)
(เลี้ยงใช่ไหม)
(ผอ. คนใหม่ ต้องให้พี่หมอเลี้ยงด้วยหรือครับ)
(หมอรวยกว่า)
(ได้ ๆ ) คำตอบมาพร้อมสติกเกอร์หน้ายิ้ม
(พรุ่งนี้นะ)
(ได้ค่ะ ที่ไหนดีคะ)
(ร้านระเบียงทอง ตรงใกล้ ๆ นี่ดีไหม)
(ไม่ยอมเสียค่าน้ำมันเลย พี่หมอจะเก็บเงินไปทำไมมากมายคะ)
(เอาไว้แต่งเมีย)
(อุ้ย...สินสอดผู้หญิงคนไหนหนอ แพงขนาดนั้น)
(ต้องเป็นเจ้าของโรงเรียนแหละ)
(จีบเหรอ)
(555++)
(กลัวอกหัก)
เธอตอบเป็นสติกเกอร์ร้องไห้ขี้มูกโป่งไปแทน
(เจอกัน 11.30 น. นะคะ)
(โอเคจ้ะ)
เธอรีบเปิดหน้าโปรไฟล์ของพี่หมอดู
“โสดสนิทเหมือนเราเลยแฮะ”
เธอยิ้มเพราะเห็นแต่คุณหมอโพสต์กิจกรรมประจำวันต่าง ๆ แต่ไร้วี่แววผู้หญิงข้างกาย
ณ บ้านของคุณยาย
“คุณยายคะ พี่หมอยังไม่แต่งงานอีกเหรอคะ”
“เห็นว่ารอนิกกี้”
“โห...คุณยายพูดเล่นใช่ไหมเนี่ย”
คุณยายไม่ตอบแต่หัวเราะร่า
“ไม่มองใคร มองพี่หมอก็ดีนะ”
“อึ...เห็นมาตั้งแต่เล็ก ๆ”
“รอแก่ก่อนหรือ”
“คุณยายขา...อยู่คนเดียวดีที่สุด”
“ตอนที่ไม่สบายล่ะ”
“ก็มียายไงคะ”
“จริง ๆ พี่หมอโป้งเขาก็น่ารักดีนะ ยายชอบเขา”
“ฮา... ยายก็ขอพี่โป้งแต่งงานเองสิคะ”
เปรี๊ยะ... ฝ่ามือของคนแก่ตีมาที่แขนของเธอ
“ได้ ยายจะเอ่ยปากขอให้พี่เขามาแต่งกับแก ยายนิก...”
“อุ้ย...ไม่ได้ค่ะ ไม่รักกันชอบกัน แต่งไม่ได้”
“สรุปคือจะอยู่คานทองหรือ”
เธอไม่ตอบ แต่ชิงเดินหนีเข้าห้องนอนตัวเองไปก่อน
“ยายนิก” เสียงคุณยายเรียกตาม
เก้าปีที่แล้ว ณ ร้านอาหารริมทะเลของจังหวัดกระบี่
ปืนนั่งจ้องเธอไม่วางตา
“ปืนอะ...เล่นจ้องกันแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ”
"ทำไม ก็นิกกี้น่ารัก"
"หือ...ทำมาปากหวาน เมื่อก่อนยังไม่เป็นแบบนี้เลย หวานไปไหม"
"เธอไม่สังเกตต่างหาก เราแอบส่งตาหวานให้ตั้งหลายครั้ง"
นิกกี้นั่งอมยิ้ม
- Writer
