“คุมตัว ไป๋กวานอ๋อง ยังคุกหลวง”องครักษ์ประสานมือแต่ทว่า ยังลังเล
“ท่านอ๋อง แต่ไป๋กวานอ๋อง”
“กล้าขัดบัญชาข้าหรือเห็นหรือไม่นี่คือตราประทับของฮ่องเต้ที่ เสด็จพ่อมอบให้ข้ากับมือ”ยื่นส่ง ตราประทับฮ่องเต้ตรงหน้า องครักษ์นิ่งงัน
“นำตัวชายาไป๋กวานอ๋องมาพบข้าที่ตำหนักฮ่องเต้” องครักษ์ประสานมือจากไป
“ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง รีบหนีกันเถิด”เสี่ยวกุนหยิบเสื้อคลุม ของไป๋กวานอ๋องมายื่นส่งให้ จื้อไช้ประสานมือ กำกระบี่ไว้ในมือแน่น
“กิมฮวน จื้อไช้รับคำสั่งไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือข้าจะเป็นอะไรขอเพียงเจ้าอารักขาชายากิมฮวนให้ปลอดภัยออกจากเขตวังหลวงไปได้ก็พอ”
“แต่ท่านอ๋อง ความปลอดภัยของท่านอ๋องสำคัญยิ่ง ไป๋ชิงอ๋องทำการอุกอาจ เห็นแก่อำนาจจนลืมคิดถึงความสัมพันธ์ก่อนหน้านั้น”
“ยังไร้ซึ่งหลักฐาน อย่างไรจึงจะปักใจได้ว่าไป๋ชิ่งอ๋องอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้”
“ท่านอ๋อง ไป่ชิงอ๋องกระทำการนี้เพียงชั่วข้ามคืน”
"เสี่ยวกุ
