ขีดเส้นใต้ที่คำว่ารัก

ทำงานวันแรก

“พี่อยากใช้เวลาอยู่กับแอนนาเยอะๆ อีกสองวันพี่ต้องบินไปอังกฤษแล้ว กว่าจะกลับมาก็อีกหลายเดือน”

“ดีค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ สาธู้” เธอยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัว ปากอวยพร แต่ข้างในสาปแช่ง

“แอนนา” ภีมเห็นท่าทางดีใจตีปีกพั่บๆ จึงคว้ามือเธอมากุม เขายึดไว้เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงยื้อกลับ “พี่จริงใจกับแอนนานะ”

“แล้วแต่ค่ะ” แค่รับทราบ แต่ไม่ได้มีอารมณ์ร่วม

“เลิกเย็นชากับพี่ได้ไหม”

“ได้ ถ้าพี่ภีมจะเอ็นดูฉันแบบน้อง ฉันก็จะปรับโหมดไปเป็นอีกแบบ แล้วก็เลิกพูดซะทีคำว่าเมียเมออะไรเนี่ย”

“ก็ไอ้หมอนั่นมันมองแอนนาแบบนั้น พี่หวงนี่คะ”

“พี่ภีมไม่มีสิทธิ์หวงนะ เลิกพูดอะไรที่มันน่าสะอิดสะเอียนเถอะขอร้อง”

“พี่มันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ” เสียงทุ้มเล็ดลอดออกมาตามไรฟัน

“สำหรับฉัน ก็ใช่ ใช่ มันเป็นแบบนั้น” แอนนาตอบแบบไม่สะทกสะท้าน

“ปากดีนักนะแอนนา” คราวนี้ภีมใช้สองมือกระชากตัวเธอเข้ามา

“อุ๊ย พี่ภีมอย่านะ อย่า ปล่อยสิ”

มือเล็กทั้งทุบทั้งผลัก แต่ไร้ผลโดยสิ้นเชิง เขาใช้พละกำลังที่มีรัดร่างบางไว้จนไร้ทางสู้ กดจมูกซุกไซ้ซอกคอขาว ดูดแรงจนผิวบางเจ็บชา เรี่ยวแรงที่จะต่อต้านของแอนนาเริ่มถดถอย เธอจะไปต่อสู้อะไรได้ในรถคันใหญ่ติดฟิล์มดำที่ถูกปิดล็อกแน่นหนา

“เธอเป็นแค่น้องไม่ได้หรอกแอนนา ไปทำงานสายหน่อยนะ อีกห้าร้อยเมตรข้างหน้ามีม่านรูด” เสียงทุ้มสั่นพร่าอยู่ตรงซอกหูเธอ

“ไม่ ปล่อย”

“พี่ต้องการเธอ พี่ปล่อยเธอมานานเกินไปแล้ว ได้กันสักทีสองทีจะได้เลิกพยศ”

“ไอ้เฮงซวย! ถ้าแบบนั้นฉันไม่ต้องคลานตามผู้ชายที่ฉันนอนด้วยก่อนหน้านี้จนเข่าด้านแล้วเหรอ”

มือที่รัดแผ่นหลังเลื่อนขึ้นไปที่ท้ายทอย สอดเข้าไปในเส้นผมดัดลอนมาอย่างดี กรามแกร่งขบแน่นขณะที่มือขยุ้มผมเธอกระชากจนใบหน้าเรียวหงายเริด หนังหัวชา เค้นเสียงใส่ใบหน้าหวาน

“อ๋อ หมายความว่า ถึงจะได้กับพี่แต่ก็ยังจะพยศไม่เปลี่ยนสินะ ดี ดีมาก”

“ดีอะไร”

“ดีที่บอกแต่เนิ่นๆ จะได้ตั้งกล้องถ่ายคลิปด้วย มีประสบการณ์แล้วยิ่งชอบ จะได้ไม่ต้องทะนุถนอมให้น่ารำคาญ พี่ชอบเอาแรงๆ แล้วดูก็รู้ว่าอย่างเธอน่ะ สตาร์ตติดง่าย” เขาใช้มืออีกข้างดึงมือแอนนามาวางบนเป้ากางเกง “เป็นไง แค่จับเธอก็แฉะแล้วใช่ไหม”

“จะดูถูกกันเกินไปแล้ว ฉันเกลียดพี่ภีม” เธอกรีดร้องเท่าที่จะทำได้

“เกลียดก็ไม่เป็นไร คลิปลับมันจะทำให้เรื่องของเราง่ายขึ้นเยอะ” เขาหันไปมองข้างหน้า รถเริ่มเคลื่อนตัว จึงปล่อยเธอ แต่มือข้างหนึ่งก็ยังยึดแขนเธอไว้แน่น

แววตาสะท้อนความใคร่หมายย่ำยีชัดเจนไม่ปิดบังส่งความหวาดกลัวไปทั่วทุกรูขุมขนของแอนนา

*********

หยกเดินออกมาจากลานจอดมอเตอร์ไซค์ แล้วเข้าไปในครัวเบเกอรี่คอนช์เพิร์ล ส่วนคอฟฟี่ช็อปด้านหน้าที่เอาไว้ให้บริการลูกค้ายังอยู่ในระหว่างการตกแต่ง เน้นที่ความหรูหรามีระดับเช่นเดียวกับโรงแรม แต่เสน่ห์ของร้านคือความจับต้องได้

เพราะอันที่จริงแล้ว คอฟฟี่ช็อปคอนช์เพิร์ลสาขาแรกตั้งอยู่ในแหล่งท่องเที่ยวใกล้โรงแรม ปีหน้าเมื่อหมดสัญญาเช่า เพชรพลอยเจ้าของร้านซึ่งได้เจ้าของโรงแรมเป็นสามีก็จะย้ายร้านเข้ามาอยู่ในโรงแรมนี้ ดังนั้นการตกแต่งค็อฟฟี่ช็อปจึงเป็นไปอย่างพิถีพิถันไม่ต้องเร่งรีบ

แต่ในส่วนของห้องครัวเบเกอรี่นั้นถูกเปิดใช้งานตั้งแต่เพชรพลอยย้ายมาอยู่กับเอเดรียน เจ้าของโรงแรมแห่งนี้

เธอใช้ครัวของที่นี่เป็นที่ทำขนมสำหรับส่งไปขายที่ร้านคอนช์เพิร์ล รวมถึงทำตามออร์เดอร์ต่างๆ ที่หลั่งไหลเข้ามามากมาย

ทันทีที่เพชรพลอยชวนหยกมาทำงานด้วย หยกก็ตอบรับพี่สาวด้วยความดีใจทันที ระหว่างรอโรงเรียนสอนทำขนมเปิดคอร์สใหม่ เพชรพลอยจึงให้หยกมาเรียนรู้งานในครัวเบเกอรี่ก่อนเพื่อที่จะได้มีความรู้พื้นฐาน และวันนี้ก็เป็นวันแรกที่หยกได้เข้ามาในโรงแรมแห่งนี้ หลังจากได้แต่มองมาจากร้านกาแฟของพี่สาวที่ด้านนอก

มันให้ความรู้สึกเหมือนได้ก้าวเข้ามาในโลกอีกใบหนึ่ง ที่ต่างจากชีวิตของเขาราวฟ้ากับเหว

กลิ่นหอมนมเนยลอยมาเตะจมูกทันทีที่ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าไปในครัวเบเกอรี่ พี่สาวเขากำลังก้มๆ เงยๆ กับการแต่งหน้าเค้ก

“หยก เปียกฝนไหม”

เสียงธรรมชาติยามเช้าจากภายนอกที่แทรกเข้ามาภายในห้องครัว เป็นสัญญาณบ่งบอกว่ามีคนเปิดประตูเข้ามา เพชรพลอยไม่ได้เหลือบตาขึ้นมองก็รู้ว่าต้องเป็นน้องชาย เพราะเจสซี่กับหวานผู้ช่วยของเธอเพิ่งจะมาขนขนมไปที่ร้านเดิมเมื่อกี้

“จะเหลือเหรอเจ้ แถมตอนหลบฝนใต้สะพานลอย ไอ้รถแมลงสาบคันนึงแม่งกวนตีน ไม่คิดจะชะลอ ลุยน้ำขังบนพื้นถนนสาดเข้ามาอีก”

“เออเนอะ แล้งน้ำใจจริงๆ” เพชรพลอยเห็นด้วย มือก็สาละวนเร่งรีบ

“ไอ้เบื๊อกนั่นหน้ายังกะปลาจวด ขาวๆ ซีดๆ ส่วนแฟนมันน่ะใส่ยูนิฟอร์มของที่นี่ เดี๋ยวเจอเมื่อไรจะแกล้งอีก”

“เอ๊ะ” เพชรพลอยสะดุดกับคำว่า ‘อีก’ “แสดงว่าแกแกล้งเขาไปแล้วใช่ไหม”

“นิดนึง สิวๆ” หยกยักไหล่ “ว่าแต่เจ้เคยเห็นไหม ผู้หญิงตัวเล็กๆ ขาวๆ ตาโตๆ น่ะ”

“เจ้รู้จักแค่ไม่กี่คน แล้วไอ้สรรพคุณที่แกว่ามา ในโรงแรมนี้ก็เพียบ สวยๆ ทั้งนั้น”