บทที่ 5

862 Words
"คุณพ่อกับคุณแม่ล่ะคะ" วันจันทร์เดินตามพ่อเลี้ยงอิทธิพลกลับมาก็ไม่เห็นพ่อกับแม่แล้ว "นั่งก่อนสิหนู" "ฉันถามว่าพ่อกับแม่ฉันไปไหน" นอกจากจะไม่นั่งแล้วเธอยังเดินออกมาหน้าบ้าน เพื่อมองหาพ่อกับแม่ "หนูไม่ต้องหาแล้ว" "คุณหมายความว่ายังไง?" "ฉันว่าหนูขึ้นไปพักห้องที่เตรียมไว้ให้ดีกว่า" "ฉันถามว่าพ่อกับแม่ไปไหน!" แปะ แปะ แปะ เสียงปรบมือดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง จนทั้งสองหันมองไปพร้อมกัน "ตีบทแตกดีนี่" "ลงมาทำไม" "หึ!" ผู้หญิงคนที่ปรบมืออยู่เมื่อสักครู่ มองด้วยหางตาแล้วก็เดินผ่านหน้าไป วันจันทร์ไม่ถามอะไรอีกแล้ว เธอรีบออกมาจุดที่รถตู้มาส่ง "พ่อคะ แม่คะ" หญิงสาวตะโกนเสียงดังเรียกพ่อกับแม่ แต่เสียงที่สะท้อนกลับมาก็มีแค่เสียงสัตว์ป่า "นั่นหนูจะไปไหน" พ่อเลี้ยงอิทธิพลเห็นว่าวันจันทร์เดินออกไปทางถนน "ไปตามกลับมา" พอเธอไม่ตอบพ่อเลี้ยงก็เลยสั่งลูกน้องให้ตามไปพาตัวเธอกลับมา "ถอยไปนะ" หญิงสาวถูกดักหน้าดักหลังไว้ "เชิญคุณกลับเข้าบ้านดีกว่าครับ" "ฉันบอกให้พวกแกถอยไปไง ไอ้พ่อเลี้ยงหื่นกามนั่นซื้อตัวฉันใช่ไหม!" "เรื่องนั้นพวกผมคิดว่าคุณกลับไปถามพ่อเลี้ยงเองดีกว่านะครับ" ลูกน้องคนที่พูดขยับชายเสื้อออก เพื่อให้เธอเห็นอะไรบางอย่างที่เหน็บอยู่ตรงนั้น "?" วันจันทร์กลัวจนรีบเดินกลับมา เพราะมันคืออาวุธปืน นี่มันอะไรกัน เขาเป็นพ่อของพี่เขยเธอไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมต้องทำกับน้องสาวของลูกสะใภ้แบบนี้ด้วย ถ้ามีโทรศัพท์คงพอโทรหาพี่สาวได้บ้าง แต่นี่โทรศัพท์ก็ไม่มี แถมแม่ยังโกหกว่าจะซื้อเครื่องใหม่ให้ เพราะแม่แอบขโมยเครื่องเก่าเธอไปขายแล้ว "ห้องหนูอยู่ชั้นบน ตามประนอมไปสิ" ประนอมคือแม่บ้านคนที่แม่เธอจิกหัวเรียก "ฉันจะพักห้องข้างล่างค่ะ" ถ้าเธออยู่ห้องข้างล่างพอหนีได้ง่ายหน่อย เพราะถ้าพวกมันเผลอเธอก็จะรีบหนีไปตามทางที่เข้ามานี่แหละ "พาไปสิประนอม" ถึงแม้เธอจะขออยู่ห้องข้างล่าง แต่อิทธิพลก็ไม่อนุญาต วันจันทร์ก็เลยเดินตามแม่บ้านที่ชื่อประนอมขึ้นไปชั้นบน "คุณป้าคะ" พอประนอมมาส่งถึงห้อง กำลังจะลงไปวันจันทร์ก็เลยเรียกไว้ "คะ" "ป้ารู้ไหมว่าพ่อกับแม่ฉันไปไหน" "กลับไปแล้ว" "อะไรนะคะ? พ่อกับแม่เอาฉันมาทิ้งไว้ที่นี่เหรอ ป้าโกหกฉันใช่ไหม ไม่มีทางที่พ่อกับแม่จะทิ้งฉันไว้ที่นี่" "ขอตัวนะ" ประนอมคิดว่าเด็กคนนี้ตีบทแตกมาก วันจันทร์รีบเดินมาเปิดหน้าต่างมองออกไปดู เผื่อว่าพ่อกับแม่ยังไปไม่ไกล "พวกท่านเอาเรามาขายงั้นเหรอ?" เป็นไปได้ยังไง ที่คนเป็นพ่อเป็นแม่จะทำแบบนี้กับลูกได้ลงคอ และคำตอบที่ได้จากการถามตัวเองก็คือเป็นไปได้อยู่แล้ว เพราะสำหรับพ่อกับแม่แล้วไม่มีอะไรสำคัญไปมากกว่าเงิน และลูกชายคนเดียวของท่าน "ลูกผู้หญิงไม่ใช่คนหรือไงทำไมถึงทำแบบนี้กับเราได้" พอคิดถึงหน้าพ่อเลี้ยงหื่นกามนั่น เธอก็อยากอาเจียนออกมา แก่คราวพ่อยังหัวงูอยู่อีก ค่ำมืดวันเดียวกัน.. ก๊อก ก๊อก "ลงไปทานข้าวค่ะ" แต่ก็ไม่มีเสียงตอบจากคนที่อยู่ในห้อง เรียกแค่ครั้งเดียวประนอมก็กลับลงมา "ค่อยหาอะไรขึ้นไปให้กินข้างบน" "รู้สึกว่าจะประคบประหงมกันจังเลยนะ" คนที่พูดก็คือกนกจันทร์ภรรยาหลวงและนางก็เป็นแม่ของลูกชายคนโตด้วย "ก็บอกแล้วไงว่าถ้าปากไม่สร้างสรรค์อย่าพูดมาก" "ไหนคุณเคยสัญญาว่าจะหยุดอยู่แค่ผู้หญิงคนนั้นไง" กนกจันทร์หมายถึงภรรยาคนที่สาม "แก่จนจะลงโลงอยู่แล้วยังมาหึงหวงกันอยู่อีก" "พ่อว่าให้ใครครับ" เสียงนี้ดังแทรกขึ้นมาจากคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้าน "ใหญ่?" "ไม่มีอะไรหรอกลูก แม่นึกว่าวันนี้ลูกจะไม่กลับบ้าน" "มาก็ดีแล้วนั่งลงกินข้าวด้วยกัน" "ไม่หิว" "ใหญ่" ขณะที่พันฤทธิ์กำลังจะเดินหนีจากโต๊ะอาหาร พอแม่เรียกเขาก็เลยนั่งลง พันฤทธิ์สงสารแม่มาก แค่เมียน้อยพ่อสองคนที่นำมาอยู่บ้านเดียวกันมันก็เป็นการหยามน้ำหน้าแม่ของเขามากพออยู่แล้ว นี่เขายังได้ยินว่าพ่อพาผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับลูกเข้ามาอยู่ในบ้านอีก พันฤทธิ์ก็เลยกลับมาดูผู้หญิงหน้าด้านคนนั้น
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD