เสียงเล็กร้องไห้สะอื้นตลอดทางกลับถึงรถ เรียกความสนใจจากพนักงานให้เหลียวมองลูกสาวท่านประธานกับภรรยาคนสวยที่อุ้มร่างน้อยออกมา
“คาริสไม่รักคุณพ่อแล้ว ฮือ ๆ คาริสเกลียดคุณพ่อ”
มือน้อยเช็ดน้ำตาสะอึกสะอื้นกอดผู้เป็นแม่แน่นแม้จะถึงรถแล้วก็ยังไม่ยอมลงง่าย ๆ ริมฝีปากน้อยพร่ำตัดพ้อคุณพ่ออย่างเสียใจ
คาริสายังเล็กเกินกว่าจะเข้าใจการกระทำของผู้ใหญ่เธอจึงคิดไปว่าเหมันต์ไม่ได้รัก
“คุณพ่อรักหนูมากนะคะ ถ้ามาได้ยินเข้าต้องเสียใจมากแน่ ๆ”
โรสิตาลูบแผ่นหลังคาริสาเพื่อปลอบโยนพร้อมทั้งสั่งสอนลูกสาวเพื่อไม่ให้ลูกมีอคติกับเหมันต์
“ฮือ ๆ ทำไมเราถึงผิด ฮือ ๆ มิราด่าคาริสกับคุณแม่ก่อน ฮึก ๆ ฮือ”
เด็กน้อยยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องขอโทษคนพวกนั้น เธอถูกหาเรื่องก่อนแท้ ๆ ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะพ่อลำเอียง
“เพราะเราไม่ใช่คนนิสัยไม่ดีไงคะ คาริสของแม่เป็นเด็กดีขอโทษก็ถูกแล้วเพราะถึงเขาจะว่าเราจริงแต่เราก็ไม่ควรทำร้า
