หลังจากพูดคุยกับพ่อเสร็จโรสิตาเหมือนได้ปลดล็อกความกังวลหลายอย่าง ส่งผลให้เธอมีแรงก้าวข้ามปัญหาที่อาจเกิดขึ้นมาในอนาคตได้
ลินิลเดินตรงเข้ามาหาลูกสาวเจ้าของบ้านเมื่อเห็นว่าท่านพันเทพเดินเลี่ยงไปอีกทาง
“พี่โรสกลับบ้านมาทำไมคะ ออกไปแล้วก็น่าจะไปเลย”
น้ำเสียงอ่อนโยนทว่าประสงค์ร้ายนั้นฉุดขาโรสิตาให้หยุดนิ่งก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้อีกฝ่าย
“ก็บ้านฉันนี่คะ” ยัยนี่ก็ประสาทจริง บ้านหลังนี้เป็นของเธอแท้ ๆ มีหน้ามาถาม
“หายไปนานไม่คิดว่าคุณลุงจะลืมพี่โรสบ้างเหรอ”
ลินิลมองอีกฝ่ายด้วยสายตาสมเพช ซึ่งแต่ก่อนโรสิตาเกลียดที่สุด แต่ตอนนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น
เธอคือผู้หญิงน่าอิจฉาต่างหากล่ะ สวย รวย มีลูกสาวน่ารัก ครอบครัวเข้าใจทุกอย่าง คนน่าสมเพชคือลินิลไม่ใช่เธออย่างแน่นอน
“นานเป็น 10 ปีพ่อก็ไม่มีทางลืมฉันหรอกค่ะ อันที่จริงไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้นะคะเราอายุเท่ากัน คนอื่นคงตลกเพราะหน้าเธอแก่กว่าฉันอีก”
มาแอ๊บ
