เสน่ห์รัญจวน (อาภีม หนูอาย ภาคแรกฉบับเต็ม)

ตอนที่ 2 ได้แค่แอบรักเขาข้างเดียว (4) - จบบท

หลายวันมานี้อารยาทำงานพิเศษ เรียน แล้วก็หาที่ฝึกงานแต่โทรไปถามที่ไหนก็เริ่มจะเต็มหมดแล้ว ฟ้าใสก็คอยช่วยหาที่ฝึกในกรุงเทพที่มีเบี้ยเลี้ยงให้ จะได้นำมาคัดเลือกทีหลังให้ตรงสายกับที่เรียนซึ่งก็คือภาษาอังกฤษ

“ทั้งสาขาคงเหลือแต่อายคนเดียวมั้งที่ยังไม่มีที่ฝึกงาน เฮ้อ เหนื่อยจัง” แบ่งเวลาก็ลำบาก ถ้าหากถึงช่วงฝึกงานก็คงไม่ได้ทำงานพิเศษอื่นๆ แล้ว อารยาเหนื่อยแสนเหนื่อยสายตัวแทบขาดเชียวแหละ ยังดีที่มีฟ้าใสคอยช่วยเหลือ

“เอาน่า สู้ต่อไป ต้องมีสักทีที่ที่ตอบรับกลับมาสิ”

“บริษัทดีๆ ก็เปิดรับตั้งแต่ช่วงมกรานู้นน อายช้าเอง รอมีนาถึงค่อยยื่น จนตอนนี้ต้นเมษาแล้วก็เลยทยอยเต็มกันหมด ผิดที่อายเอง” มองเพื่อนนัยน์ตาเศร้า ช่วงนี้อารยานอนไม่ค่อยพอจึงง่วงซึมและใต้ตาคล้ำนิดหน่อย

“ไว้ค่อยกลับมาดูต่อ เราไปหาอะไรกินกันเถอะจะหกโมงเย็นแล้ว ฟ้าหิว” ลูบท้องปอยๆ พลางเก็บโน้ตบุ๊คกลับใส่ในกระเป๋าและชักชวนเพื่อน

“ข้าวมันไก่เจ้วิไหม” ขยับกายขึ้นนั่งตรงๆ เสนอเมนู

“ตุนแคลลอรี่เหรอจ๊ะ หกร้อยเชียวนะ แต่เอาเถอะฟ้าเองก็อยากกินเหมือนกัน ป่ะ!” ดึงมือเพื่อนให้ลุกขึ้นตาม สองสาวเดินมากินในร้านแถวซอยแถวหอพักของอารยา มีร้านเจ้าเด็ดเจ้าดังถ้ามาค่ำกว่านี้อาจจะไม่มีที่นั่ง ข้าวมันไก่พิเศษสองจานถูกนำมาเสิร์ฟ สาวๆ กินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

“จริงสิ อายมาทำพาร์ทไทม์ที่เดียวกับฟ้าไหม คนกำลังขาด เห็นบอกเพิ่งออกจากมินิมาร์ท” ฟ้าใสทำพาร์ทไทม์ที่ร้านกาแฟในมหา’ลัย

“ขอบใจนะ แต่อายสมัครแม่บ้านไว้น่ะ เริ่มงานพรุ่งนี้วันแรก”

“ดีเลยสิ รายได้น่าจะเยอะกว่างานอื่นที่เคยทำนะ”

“จ้ะ” ยิ้มบาง เพราะตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจ้างกี่บาท หวังว่าคงไม่หัวหมอให้ทำงานขัดดอกหรอกนะ ไม่อย่างนั้นได้ควักตับควักไตออกมาขายซื้อข้าวกินแน่ๆ แต่คิดว่าอาภีมคงไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกมั้ง คิดว่านะ

ข้าวมันไก่บนจานของสองสาวพร่องลงเกือบหมดแล้ว ทั้งคู่ต่างต้องทำงานหารายได้พิเศษจึงกินเกลี้ยงทุกครั้ง เสียดายข้าว เสียดายเงิน

ฟ้าใสฐานะดีแค่ทำตัวติดดินจึงมีโทรศัพท์ราคาแพงๆ ใช้ คอยเลื่อนอ่านอะไรไปเรื่อย “กินหรู อยู่สบาย คนข้างกายน่ากอด ขออยู่ต่อสักเดือนได้ไหม แหม แคปชั่นอวดได้ใจ สรุปว่าเสี่ยคนไหนเลี้ยงยัยน้ำส้มกัน ทำไมชีวิตดี้ดี อวดของบ้างล่ะ อวดไปเที่ยวต่างประเทศบ้าง อายพอจะรู้เรื่องนี้บ้างไหม”

รู้ แต่ไม่อยากพูดถึง จึงเลือกจะส่ายหน้าปฏิเสธ

“เสียดายจัง อดเผือกเลย กำลังจะพูดต่อว่าใครช่างโง่ซะจริง ไม่รู้เหรอว่ายัยน้ำส้มเปลี่ยนผู้ชายบ่อยแค่ไหน โดนหลอกจนหมดเงินแล้วถูกทิ้งจะหัวเราะเยาะใส่” ฟ้าใสเหน็บและกระแหนกกระแหนใส่เพื่อนร่วมสาขา ที่คอยเหยียดตนว่าเป็นสาวบ้านนอกตั้งแต่เข้าปีหนึ่ง จนถึงตอนนี้น้ำส้มก็ยังไม่หยุด

อารยาส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้ ตักข้าวมันไก่ใส่ปากเคี้ยวให้ปากไม่ว่าง จะได้ไม่ต้องตอบอะไรกลับไป ได้แค่คิดในใจว่าน้ำส้มคิดทิ้งอาภีมก็ดีสิ กลัวจะไม่ทิ้งเพราะหลงรักอาภีมเข้าให้แล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงใจหล่อนคงจะเจ็บมาก

“อายดูสิ ห้องพักที่ฮ่องกงอย่างหรู แถมจงใจถ่ายติดหลังผู้ชายด้วย ไม่ค่อยจะอวดเลย” เอียงหน้าจอโทรศัพท์มาทางอารยา ยังคงวิจารณ์น้ำส้ม

รูปนั้นน้ำส้มกำลังยืนถ่ายหน้ากระจกสะท้อนวิวด้านหลัง และมีหลังผู้ชายติดมาจริงๆ ด้วย เห็นแค่นั้นอารยาก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าของเป็นใคร

แน่สิ… ก็หล่อนคอยมองเขาจากทางข้างหลังมาตลอด

อารยาหลบสายตาฟ้าใส ก้มลงมองอาหารในจานเริ่มจะอิ่มขึ้นมาดื้อๆ ทั้งที่หลังจากได้ใช้ชีวิตคนเดียวตนเองไม่เคยกินข้าวเหลือติดจานมาก่อน

“ช่างเขาเถอะ แค่มีเงินซื้อข้าวกินอายก็ดีใจแล้ว” บอกเสียงสั่นเครือกลัวตัวเองจะร้องไห้ออกมา อารยารู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ ปวดหัวจี๊ดๆ

“ก็จริงนะ ฟ้าไม่เผือกดีกว่า ไม่อยากรู้เรื่องน้ำส้มแล้ว” เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วส่งยิ้มให้เพื่อน สงสาร ช่วงนี้อารยาหลับในห้องเรียนตลอดเลย ขยันสุดๆ นอกจากจะทำพาร์ทไทม์แล้วยังตื่นเช้าทำแซนวิชไปฝากขาย

สวย น่ารัก เก่ง ขยัน ครบสูตรขนาดนี้ ไว้พี่ชายขึ้นมากรุงเทพฯ เมื่อไหร่ สัญญาเลยว่าฟ้าใสจะรั้งไว้ให้พี่เมฆเจอเพื่อนสาวคนนี้ให้ได้ คงจะดีไม่น้อยถ้าจะเปลี่ยนสถานะมาเป็นพี่สะใภ้ของตน จะได้ไม่ต้องลำบาก

“บ๊ายบาย กลับห้องดีๆ นะ” อารยาโบกมือลาเพื่อน ฟ้าใสนั่งวินกลับหอส่วนอารยาเดิน เพราะเข้าไปในซอยไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว ไม่อยากเปลืองเงิน เดินๆ อยู่น้ำตาก็ไหลลงอาบแก้ม เจ็บแปลบกลางใจทุกครั้งที่นึกถึงรูปนั้น

หล่อนกลับมานั่งมองกล่องของขวัญทั้งน้ำตา รู้ว่าการที่หล่อนรักเขา ไม่ใช่หน้าที่อะไรของเขาต้องมารักตอบ ถึงอย่างนั้นก็อดที่จะน้อยใจ อดที่จะเสียใจไม่ได้ อารยากลัวว่าวันใดวันหนึ่งที่เขารักใคร แล้วในสายตาเขาจะมองไม่เห็นหล่อนอีก ถ้าวันนั้นมาถึง ไม่รู้เลยว่าจะมีหน้าไปเจอเขาหรือเปล่า

..............

นิยายแนวน่ารัก ฝากด้วยนะคะ