เสน่ห์รัญจวน (อาภีม หนูอาย ภาคแรกฉบับเต็ม)

ตอนที่ 3 (2)

เวรเถอะ ดีนะเพื่อนไม่เห็นไม่งั้นเขาคงไม่แคล้วโดนตีนไอ้ภีม หนุ่มหล่อยกมือขึ้นลูบใบหน้าเบาๆ มันชาไปทั้งแถบแล้วตอนนี้ โธ่เอ๊ย ถ้าถึงขั้นเป็นหลานเพื่อน อย่างนี้เขาคงซื้อกลับไปนอนกกไม่ได้แล้วสินะ ทั้งที่อุตส่าห์เห็นก่อนเพื่อนและรีบพาออกมาให้พ้นสายตาพวกมัน ยักษ์เอ๊ย บุญมีแต่กรรมบัง!

“โอเค หลานเพื่อน หลานเพื่อน ท่องไว้นะยักษ์” ยุบหนอ พองหนอ อกอึ๋มน่าขย้ำหนอ ให้ตายเถอะไอ้ยักษ์! จะหื่นจะอะไรก็ให้มันน้อยๆ หน่อย!

ชายหนุ่มส่งยิ้มไปให้สาวน้อย “ไอ้ภีมต้องโกรธมากแน่ๆ ถ้าพี่ปล่อยให้หลานมันเข้าไปในงานติดเรตแบบนี้ เดี๋ยวพี่ไปตามมันออกมาหาดีกว่านะ”

ปากฉีกยิ้มซะกว้างแต่ในใจด่าเพื่อนจนถึงไหนต่อไหน เดี๋ยวต้องตามเข้าไปกระทืบมันหน่อยแล้ว มีหลานสวย น่ารัก ขาว แถมอึ๋มขนาดนี้ แต่อุบอิบไม่แนะนำให้เพื่อนรู้จัก ไอ้คนกั๊ก! กลัวเขาหรือพวกไอ้ภาคย์จะฟันแล้วทิ้งหรือไง ไม่ทิ้งหรอกโว้ย แต่จะเก็บไว้เป็นเด็กในสังกัดเบอร์ต้นๆ จะเลี้ยงดูอย่างดีเลยแหละ อยากได้เงิน ได้รถ ได้คอนโด งานนี้มีเท่าไหร่เปย์ไม่อั้นครับ!

เสียงหลานเพื่อนหวานฉิบหาย ถ้าเปลี่ยนจากโทนดุเป็นโทนกระเส่าคงจะดีไม่น้อย นอนอยู่ใต้ร่างเขาบิดไปบิดมา ส่งเสียงครางประท้วงไรงี้

คงจะฟินน่าดู ยักษ์เพ้อไปเรื่อยยังไม่หยุดคิดลามก

“ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ ฉันเปลี่ยนใจไม่อยากเจออาภีมแล้ว รบกวนฝากของขวัญไปให้เขาทีนะคะ”

อีตาบ้า! ทำหน้าทำตาขนาดนั้นใครจะอยากคุยด้วย มิน่าถึงคบกันได้ โรคจิต บ้าเซ็กซ์ เห็นผู้หญิงเป็นของตายกันทั้งนั้น อารยาหน้างอหงิกส่งกล่องเหมาะมือบรรจุของขวัญที่ไม่มีราคาค่างวดใดๆ ให้เพื่อนเขา ยกมือไหว้ก่อนจะหันหลังเดินออกไปทันที

“น้องครับ ยังไม่ได้แนะนำชื่อกันเลยนะ” ยังเคลิ้มอยู่เลยก็ไปซะแล้ว ยักษ์จะตามไปถาม แต่ทว่าต้องตกใจเมื่อมีคนเดินมาตบไหล่เขาโคตรแรง

“เมื่อกี้มึงคุยอยู่กับใคร แล้วนั่นอะไร ของกูใช่ไหม?”

“เออ” สิ้นคำมันฉกไปเร็วมาก กอดไว้ราวกับข้างในเป็นเพชร

ยักษ์มองหน้าเพื่อนตาขวางแต่ก็เปลี่ยนอารมณ์เร็วมาก “หลานมึงเอามาให้แต่ตอนนี้เขากลับไปแล้ว เขาบอกไม่อยากรบกวนเวลาของมึง”

“ไปนานยัง แล้วทำไมเขาไม่เอามาให้กูเอง” เลิกคิ้วถามพยายามมองไปตามถนน ทว่ากลับไม่พบแม้แต่แผ่นหลังของเด็กขี้งอนบางคน

“กูจะไปรู้กับมึงเหรอ ว่าแต่หลานมึงนี่น่ารักดีนะภีม กูอยากได้ว่ะ แนะนำให้รู้จักหน่อยสิ หรือไม่... ก็เอาเบอร์มาเดี๋ยวกูจีบน้องเขาต่อเอง” เข้ามากอดไหล่แต่เพื่อนกลับผลักออก ยกขาขึ้นจะถีบเขาเข้าพุ่มไม้ดีที่หลบทัน

“หลานพ่อมึงน่ะสิ! มึงหุบปากไปเลยไอ้เวรยักษ์! อย่าริอ่านมายุ่งกับเด็กของกูเชียว ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่” ภีมพลสบถใส่แล้วเดินตามอารยาออกไป ทิ้งยักษ์ให้อ้าปากค้างอึ้งไปพักใหญ่ ตกใจเพราะมันถึงกับออกตัวแรงว่าน้องหนูน่ารักคนนั้นเป็นเด็กของมัน ว๊อท เดอะ ฟัค! เล่นบทไหนบนเตียงกันล่ะเนี่ยถึงแทนชื่อกันและกันเป็นอากับหลาน! ยักษ์เซ็งมากยกสองมือขึ้นลูบหน้าแรงๆ

ภีมพลวิ่งลัดเลาะสวนหน้าบ้านมาถึงป้อมยามเล็กๆ ร้องถามลุงยามก็ได้ความว่าอารยาเพิ่งเดินออกไปเมื่อกี้นี้เอง หวังว่าจะยังหาแท็กซี่กลับหอไม่ได้นะ เขาก้าวเท้ายาวๆ รีบตามไป หยุดมองทางซ้ายขวา กระทั่งเห็นหลังไวๆ ของหล่อนในชุดนักศึกษา เด็กดื้อเอ๊ย หล่อนน่าโดนเอ็ดชะมัด ดึกป่านนี้แล้วแทนที่จะเข้าหอแต่กลับออกมาข้างนอกคนเดียว ถ้าถูกใครทำอะไรจะทำยังไง

“อาย อาย!” เรียกครั้งแรกหล่อนหยุดแต่กลับเดินต่อ เขาโกรธ รีบวิ่งตามไปกระชากข้อมือบอบบางหันกลับมา ใช้มือข้างเดียวกดหัวไหล่หล่อนรุนแรงกดร่างให้แผ่นหลังพิงกำแพง “เรียกตั้งนานทำไมไม่หันกลับมา”

“อาภีม ปล่อย! อายเจ็บนะคะ”

“ทำไมไม่เอามาให้ฉันเอง ทำไมต้องฝากมันมาให้”

“อายไม่อยากกวนเวลาขึ้นสวรรค์ของใคร แล้วนี่ก็ดึกมากแล้ว อายเหนื่อย อยากกลับไปพักผ่อน” ดวงหน้าสวยชาเล็กน้อยยามคิดไปเองว่าเขากำลังเพลิดเพลินกับสาวพวกนั้น ภายในใจเจ็บแปลบๆ ไปเที่ยวกับน้ำส้มมาตั้งหลายคืน ยังไม่หนำใจเหรอถึงต้องจ้างสาวๆ พานั้นมานัวเนียกันถึงบ้าน

ทำไมอาภีมต้องเจ้าชู้ต้องติดผู้หญิงมากขนาดนี้ด้วย

“ก็รู้อยู่นี่ว่ามันดึกแล้วจะมาถึงที่นี่ทำไม ตั้งไกลมหา’ลัย อ๋อ! หรือคิดจะมาอ่อยเพื่อนฉัน ฮึ! สำเร็จไปหนึ่งคนแล้วนะไอ้ยักษ์มันชอบเธอ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ฝากไปบอกคุณคนนั้นด้วยนะคะ ว่าอายก็ถูกใจเขาอยู่เหมือนกัน โอ๊ย!” หัวไหล่บางถูกเขากุมหนักมือ อารยาตวัดสายตางอนๆ ขึ้นไปมองทว่ากลับหวาดกลัวซะเอง เพราะอาภีมกำลังโกรธจนไม่ฟังอะไร

“อาภีม อายเจ็บนะคะ…” ประท้วง แผ่นหลังชิดติดกำแพงไม่พอมือของเขายังจะมาขยุ้มหัวไหล่อีก อารยาเจ็บจนเนื้อช้ำไปหมดแล้วสู้แรงเขาไม่ได้เลย สายตาอาภีมดุมาก จ้องมอง และตวาดใส่ อารยาคิดว่าเขาโกรธที่ถูกต่อปากต่อคำ แต่เปล่าเลย ภีมพละกำลังหึงหน้ามืดตามัวกลัวหล่อนจะเสียรู้เพื่อนในกลุ่ม ไอ้พวกนั้นแต่ละคนประวัติร้ายกันทั้งนั้น มีสาวเยอะไม่ต่างจากเขาเลย

คงไม่ดีแน่ถ้าอารยาจะตกหลุมพรางแล้วต้องยอมมีอะไรกับพวกมันไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้รับสถานะใดๆ พวกมันไม่เคยรักใครจริงเลยสักคน หนักหน่อยหนึ่งในนั้นมีลูกมีเมียแล้วด้วยซ้ำ แต่กลับยังมาลั้นลาโสดหน้าตาเฉย

“ปากดีให้ได้ตลอดนะอาย เอาของขวัญคืนไปฉันไม่อยากได้”

“อายไม่รับคืน” กำมือไว้แน่นไม่ยอมให้เขายัดกลับใส่มือ กว่าจะปักชื่อเขาเสร็จเข็มทิ่มมือไปตั้งหลายแผล ตั้งใจขนาดนี้จะรับคืนง่ายๆ ได้ไง อาภีมไม่ยอมรับสายเพราะใช้เบอร์ตู้โทรไป แล้ววันนี้ไปทำความสะอาดคอนโดเขาวันแรกก็ไม่เห็นอยู่ที่นั่นเลย ตัดสินใจมาหาที่บ้านแต่ไม่คิดว่าจะเจออะไรแบบนี้

“แต่ฉันไม่อยากได้ เอาคืนไป! แล้วต่อจากนี้ไม่ต้องซื้ออะไรมาให้อีกแล้วนะ รวยนักหรือไง!” ภีมพลเองก็ดื้อจะคืนให้ได้เหมือนกัน เมื่อบังคับเท่าไหร่อารยาไม่ยอมรับคืน เหลือบสายตาเห็นถังขยะอยู่ไม่ไกลจึงโยนทิ้งต่อหน้าต่อตา “กลับไป ไม่ต้องซื้ออะไรมาให้ แล้วไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก”

.ใจร้าย หล่อนต้องอดกินของดีๆ ตั้งหลายสัปดาห์เพื่อจะได้มา แต่เขากลับไม่ยอมเปิดมันดูด้วยซ้ำ โยนลงถังขยะง่ายๆ อารยาหลับตาลงครั้งเดียวน้ำตาก็ไหลออกมา ถ้าเกลียดกันนัก ขยันไล่กันนักก็จะไม่มาให้เจอหน้าอีก ก่อนไปจากเขาอารยาตัดสินใจกลับไปค้นถังขยะเอาของของตัวเองกลับมา ค้นไปก็ร้องไห้ไปด้วย ภีมพลแค่ยืนมองเท่านั้นไม่ได้พูดหรือทำอะไรอีก

เมื่อค้นจนจับกล่องของขวัญได้ก็หันกลับมามองหน้าเขา กล่องกระดาษมีกลิ่นขยะติดมาด้วยแต่ตอนนี้อารยาไม่สนใจ กอดไว้เหมือนมันเป็นสมบัติล้ำค่า คงจะรำคาญมากสินะ อาภีมมีน้ำส้ม มีผู้หญิงคนอื่นแล้วถึงเบื่อหล่อน

“ฮือ… อายไม่รักอาภีมแล้ว!” อารยาเสียใจทั้งผิดหวังในตัวเขา ตะโกนบอกเสียงสั่นเครือ วิ่งหนีออกไปสุดแรงไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกไปตลอดชีวิต