แผนการที่ถูกเปิดโปง
“ท่านพี่ น้ำค้างเริ่มลงแล้วนะเจ้าคะ กลับเข้าไปพักผ่อนด้านในเถิดเจ้าค่ะ”
“ข้ารู้สึกนอนไม่หลับ ในใจมันรู้สึกโหวงเหวงแบบแปลก ๆ เจียวมิ่งข้าเหมือนมีลางสังหรณ์บางอย่าง แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร” พักหลังมานี้ฟานเหม่ยหลันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกบางอย่าง ซึ่งนางเองก็ไม่บอกไม่ได้เหมือนกันว่าเป็นเรื่องดีหรือเรื่องใหญ่
“ท่านพี่อาจจะคิดมากจนเกินไป เพราะอายุครรภ์ของท่านก็เริ่มมากขึ้นทุกวัน เข้าไปด้านในกันเถิดเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าประคองพาท่านเข้าไปพักผ่อน”
ฟานเหม่ยหลันไม่ได้เอ่ยหรือตอบอะไรนางเพียงยืนเหม่อมองดูดวงจันทร์กลมโตที่คืนนี้ส่องสว่างกว่าทุกค่ำคืน ความรู้สึกในใจลึก ๆ ยังคงเป็นห่วงใครอีกคนที่อยู่แสนไกล แม้พยายามจะลืมแต่ยิ่งนานวันนางกับยิ่งจดจำเขาจนยากลืมเลือน
“ข้าต้องทำเช่นไรถึงจะลืมเลือนเจ้าได้เสียทีลี่เซียน” หยาดน้ำตาสีใสไหลลงอาบแก้มทั้งสอง เพื่อตอกย้ำความเจ็บปวดที่นางไม่มีวัน
